DEEL 6

 

Zaterdag 4 juni 2011

We rijden in alle vroegte wederom richting Murter. Vandaag ga ik met de duikschool Najada een tweetal duiken maken in de buurt van de Kornati-eilanden, een maritiem natuurreservaat. We varen met een man of 10 zo'n 40 minuten vanuit de haven van Murter naar de eilanden. Ik duik samen met de ervaren instructeur Kurt. We zien redelijk wat vissen, maar door het bewolkte weer is het relatief donker beneden. Ook bevinden de vissen zich relatief diep in het water. We duiken bij een "eiland" dat zich volledig onderwater bevindt. Als ik terug aan het oppervlak kom is het helemaal mis. Ik verlies de controle over mijn armen en benen. Ik roep om hulp en wordt uit het water gehaald door de kapitein van de boot. Nadat de overige duikers ook terug aan boord zijn varen we terug naar de haven. Langzaam dringt het tot me door dat ik waarschijnlijk decompressieziekte heb opgelopen. Terug in Murter staat een ambulance klaar. Erik is ook gealarmeerd en staat te wachten. Ik wordt met vliegende vaart naar het ziekenhuis in Šibenik gebracht. Erik kan de ambulance maar met moeite bijhouden.  Daar worden een aantal tests gedaan, een ECG gemaakt en een CT-scan uitgevoerd. Het levert niets op. Er wordt een helicopter geregeld, die me naar Pula moet brengen. Daar is een decompressiekamer beschikbaar. Met de ambulance wordt ik naar een legerbasis gereden, waar de landmachthelicopter al met draaiende rotor klaarstaat. De ambulancezusters gaan mee de grote helicopter in. Voor hen is het ook een belevenis, want onderweg nemen ze foto's uit het raam. In Pula staat er weer een ambulance klaar, die me met gillende sirene naar het ziekenhuis brengt. In het ziekenhuis wordt nog een longfoto genomen om een klaplong uit te sluiten en dan ga ik met de medisch specialist 4,5 uur lang de decompressiekamer in. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Als ik er uit kom kan ik mijn benen weer bewegen.  Ik kan ook weer beter zien. Een journalist komt op me af vraagt me of zij een foto mag maken voor de lokale krant. Dat vind ik niet zo'n geweldig idee en dat wordt gerespecteerd. Vervolgens wordt ik ondervraagt door de politie. Dat is kennelijk normaal hier na een duikongeval. Erik is inmiddels na een autorit van 6 uur ook in het ziekenhuis gearriveerd. Ik moet de nacht in het ziekenhuis blijven op de afdeling neurologie. Erik gaat naar een hotel in de buurt. De nacht is onrustig. Ik leek wel 50 jaar terug in de tijd geplaatst. Ik lig op een bed in een ruimte die fungeert als zusterpost – wat later de Intensive Care blijkt te zijn - tussen een aantal zeer ernstige neurologische patiënten, die allemaal - althans zo leek het - om het hardst liggen te kermen.

Zondag 5 juni 2011

De volgende ochtend heb ik vreselijke honger. Ik heb 24 uur niet gegeten. Ik krijg van Erik wat bananen. Het ziekenhuis ontbijt komt pas om 9.30 en is moeilijk te beschrijven en zeer vies bovendien. Na bezoekjes van de neuroloog en de decompressiespecialist mag ik rond het na het middaguur het ziekenhuis verlaten. Ik sta heel erg wankel op de benen, heb weinig evenwicht en bijna geen energie. Ik ben wel erg blij dat ik nog leef en weer kan staan en vol goede moed over het vervolg. We gaan naar hotel Pula, waar Erik een kamer heeft gevonden. Het is een hotel, dat vooral in trek is bij schoolreisgroepen en dus niet erg rustig. We doen overdag rustig aan en gaan aan het begin van de avond wat eten in het bijna verlaten centrum van Pula.

Maandag 6 juni 2011 t/m Vrijdag 9 juni 2011

De volgende dag ben ik nog even wankel op de benen. We bellen met het ziekenhuis om advies. We worden verzocht meteen te komen. Daar krijg ik te horen dat ik meteen de decompressiekamer in kan voor 2,5 uur. Het lijkt effect te sorteren. De artsen adviseren een onmiddellijke terugkeer naar Nederland en de therapie daar voort te zetten. De alarmcentrale van de reisverzekering vertelt ons dat dat niet kan, want vliegmaatschappijen eisen 72 uur wachttijd tussen een decompressiebehandeling en een vlucht. Volgens de behandelende artsen is daarvoor geen medische reden, maar de luchtvaartjongens willen elk risico op een noodsituatie in de lucht uitsluiten. Het schijnt een internationale richtlijn te zijn. Wachten is echter funest voor het herstel. Daarom besluiten we de behandeling hier voort te zetten. De rest van de week ga ik twee keer per dag een uur in de tank, samen met andere patiënten. Het is nog een hele toer om de reisverzekering deze noodzakelijke wijziging van het plan duidelijk te maken en ze te bewegen om een bankgarantie aan het ziekenhuis af te geven. Uiteindelijk lukt dat na veel telefoontjes toch. Buiten de behandeluren rust ik veel en doen we kleine toeristische bezoekjes in Pula, zoals aan het fort en een de Franciscaner kerk en klooster. Na 3 nachten in hotel Pula verhuizen we naar hotel Valsabion. Dat is een wereld van verschil, weg van de rumoerige schoolkinderen komen we in een luxe boutique hotel met een toprestaurant en een uitzicht op de Adriatische zee. Zo genieten we toch nog een beetje van het verblijf hier. Vrijdag is de laatste behandeling in Pula. Ik heb nu genoeg zuurstof in mijn lichaam dat ik de drie dagen zonder therapie tot onze terugvlucht op maandag kan overbruggen. Met het Instituut voor hyperbare geneeskunde in Rotterdam hebben we een afspraak gemaakt om dinsdag de behandeling voort te zetten.

