Zaterdag 3 april 2010

Rotterdam - Amsterdam - Bonaire: 12.45 vliegen, 16 uur onderweg

We nemen de trein van 8.08 (internationale trein) naar Schiphol. Als we aankomen bij balie 27 voor onze ArkeflyArke niet op gerekend. We moeten gewoon aansluiten in de lange rij. Er zijn maar drie posities open en dat is duidelijk niet genoeg voor drie Arkefly vluchten, die vanochtend vertrekken. Na enige tijd gaat er toch een balie voor drop-off bagage open, maar daar mogen we aanvankelijk niet naartoe. Dan negeren de klanten de aanwijzingen en gaan de ingecheckten toch de rij voorbij. Slechte organisatie van Arkefly.

vlucht naar Bonaire via Curaçao staat er een rij van een paar honderd meter. We hebben al ingecheckt en moeten dus alleen de bagage inleveren, maar daar heeft
We drinken koffie bij Starbucks en wachten op het vertrek van onze vlucht. We hebben tegen extra betaling stoelen met extra beenruimte geboekt. De vlucht verloopt rustig. Voor entertainment moet betaald worden, voor de drankjes ook. We krijgen een zelfs voor luchtvaartbegrippen onsmakelijke maaltijd met slechte wijn. Na ruim 10 uur landen we op Curaçao. We moeten het toestel verlaten voor een schoonmaakbeurt van het vliegtuig. Na een uur wachten, vliegen we met een nieuwe bemanning en passagiers voor Amsterdam verder naar Bonaire. Onze mooie plaatsen zijn we kwijt. Gelukkig is de vluchttijd maar een kwartier.
Aangekomen op de luchthaven Flamingo Airport gaat het controleren van de paspoorten erg langzaam en met het uitladen van de bagage gaat het ook niet erg snel. We hebben geen haast, wij zijn op vakantie. De bagage moet ook nog doorgelicht worden, maar de beambte heeft er na 15 koffers geen zin meer in en dan mag de rest ongecontroleerd doorlopen. De chauffeur die ons af moet halen is er niet. We nemen een taxi. Voor $10 rijdt Albert ons naar het Divi Flamingo Resort aan de rand van Kralendijk. Daar krijgen we een ruime kamer boven de receptie. Het is inmiddels donker geworden. We lopen naar een restaurant in de buurt, Unbelievable genaamd, waar we heerlijk op het dakterras kunnen eten. Ons bekruipt eindelijk het tropische vakantiegevoel.

Na het diner schuiven aan bij de beach bar van ons hotel voor onze welkomstcocktail. We zijn uitgeput en gaan om 21 uur lokale tijd naar bed.

Weer: 30 graden, bewolkt

Zondag 4 april 2010

Op deze eerste paasdag staan we vroeg op. Om 7 uur zijn we helemaal uitgeslapen. We ontbijten met zicht op zee in de openlucht. Diverse vogels hebben het voorzien op ons ontbijt en zijn niet erg makkelijk af te schrikken. Er meldt zich zelfs een krab.

Na het ontbijt lopen we naar de Dive shop op het resort. Daar registreren we ons als duikers. We moeten $25 betalen voor een vergunning om te kunnen duiken in het Bonaire National Marine Park. De gehele kust behoort tot het nationaal park. Snorkelaars betalen $10. De vergunning is een jaar geldig.  We krijgen een label dat we zichtbaar moeten dragen op het duikvest. We moeten om half tien terug komen voor de oriëntatielezing. We krijgen de basics te horen over het duiken op Bonaire. We moeten vooral voorzichtig zijn met het koraal. Nergens aanzitten, maar dat spreekt voor zich. Ook de bovenwindse noord- en oostkust moeten we mijden. Dat is veel te gevaarlijk. Verder is het allemaal heel recht toe, recht aan. De geregistreerde duikers krijgen een afsluitbaar kastje op de steiger ter beschikking, waar je je duikspullen – eigen en gehuurd – in kan opbergen. Je hoeft je spullen dus niet naar je kamer heen en weer te zeulen, maar kan ze na het spoelen meteen in je kastje te drogen hangen. Briljant systeem. Het kastje heeft een nummer. Met dit nummer kun je ook intekenen op de bootduiken. Je schrijft gewoon je nummer in een leeg vakje op het whiteboard behorende bij de boottocht waarmee je wilt gaan duiken. Je kan ook vanaf de kant gaan duiken op een van de tientallen duikplekken langs de kust. Op het parkeerterrein van het hotel is een uitgiftepunt voor duikflessen.

