North West USA

deel 3

Zondag 28 mei 2023

We drinken koffie bij Palace Bakery en rijden dan in noordelijke richting via de I-5 naar Salem. We komen daar rond 10.30 aan. Salem is de hoofdstad van de staat Oregon. We bekijken het Capitool van Oregon. Het is het derde Capitool dat gebouwd werd voor het parlement van Oregon. De eerste twee brandden allebei af. Deze versie stamt uit 1935 en is een moderne versie van een Capitool. De meeste staatsparlementen zijn vormgegeven naar het Capitool in Washington DC. Deze hier is in Art Deco stijl en verfrissend modern. Op de koepel staat een 7 meter hoog verguld beeld van de Pioneer, eveneens Art Deco. De pionier staat op het punt een huis te bouwen met zijn bijl.

We drinken koffie en gaan dan verder naar Silverton. Hier staat Gordon House, een woonhuis dat is ontworpen door Frank Lloyd Wright, de beroemde modernistische Amerikaanse architect. Het is een van de laatste ontwerpen van Wright. Hij ontwierp het in 1956, hij overleed in 1959. Het huis werd gebouwd in 1964. Het was het woonhuis van het boerenechtpaar Gordon. Mevrouw Gordon was een textielkunstenaar, haar man boer en later cowboy. Zij gaven Lloyd Wright, nadat de kinderen het huis hadden verlaten, de opdracht voor een ontwerp van een modern woonhuis. Het ontwerp was boven het budget van de Gordons, maar nadat ze hun land hadden verkocht konden ze het toch betalen. Het kostte $56.000 om te bouwen. Het werd een woonhuis met een ruime woonkamer en drie slaapkamers. Ongebruikelijk voor Wright had het ook een bovenetage. We krijgen een rondleiding van een uur, waarin het de geschiedenis en de architectuur van het huis worden toegelicht. Het huis is gered van de slopershamer door de Frank Lloyd Wright conservation foundation. De mensen, die het kochten van de kleinkinderen van de Gordons, wilden het slopen. Het huis werd gedoneerd aan de stichting, die het verplaatste naar de botanische tuin van de staat Oregon, 34km verderop in Silverton.

Na de bezichtiging, eten we Mexicaans in Silverton en rijden daarna naar Portland. We verblijven daar in het McManimins Crystal Hotel in downtown Portland. Het gebouw heeft een bewogen geschiedenis. Gebouwd in 1911 voor de wereldtentoonstelling, huisvestte het vooral arbeiders van een nabijgelegen bierbrouwerij. De begane grond was een handschoenenfabriek, koelhuis, een autobandenhandel tot het in 1941 een nachtclub werd waar alles kon. In de jaren 50 trok het de aandacht van de FBI en het Amerikaanse congres. Robert Kennedy deed er als senator onderzoek naar de handel en wandel van eigenaar Zusman. In die tijd was het een populaire jazz club. In de jaren ’70 werd het een Head Shop en een Gay badhuis. Er omheen ontstond de Gay driehoek van Portland. In 2011 werd het leegstaande pand door McManimins tot hotel gerenoveerd.

We drinken een cocktail in Ali’s Den in het hotel en eten ’s avonds in Zeus Café, eveneens in het hotel. Daarna gaan we naar Scandals, de oudste gay bar van Portland. Het publiek is een bonte verzameling van mensen van alle leeftijden en leeftstijlen. Vanavond is karaoke avond en velen vertonen hun kunsten

Weer: zonnig, 21˚C
 

Maandag 29 mei 2023

Het ontbijt is pas om 8 uur en we zijn veel te vroeg beneden. De receptie vertelt ons dat we van kamer moeten wisselen. We zitten in een verkeerde (en duurdere) kamer, dankzij een fout van Danny, de receptionist van gisteren. Na het ontbijt blijkt dat we ieder geval vandaag kunnen blijven waar we zitten. We drinken koffie en zoeken dan een elektrische Biketown fiets. Deze deelfietsen, gesponsord door Nike, staan op stallinglocaties door de hele stad en zijn met een app te ontgrendelen. We fietsen ermee naar Pioneer Square, het centrale plein in downtown. Hier zijn de grote winkels en het gerechtsgebouw. 