Zaterdag 10 juni 2011

Pula - Poreč - Pula: 120 km

Om de zinnen te verzetten rijden we vandaag naar Porec - Porenzo in het Italiaans. Een klein stadje aan de Adriatische kust met een mooi Venetiaans centrum, dat wel druk bezocht wordt. Gelukkig is het nog voorseizoen en kunnen we toch nog aardig bewegen. De gigantische hotel complexen van Porec liggen gelukkig een eind van het centrum, zodat het centrum, afgezien van de drommen bezoekers tamelijk onbedorven is.  Vanaf het parkeerterrein aan de rand van het oude centrum loopt een drukke centrale winkelstraat, de Zagrebacka, het oude centrum in. We komen langs de Venetiaanse toren uit 1448, die nu dienst doet als tentoonstellingsruimte.We lopen verder over de Dekumanska en komen bij het Romaanse huis, een bijzonder 13e eeuws gebouw met een uitstekend houten balkon. We lunchen bij het leuke restaurant Ulixes op een rustige binnenplaats . Na de lunch bezoeken de Euphrasius basiliek uit de 6^e eeuw met prachtige byzantijnse mozaïeken.  Daarna ben ik helemaal op en rijden we terug naar Pula.

's Avonds eten we eenvoudig bij de Pizzeria Pompeji in het centrum van Pula

Zondag 11 juni 2011

Pula - Cres - Pula: 180 km

Vandaag maken we een langere uitstap. We rijden naar de Kvarnerbocht de kust langs naar het plaatsje Brestova, waar we de veerboot naar het eiland Cres nemen. De overtocht duurt een uur en op Cres wacht ons een pracht, zij het dor berglandschap met grote roofvogels. We rijden nog een half uur naar het hoofdplaatsje Cres. Onderweg krijgen we telefoon van de alarmcentrale, die meldt dat de vlucht en de begeleiding naar huis zijn geregeld. In het mooie Cres lunchen we aan de  schilderachtige Venetiaans aandoende haven bij restaurant Riva. De porties zijn zeer genereus. Ik krijg twee flinke karbonades. Na de lunch rijden we door naar het bergdorpje Lubenice. Langs zeer smalle wegen door bossen en olijfgaarden bereiken we het dorpje. We betalen voor de parkeerplaats (geen keus) en lopen het dorpje in dat boven op een bergrug aan de kust ligt. Het uitzicht is er prachtig. Een orkest met traditionele doedelzakken speelt in het dorp op de terassen. We drinken wat op een terras met prachtig uitzicht over bergen en zee en rijden dan weer terug naar de veerboot. We zijn rond half zeven weer in het hotel. We gaan eten bij hotel Milan. Ik neem het menu Adria met garnalen en zeebaars.

Weer: zonnig en 27 graden

Maandag 12 juni 2011

We doen rustig aan en blijven rond het hotel hangen. ’s Middags even naar de stad voor een lunch bij restaurant Kantina. Lekker salades. Dan weer terug naar hotel. Erik zwemt nog in het hotel zwembad met uitzicht. Nog een drankje op een terras aan de baai. ’s Avonds eten we in ons hotel. Weer een heerlijk menu al gaat er iets mis met een gerecht dat ik niet wilde en toch kreeg.

Weer: wisselend bewolkt. 23 graden.

Dinsdag 13 juni 2011

We doen weer rustig aan. We drinken koffie op het terras van het hotel en rond 11 uur rijden we richting het vliegveld van Pula. De alarmcentrale heeft een vlucht geregeld met Croatian Airlines direct naar Amsterdam. Op het vliegveld levert Erik de auto in en wordt een rolstoel voor me gehaald. We checken in met hulp en moeten wachten voor we de veiligheidscheck door mogen. Ook daarvoor krijgen we hulp. Als we dan moeten instappen wordt ik via een alternatieve uitgang een soort vrachtwagen in gereden. Die rijdt ons naar het toestel. Vervolgens wordt de laadbak waar we in staan getild naar het niveau van de vliegtuig deur en via een uitgeschoven brug rijdt ik het vliegtuig in. We vertrekken om 13.15 uur.  De vlucht is rustig en er zijn maar zo’n 35 passagiers. Op Schiphol worden we met een electrisch autootje naar de bagageband gereden - maken we dat ook eens mee - en van daar verder met een rolstoel naar de STA-balie. Daar staat chauffeur Piet van Leeuwen klaar die door de ANWB alarmcentrale is geregeld. Hij brengt ons naar huis. Er zijn nogal wat files, zodat we er 1,5 uur over doen.  Eindelijk zijn we weer thuis.

	Andere Reisverslagen
terug