Daarna volgt de oriëntatieduik, bij de duikshop op het eigen rif, Calabas genaamd. Ik wordt vlot aan een andere duiker gekoppeld, Tim uit Tennessee. Er is een relatief ondiep stuk met zandbodem van een meter of 15. Dan kom je bij de drop-off, waar de bodem stijl naar beneden afloopt. Hier zit al het mooie koraal waar de mooie vissen op afkomen. We duiken langs de drop-off van het rif langs de kust. We gaan maximaal zo’n 18 meter diep.  De vissen zijn prachtig en talrijk. Na 36 minuten zijn we weer terug. Dan volgt een lunch bij de beach bar. We zijn niet helemaal gekleed op het restaurant (zwembroek en t-shirt), vandaar dat de ober ons vriendelijk verwijst naar de beach bar. Aan de bar wordt ik half lek gestoken door de kleine muggen. Na een tijdje beginnen de beten te zwellen en hevig te jeuken. Na de lunch rusten we even uit voor we ons opmaken voor de bootduik van vanmiddag. De middag bootduiken zijn zogenaamde one tank dives, met één fles voor één duik. Op de ochtendduiktocht worden twee flessen per duiker meegenomen, zodat er op twee plekken gedoken kan worden. We varen om 14 uur uit naar Klein Bonaire, een klein onbewoond eiland voor de kust bij Kralendijk, waar we gaan duiken bij Monte’s Divi. We duiken tegen de stroom in langs de drop-off. Het is hier ook prachtig met de meest fantastische vissen.  Deze duik duurt ruim drie kwartier. Ik heb mijn onderwatercamera voor het eerst bij me en neem veel foto’s. Dan varen we weer terug naar het resort.

 

Na een douche gaan we de auto ophalen bij de Hertz vestiging op het hotelterrein. We krijgen een Suzuki Jimny, een kleine 4x4 auto. We rijden ermee naar Cai, aan de gelijknamige baai. We komen er via stoffige, onverharde wegen. Bij Cai komen de Bonairianen in groten getale op zondag naar bijeen om te picknicken, wat te drinken en te dansen bij de weekend bar. Het is heel vrolijk allemaal. Na een uurtje rijden weer terug naar het hotel.

’s Avonds eten we bij Donna & Giorgio, een Italiaans restaurant vlakbij ons resort. Het Italiaanse eten is er prima eten en bediening eveneens.

 

Weer: 29 graden; bewolkt met een beetje zon

Maandag 5 april 2010

Na het ontbijtbuffet gaan we met de auto een rit maken naar het noorden van het eiland. We volgen de kust, langs talloze duikstekken. Voorbij het zenderpark van Radio Nederland Wereldomroep slaan we landinwaarts naar Rincón. Dit is de oudste nederzetting op het eiland, door de Spanjaarden gesticht, weg van de kust en mogelijke vijandige indringers. De grond is hier ook wat vruchtbaarder. Op 2^e paasdag is het erg rustig. Er is een mis gaande in grote katholieke kerk en buiten de kerk wordt een barbecue voorbereid. We rijden door naar het Magazina di Rei, een voormalig koninklijk magazijn uit 1824 waar tot 1863 de compagniesslaven hun rantsoen kregen op woensdagen.  Op Curaçao en Aruba was dat op zaterdagen. Het - op één na oudste stenen - gebouw is gerestaureerd en fungeert nu als museum en gemeenschapshuis. Verderop slaan we van de hoofdweg af naar de noordkust. Hier zijn bij Boca Onima indiaanse rotsschilderingen te bezichtigen. De precieze betekenis ervan is onduidelijk, maar de rotsen, waren zeker geen vestigingsplaats voor de uit Venezuela afkomstige Arawak Indianen. Toen de Spanjaarden eind 15e eeuw (1499) arriveerden werden de Arawaks afgevoerd naar Hispaniola om daar te werk gesteld te worden, als al niet bezweken waren onder Europese besmettelijke ziekten, die de Spanjaarden meebrachten en waar de Arawaks niet tegen bestand waren. We rijden verder en slaan bij Antriol linksaf richting Lagun. Vandaar gaan we over onverharde wegen noordwaarts naar de voormalige vuurtoren van Spelonk. De toren is verlaten. De golven beuken hier op de rotskust en gaan tot ruim 4 meter hoog. Duiken is aan de windzijde van het eiland onmogelijk. We rijden terug en eten wat langs de weg bij Wai Kee snack , een chinees afhaalkeukentje. Na het voedzame maal zijn we kort daarna weer terug in Kralendijk.