We laten de fiets achter en gaan verder met de bus naar de Japanse tuin. Die zet ons voor de deur af. De tuin is mooi aangelegd en ziet er zeer authentiek Japans uit. Vanwege de feestdag (Memorial Day) is het nogal druk. De entree is prijzig ($22pp). Aangezien de bus terug maar eens per uur rijdt, nemen we een Uber terug naar het hotel. In de namiddag nemen we de bus naar de oevers van de Willamotte rivier. Hier is een Memorial Day kermis en een aantrekkelijk park met een fontein, waar kinderen zich nat laten spuiten. We nemen de tram terug. ’s Avonds eten we bij Aziatisch restaurant Toki.

Weer: zonnig 25˚

Dinsdag 30 mei 2023

 We nemen de tram naar het centrum. We shoppen bij Nordstrom warenhuis en de Nike store. We lunchen bij een Deli. Vervolgens terug naar het hotel.

’s Middags nemen we de tram naar de South Park Blocks. Dit is een groene en populaire strook in het zuiden van downtown die tien blokken strekt tot en met de Portland State University, de grootste instelling voor hoger onderwijs in de stad. Er zijn niet heel veel studenten vanwege de memorial day holiday van gisteren. We lopen het park van begin tot eind door. Daarna nemen we de tram weer terug en drinken wat op het terras van Scandals. Daarna maak ik nog gebruik van de “soaking pool” in de kelder van het hotel. Het is een warm poedelbad, waar je in kunt ontspannen.

’s Avonds eten we Italiaans bij Piattino, niet ver van het hotel. Het smaakt heerlijk, maar is wel een beetje veel. Lekkere Pinot Gris erbij uit de omgeving van Portland (Joe).

Weer: zonnig, 21˚

Woensdag 31 mei 2023

We drinken koffie bij Never Coffee Lab, iets verderop aan 12th Ave. Daarna checken we uit en gaan naar de parkeergarage. We komen erin via een biologische supermarkt. Voor de deur staan zwervers in de rij met vuilniszakken vol lege blikjes die ze in willen leveren. Er mag er maar één tegelijk naar binnen. Er zijn opvallend veel daklozen op straat in Portland. In San Francisco was dat ook wel het geval, maar hier zie je ook veel psychotische patiënten over straat dolen, soms in zich zelf mijmerend, maar even zo vaak luid schreeuwend zonder iemand in de buurt.

 Daarna rijden we in noordelijke richting over de I-5. Bij afslag 68 gaan we eraf en volgen de US-12 naar het oosten tot we in Packwood komen. Hier zullen we twee nachten verblijven in de Cowlitz River Lodge. Het motel is sober, doch doelmatig. De eigenaar niet bovenmatig vriendelijk. Hij probeert het niet eens. Dat zie je hier niet vaak.
We rusten even uit en gaan dan op lunch uit. Dat is nog niet zo eenvoudig. Packwood is een gehucht, met supermarkt en een paar cafe’s. De Mexicaan is open voor lunch.

’s Middag rijden we naar de Ohanapecosh ingang van het Mount Rainier National park. Die is gesloten. Hier is wel een pad dat leidt naar de Silver Falls. Ik ga erop af en na een half uur ben ik bij de woest kolkende waterval.  Bij terugkomst bij de auto gaan we wat inkopen doen.

’s Avonds eten en drinken we bij de Packwood Brewing Co. Een grote bar met vele bieren op tap en wat mexicaanse snacks om te eten.
Later op de avond zien we vanuit onze kamer Elks langs komen. Ze zijn met vier en eten van de bomen aan de rand van het bos. Ze gaan om het motel heen en verdwijnen richting de highway.