In het Divi resort luieren we wat aan het strand en genieten van de rust. ’s Avonds eten we bij La Luna, een Nederlands eetcafé vijf minuten lopen vanaf ons hotel. Later op de avond gaan we nog wat drinken op het terras van Karel’s beach bar. Het terras ligt op een pier in het water. De muziek staat wat hard, maar het is wel lekker in de wind.

Weer: licht bewolkt, 30 graden

Dinsdag 6 april 2010

We staan vroeg op. Na het ontbijt gaan we naar de duiksteiger. Ik ga met de ochtendduik mee met één van de boten van Dive Dive. We varen met 10 duikers naar het Zuiden en gaan voor anker bij Punt Vierkant, een duikstek langs de kust. We dalen af naar zo’n 18 meter langs de koraalkust en zien veel vissen en prachtige koralen. Onder leiding van Dive Master Luis zwemmen we tegen de stroom in (die hier varieert) en na een 25 minuten keren we om. Ik maak veel foto’s. Met mijn buddy Tim zie ik veel mooie vissen, zoals diverse soorten papagaaivissen, trompetvissen, doktersvisjes, geelstaarten, etc. Terug op de boot raak ik in gesprek met James, die hier met zijn jonge zoon duikt. Hij weet veel van Nederland en Europa en komt er regelmatig. Onze tweede duik is bij Windsock, dichtbij het vliegveld. We duiken weer stroomopwaarts naar een stijger. Daar zitten veel jonge vissen. Jenne is nu onze dive master. Ook hier zit de zee weer vol kleurrijke vis, maar helaas niet de beloofde rog, schildpad of zeepaardjes. Misschien een andere keer. Deze duik is minder diep, zon 8 meter gemiddeld, maar wel langer: 51 minuten.

 

Na de duik gaan we naar het centrum, drinken koffie en bekijken de winkels. Er is een cruiseschip in de haven en het marktplein staat vol met kraampjes met toeristentroep. Het is druk op straat en de winkels zijn open. We kopen een verloopstekker voor mijn netbook, omdat de stekker daarvan niet past op de verloopstekkers die ik bij me heb. Op Bonaire gebruikt men Amerikaanse stekkers en stopcontacten met platte contacten. De spanning is 110 Volt. We lunchen bij City Café aan de haven. Het is een prima tent en het eten is aardig geprijsd. Daarna kopen we postzegels op het postkantoor voor de kaartjes die we hebben gekocht.

In de namiddag rijden we naar het zuiden, naar de pekelmeren waar zeezout wordt gewonnen. We zien tientallen flamingo’s in de droogvallende zoutbekkens struinen, op zoek naar voedsel. Het water wordt vanuit de zee in bekkens gepompt waarna met het water laat verdampen. Tijdens het verdampen wordt het water steeds sterker roze gekleurd. Het duurt ongeveer een jaar tot het voldoende gekristalliseerd is. Het wordt bijelkaar geveegd en afgevoerd naar schepen die het met name naar de Verenigde Staten exporteren. Daar wordt het onder andere gebruikt om wegen ijs- en sneeuw vrij te houden in de winter. Tot 1863 werden uit Afrika gehaalde slaven ingezet in de zoutwinning. Zij deden het werk onder zeer slechte omstandigheden. Hun huid had zwaar te lijden van het zoute water en ze werden bijna blind van het felle zonlicht dat door het witte zout werd weerkaatst. Na afschaffing van de slavernij werd de zoutwinning onrendabel en werd gestaakt tot 1966 toen een Amerikaans bedrijf er weer mee begon. De slavenarbeid is nu vervangen door machines.

  Verderop langs de kust staan de slavenhutten, waar de slaven die in de zoutwinning werkten moesten slapen. De huisjes dateren van 1850 en zijn door de slaven zelf van leem en hout gemaakt. Voor die tijd moesten de slaven maar zien hoe ze onder de blote hemel een slaapplaatsje vonden. Voor hun rantsoen moesten de slaven naar Rincón lopen, zo'n 27 km naar het Noorden.  Verderop aan de kust wordt er druk gekitesurfd. Helemaal aan de zuidtip van het eiland staat een verlaten vuurtoren. We rijden terug en gaan wat drinken op het terras van Karel’s bar. Na de borrel gaan we eten bij Mona Lisa restaurant. We hadden gereserveerd en dat is maar goed ook, want het is druk. Het eten is prima: Wahi-carpaccio en baracuda. We zijn vergeten om anti-muggen spray aan te brengen en de muggen laten zich wederom niet onbetuigd.

Terug in het hotel gaat het enorm regenen. Een tropische hoosbui, die 10 minuten aanhoudt.

 

Weer: zwaar bewolkt 28 graden

Woensdag 7 april 2010

Vroeg in de ochtend breekt een hevige regenbui los boven Kralendijk. Tegen de tijd dat we gaan ontbijten is het alweer droog, maar er staan her en der grote plassen, die door het hotelpersoneel worden weggewerkt. Na het ontbijt gaan we met de auto naar het centrum en drinken daar koffie op het terras van café El Mundo. We zetten de reis voort langs de westkust naar het Goto meer. Hier zien we een paar Caribische parkieten in de bomen. Niet te verwarren met de Geelschouderpapagaai, die tamelijk zeldzaam is. Verderop zien we een groot aantal flamingos.  Er is een cruiseschip in de haven van Kralendijk en we komen regelmatig minibusjes tegen met cruisepassagiers. Ook een fietsersgroep met begeleiding. Na het Gotomeer rijden we door naar Rincón. We drinken er wat en doen wat inkopen voor onze proviand. We rijden verder naar het Washington-Slagbaai Nationaal Park, dat het westelijkste deel van het eiland beslaat. Het nationaal park is ontstaan uit twee landgoederen die aan de staat zijn nagelaten. Er lopen twee routes doorheen over onverharde wegen. De lange route is vandaag vanwege de regenval afgesloten, maar de korte route van 24 km is wel begaanbaar. We zien veel cactussen en karige begroeiing op de dorre grond. Het landschap is bergachtig. Door de regen zijn er veel plassen op de weg en grote modderpoelen. Met onze Suzuki Jimny met 4WD komen we er aardig doorheen. We komen langs een vogelobservatieplaats bij een zoetwaterbron. Hier zien we weer de parkieten, maar ook andere vogels als de Oriole en de Troupial. Langs de weg zien we een gigantische leguaan op een boomstronk zitten.  De route gaat verder langs de westkust en we komen bij een zoutmeer. Hier is ook een cafétaria. Ook in dit zoutmeer zitten groepen foeragerende flamingo’s. Dit keer zien we ze heel dichtbij. Na 2,5 uur zijn we weer terug bij de ingang. Er is hier nog een minuscuul museumpje, dat niet zoveel voorstelt.

We rijden weer terug naar Kralendijk. Onderweg gaat het weer regenen. Rond drie uur komen we weer aan bij het hotel. We zijn behoorlijk moe geworden van het geschud in de auto op de onverharde wegen in het nationale park met de vele gaten. We rusten even uit en als het weer droog is gaan we op ons balkon zitten. Er is een stroomstoring  - de tweede deze week -, die anderhalf uur duurt. Rond zes uur gaan we eten bij Unbelievable restaurant vlakbij het hotel, waar we op de eerste avond ook hebben gezeten. Het eten is weer prima. Het is inmiddels weer gaan regenen. We kijken tv op onze kamer (BVN), tot om 9 uur de stroom weer eens uitvalt. Nu zitten we in het pikkedonker. We besluiten dan maar met de auto naar het centrum te gaan om bij Karel’s bar wat te gaan drinken. Een tijd lang kunnen we schuilen onder een parasol, maar als de regen te hevig wordt gaan we aan de bar zitten. Om 10 uur valt ook in het centrum de stroom uit en gaan we dan maar terug naar onze kamer. Er zit weinig anders op dan te gaan slapen.  Buiten regent het gestaag door en rond middernacht begint het dak boven Erik’s bed te lekken. Het wordt erger en we vragen aan de receptie om een andere kamer. Die krijgen we meteen en we gaan verder slapen op kamer 101. ’s Ochtends worden we wakker in een ruimere kamer met zeezicht.