Weer: bewolkt. In Packwood is het ongeveer 10˚

Donderdag 1 juni 2023

De Cowlitz River Lodge doet geen ontbijt, dus hebben we onze hoop gevestigd op een ontbijt restaurant aan de overkant van de weg. Helaas blijkt dat die op donderdagen pas om 9 uur open gaan. Het is nu half acht en we willen bijtijds in het Nationaal Park van Mount Rainier zijn. We kopen daarom wat zaken in de supermarkt en eten het op onze kamer op. Dan gaan we rond 8 uur richting Mount Rainier. De Stevens Canyon Road, de kortste weg naar Paradise, het centrale punt in het park van waar de berg het best is te zien, is op weekdagen afgesloten. Op advies van een Park Ranger rijden we om via Morton en Elbe, waardoor de reis een uur langer duurt. Na de ingang is het nog een half uur rijden via een slingerende weg en prachtige uitzichten op de Nisqualy rivier. Dan krijgen we eindelijk zicht op Mount Rainier zelf. De berg is meer dan 14.400 voet hoog (4.392 mtr) en altijd bedekt met sneeuw. Vaak is de top in wolken gehuld, maar we hebben geluk. De berg is vrijwel geheel zichtbaar. De berg is de hoogste in de staat Washington. Het is een actieve vulkaan. Vanwege de hoge waarschijnlijkheid van een spoedige eruptie, is mt Rainier een van de gevaarlijkste in de wereld. De berg wordt beklommen, maar alleen door ervaren klimmers. En dan nog is het 84 keer fataal afgelopen sinds 1947. We rijden tot in Paradise. Hier is het bezoekerscentrum en de Paradise Inn. De paden rond de berg, die naar uitzichtpunten leiden zijn allemaal nog ondergesneeuwd en wandelen wordt (zonder crampons) afgeraden.
We maken foto’s en lunchen in de Paradise Inn. Mooie lobby uit 1916. Het restaurant is pas om 17 uur open, dus wij zijn aangewezen op de broodjes van het café. Na de lunch rijden we terug naar ons hotel. We komen er achter dat er toch een korte weg beschikbaar is naar Pakwood. Het is een achterafweggetje, niet overal even goed onderhouden, maar het scheelt wel een uur rijden. De weg komt naast ons hotel uit!
Dineren in Packwood is geen sinecure. Eigenlijk is er geen normaal restaurant te vinden op redelijke afstand (1 uur rijden). We leggen ons er bij neer en eten een hamburger bij Cliff Droppers.

Weer: in Packwood zonnig en 17˚. Bij Mount Rainier ook zonnig, maar 6˚C

Vrijdag 2 juni 2023

Het ontbijtrestaurant “Cruiser” zou vandaag om 8 uur open gaan, maar de openingstijd is ineens naar 9 uur verschoven. We laten het voor wat het is en gaan op pad om onderweg een ontbijtplek te vinden. Die vinden we in Morton, ongeveer 35 minuten rijden van Packwood, bij River Coffee House & Bistro. Het ontbijt en de koffie zijn er heerlijk. Vanuit Morton rijden we verder op de US-12, tot de Interstate-5, die we noordwaarts volgen naar Olympia, de hoofdstad van de staat Washington. Hier staat ook het Capitool. Ook dit capitool wordt bekroond met een koepel en een lantaren erop. Het gebouw is kruisvormig en niet zo heel groot, vergeleken met de exemplaren in Sacramento (California) en Salam (Oregon). Er staan wel veel gebouwen omheen, die de staatsregering huisvesten. Het capitool of Legislative Building, zoals op de gevel staat, dient voor de vergaderingen van de Assembly en de Senaat van Washington. Ook de gouverneur, de luitenant-gouverneur, de staatssecretaris en de schatkistbewaarder hebben hier hun kantoor. Washington trad in 1889 tot de Unie van Verenigde Staten toe, als 42e staat. Het gebied was in 1846 door de Britten afgestaan in een oplossing voor een grensconflict. Het gebouw is, hoewel de eerste plannen voor een capitool dateren uit 1893, pas in 1928 voltooid. De koepel is 87 meter hoog en daarmee de grootste zelfdragende gemetselde koepel in de VS. In het gebouw staat de grootste buste van George Washington, eerste president van de VS en naamgever van deze staat. De neus schijnt te blinken omdat bezoekers erover wrijven, alsof het geluk zou brengen.