Weer: bewolkt, vanaf 14.30 (soms zware) regen. 26 graden

Donderdag 8 april 2010

De zon is weer gaan schijnen als we om zeven uur opstaan in onze nieuwe kamer. We gaan terug naar de oude om te douchen en aan te kleden. Na het ontbijt verhuizen we onze spullen naar de nieuwe kamer. We gaan naar de duikshop, waar ik mijn laatste twee duiken ga maken met de boot Sunburst. Om 8.45 varen we uit naar het meest westelijke puntje van Klein Bonaire, naar de duikstek Forest. Er staat hier een behoorlijke stroming. Ik duik samen met Mark, de Dive Master. Hij wijst me op interessante vissen, zeesterren en sponsachtige wezens, die op het koraal wonen. Helaas gaat al snel de batterij van mijn camera leeg - vergeten op te laden - , dus fotograferen is al snel niet meer mogelijk. We zien twee keer een school baracuda’s voorbij komen. Blauwe papagaaivissen, schorpioenvissen en tal van andere bijzondere vissen. Net voor dat we de boot opgaan zien we een grote groene zeeschildpad voorbij zwemmen. Net nu ik geen werkende camera heb. Mark neemt een stuk sinaasappel in zijn mond en met name Franse Keizervissen vissen komen het eruit plukken. Maar ze eten het niet op.

We gaan weer aanboord en varen in oostelijke richting naar de volgende duikstek bij Klein Bonaire, Rockpile genaamd. Er is hier een breed plateau voor de zeer geleidelijke drop-off. We duiken naar 15 meter en zien weer prachtige dieren, waaronder Queen Angel, diverse parrotfish, sponzen, een groene aal en veel meer. Doordat het zonnig is komen de vissen veel beter tot hun recht.

Terug op bij het resort leveren we onze duikspullen in en ruimen ons kastje op de steiger uit. Daarna gaan we douchen, lunchen en uitrusten.

In de namiddag gaan we bij Karel’s bar op de pier een cocktail drinken. Het is erg warm in de zon, maar met een wind van zee is het wel uit te houden. Van hieruit rijden we naar het zuiden om de zonsondergang te gaan bekijken bij de zoutmeren. Als we er aan komen verdwijnt de zon achter een partij wolken en mislukt de zonsondergang. We rijden dan maar terug en via het hotel naar restaurant Capriccio. We eten een lekker voorgerecht (Bresaola) en daarna een pizza. Daarna weer terug naar het hotel.

Weer: licht bewolkt met zonnige perioden. 31 graden

Vrijdag 9 april 2010

We staan vroeg op en ontbijten. We rijden dan richting Lac. Er is een opbreking in de weg vanwege de aanleg van een rotonde. De omleiding is nauwelijks of niet aangegeven en we verdwalen. Een oudere dame in een pick-up helpt ons op de goede weg. Als we bijna een afslag missen, keren we via de berm en komen bijna vast te zitten in een moerassige ondergrond. Slechts met lage giering  komen we eruit. We komen nog op tijd aan bij het Mangrove Info Centre voor de 2 uur durende tour per kano door de mangroves. Onze gids Ineke geeft eerst een uitgebreide uitleg over de functie van de mangroves: filter voor zand en modder om het koraal te beschermen en een verdediging tegen overstromingen. Verder is het een kraamkamer voor de vissen. We gaan met een groepje van 13 personen de mangroves in. We zitten in een tweepersoonskano. We gaan door tunnels en kanalen en manoevreren  tussen de wortels door. We komen in een baai die we tegen de wind in oversteken. Vervolgens gaan we door een smal kanaal en bereiken een open plek. Daar gaan we de bootjes uit om een stukje te snorkelen. We zwemmen een kanaal door en zien vissen, sponzen en veel wortels. Het water is groenig en het zicht is veel beperkter dan in de zee. We zien vooral mangrove snappers. We snorkelen weer terug naar de kano en varen weer terug naar het vertrekpunt.

We rijden weer terug naar het hotel. Onze kamer is nog niet schoongemaakt. We gaan met de auto naar het centrum van Kralendijk en drinken koffie op ons vertrouwde adres, Mundo Café. Er is weer een cruiseschip in de haven en het centrum is weer zeer bedrijvig en de marktkraampjes zijn weer opgesteld op het plein. We lunchen bij City café, waarna we weer terug gaan naar het hotel. De kamer is nog steeds niet gedaan. We gaan wat luieren op de ligstoelen aan het strandje. Pas half drie is de kamer schoongemaakt.

Rond vijf uur gaan we wat drinken aan de beach bar van Divi Flamingo. Het is druk met Nederlandse ex-pats, die kennelijk afkomen op het Happy Hour. Er komt zelfs een band spelen. Er is gratis fruit punch en de schalen met bitterballen gaan rond. Het wordt wel erg druk en we besluiten om te gaan eten bij restaurant Bambu, niet ver van het hotel. We zitten er met uitzicht op de haven. Het cruiseschip is inmiddels met veel getoeter vertrokken en de ligplaats wordt ingenomen door een groot vrachtschip. Het eten en de bediening is voortreffelijk. Ik neem sashimi vooraf, gevolgd door varkensspiesjes met rijst. Erik neemt zalm. We nemen er een witte Chileense wijn bij.

Na het diner gaan weer terug naar onze kamer.

Weer: zonnig en ruim 32 graden

Zaterdag 10 april 2010

We slapen uit en worden pas rond half negen wakker. Na het ontbijt nemen we de auto naar het centrum om koffie te drinken. Na de koffie rijden rond de zuidpunt van het eiland langs de vuurtoren. Aan de rechterhand hebben we de woeste branding, links het Pekelmeer met hier en daar groepen flamingo’s.  We rijden door langs de oostkust en komen langs het Sorobon naturistenresort en stoppen bij het ernaast gelegen Jibe City. Beide resorts liggen aan de Lac Bay. Jibe City is een uitvalsbasis voor windsurfers. We drinken een colaatje aan de strandbar en kijken naar de windsurfers. Daarna rijden we door langs de oostkust terug naar Kralendijk. We lunchen bij Appetite, een trendy restaurant met een rustige binnenplaats. We eten heerlijke sandwiches. Na de lunch rijden we weer terug naar het hotel en doen de rest van de middag rustig aan.

Rond vier uur checken we uit en rijden naar Flamingo Airport. Het is een kleine luchthaven, die grotendeels roze is gekleurd. We leveren de auto in en checken in voor onze vlucht. Onze gereserveerde stoelen op de Arkefly-vlucht zijn weer beschikbaar. Vervolgens moeten we $35 pp vertrekbelasting betalen -credit card wordt geaccepteerd. We drinken wat in het cafetaria en kijken naar Studio Sport op het grote scherm. Twente wint van Heerenveen. We gaan daarna door de veiligheidscheck en nemen plaats in de vertrekhal. Het vliegtuig komt uit Curaçao een uur te vroeg binnen en aangezien alle passagiers aanwezig zijn, vertrekken we ook een uur eerder, om 17.45 uur. De vlucht is weinig enerverend. De service is wederom minimaal. Voor vrijwel alles moet worden betaald, er wordt weinig geserveerd, het eten is onsmakelijk en ook de wijn is slecht. Het toestel is sleets. De monitoren met de veiligheidsinstructies en plaatsbepaling zijn matig van kwaliteit en vallen regelmatig uit. 

We komen 9.55 uur op Schiphol aan. Daar wacht ons een 100% controle. Dat betekent een snuffelhond op de loopbrug, paspoortcontrole door de douane, doorlichten van de handbagage, een bodyscan en tenslotte wordt ook – na een paspoortcontrole door de Marechaussee – ook de ingecheckte bagage nog eens doorgelicht.  Hebben we dat ook weer eens meegemaakt. Ook een vlucht uit Paramaribo ondergaat dezelfde procedure.

We nemen de trein van 10.43 naar Rotterdam. Daar nemen we in verband met de marathon, de metro in plaats van een taxi naar huis. Kwart voor twaalf zijn we thuis.

Andere Reizen