We rijden door naar Port Angeles via de US-101, over het Olympic schiereiland, langs de westoever van de Puget Sound. Aan de overkant liggen Seattle en Tacoma, de grote steden van de staat. Deze kant is dunbevolkt, maar de oever van de Puget is wel toeristisch. Port Angeles ligt aan de noordkust van het schiereiland aan de zeestraat Juan de la Fuca, die de VS en Canada scheidt. Aan de overkant ligt de Canadese stad Victoria, die met een veerboot is te bereiken.
We verblijven hier in een Airbnb. Het is de benedenetage van een woonhuis in een rustige, welvarende wijk. Het plafond is nogal laag. Te laag en hoe goed we ook opletten, stoten we toch een paar keer ons hoofd. Via Lincoln Street daal je af naar de haven. We doen boodschappen bij Safeway en eten ’s avonds bij Kopelli Grill, het restaurant waar alle Port Angelinos wel eens willen eten. Er is uitzicht op de zee (verrekijkers beschikbaar) en er is zowel vlees, vis en vegetarisch. Ik neem kabeljauw en Erik kip. Allebei heel lekker. Koffie wordt niet serieus genomen en de ober adviseert dit ergens anders te halen. Aangezien alle koffietentjes ’s avonds dicht zijn, moeten we de koffie bij Starbucks in de Safeway ophalen.

Weer: zonnig, 20˚ in Olympia, in Port Angeles 17˚

Zaterdag 3 juni 2023

We ontbijten in ons appartement en gaan daarna op weg naar het Hoh regenwoud aan de westkant van het Olympic National Park. Het park beslaat het grootste deel van het schiereiland en heeft diverse ingangen. De ingang aan de westkant geeft toegang tot het gematigde regenwoud, het enige in Amerika. Het is er vochtig, met hoge bomen, veel varens en mossen. Vanaf de ingang is het nog twintig km rijden naar het bezoekerscentrum. Vandaar zijn er een paar korte wandelingen, die door het dichte regenwoud voeren. We wandelen de 0,8 mijllange rondwandeling Hall of the Mosses. Hier groeien de mossen als baard aan de takken van de bomen, zonder dat zij parasiteren op de bomen. Het is wel druk op deze wandeling, maar toch mooi genoeg om van te genieten. Ik ga daarna nog een wandeling doen, de 1,6 mijllange Spruce Natural Trail. Dit is een stuk rustiger en ook minder heuvelachtig. Het voert langs diverse bomen, varens en en uiteindelijk tot de oevers van de Hoh rivier.

Na de wandeling rijden we terug naar de US-101 en rijden naar Forks, waar we lunchen. Daarna rijden we naar La Push aan de Pacific kust, dat ook deel uitmaakt van het Nationaal Park. Het eerste strand bij La Push ligt aan de weg en in het dorp. Het is wel aardig, druk bezocht en niet zo bijzonder. Het tweede strand vergt wat meer inspanning. Hoewel het maar 0,8 mijl van de parkeerplaats af ligt, ben je toch een half uur onderweg voor dat je er bent. Het is een prachtig rustig strand met grote rotsen op het strand en voor de kust. Weer terug in de auto rijden we terug naar Port Angeles.

’s Avonds drinken we een cocktail en eten Vietnamees.

Weer: zonnig, 17˚

 

	Andere Reisverslagen
terug		verder