deel 3

Donderdag 5 juni 2025

We staan op met een stralende zon aan de hemel. Het ontbijt in de Turtle Inn is een soort van westers met brood, jam en melk. Na het ontbijt lopen we naar de tempels en schrijnen, die tot het Unesco Werelderfgoed behoren. We beginnen bij de Rinno-ji tempel uit de 7e eeuw. In het hoofdgebouw van deze Boedhistische tempel staan 3 grote vergulde beelden van Amida, Senju-Kannon (de Kannon met de duizend armen) en Bato-Kannon (Kannon met het paardenhoofd). De drie goden worden beschouwd als Boedhistische verschijningsvormen van Nikko’s drie berggoden. Achter de tempel staat een gebedshuis uit 1998, waar de drie goden aanbeden kunnen worden. Op vaste tijden zijn er diensten, waar men zich voor moet aanmelden.

Verderop aan het eind van een prachtige laan staat de shinto schrijn Toshogu, het hoogtepunt van een bezoek aan Nikko. Dit complex werd aangelegd ter ere van de eerste Shogun Ieyasu van het Togugawa-geslacht in de 17e eeuw. De shoguns bestuurden Japan 250 jaar lang tot 1868, toen de keizer (Meiji) de macht naar zich toe trok en Japan zich moderniseerde en openstelde naar de buitenwereld. Het huidige heiligdom kwam vooral tot stand onder de kleinzoon van Ieyasu. Het complex bestaat uit ruim 12 rijk gedecoreerde gebouwen met bijzondere kleine details, zoals de “horen, zien en zwijgen” fries met apen en de omgekeerde zuil in de Yomeimon poort. Dat laatste voert terug op de Japanse gewoonte om in perfectie ook een imperfectie te verwerken. Het gebouw heeft zowel Shinto als Boedhistische elementen. Pas na de Meji restauratie raakten de twee religies gescheiden. Bij de ingang staat een 5 etages hoge pagode. De Yomeimon poort is wellicht Japan’s mooist gedecoreerde poort. Links ervan staat de hal met de huilende draak. Deze draak is op het plafond geschilderd en als de priester met twee blokken hout op elkaar slaat hoor je een echo, behalve als hij het rechtonder de kop van de draak doet. In de hoofdschrijn mag je geen foto’s maken. Rechts is een poort naar de binnenschrijn. In de poort zit een houtsnijwerk van een slapende kat (heel geliefd) en achter de poort begint een lange trap naar het mausoleum van Ieyasu.
Het is allemaal veel om tot je te nemen. Na al dit fraaise dalen we af naar de heilige Shinkyo brug over de Daiya rivier, die eigenlijk de toegang vormt tot de tempels en schrijnen. De rode houten brug werd in 1636 gebouwd en was lange tijd niet toegankelijk voor het publiek. Na een renovatie begin deze eeuw kun je er op lopen. Maar dan zie je de brug niet, dus doen we het niet.

Dichtbij de brug vinden we een klassieke barbier. De man is ver in de tachtig, maar knipt nog steeds nauwgezet op traditionele wijze zijn klanten. Ik laat mijn haar milimeteren en daar is hij 25 minuten mee bezig. De behandeling gaat gepaard met massages, een wasbeurt, poederen en nog zo wat. Een heerlijk ervaring. Daarna lunchen we bij de brug en nemen de bus naar het hotel.

In de middag loop ik naar de Kanmangafuchi kloof, niet ver van ons hotel. Deze kloof is gevormd door een uitbarsting van de Nantai vulkaan. De kloof is een paar honderd meter lang en er loopt een mooi wandelpad langs met 70 beelden van Jizo, een bodhisatva, die zorgt voor de overledenen en reizigers. De beelden hebben een rood mutsje op en een slabbetje voor. Dat ziet er wel schattig uit.

’s Avonds eten we bij een Chinees restaurant Nikko Suien. Prima eten. De bediening is niet Chinees, maar de chef wel, zo wordt mij verzekerd.

Weer: zonnig, 25 graden

vrijdag 6 juni 2025

We gaan met de bus naar het station om bij Nissan rent-a-car de huurauto op te halen. We drinken koffie bij Zen en rijden dan richting het Chuzenji meer, zo’n 10 km westelijk van Nikko. Het meer van geluk werd 20.000 jaar geleden gecreëerd bij de uitbarsting van de Natai. De weg erheen gaat over een weg met tientallen haarspeldbochten. De weg is eenrichtingverkeer. We stoppen halverwege bij de kabelbaan (‘Ropeway’), die ons in 3 minuten naar de top van Akechidaira brengt, vanwaar we uitkijken op het meer, de Kegon watervallen en de Nantai. Na het uitzicht gaan we verder, via weer talloze haarspeldbochten en komen bij de Kegon watervallen uit. Dat wil zeggen, bij een lift die ons 100 meter naar beneden brengt voor het mooiste uitzicht op de watervallen. Het is er erg druk, vooral met schoolreisjes. De kinderen hebben per groep een andere kleur petje op, zodat de leiding de kudde goed kan overzien.

We lunchen in de buurt van de lift en rijden vervolgens langs het Chuzenji meer. Het meer heeft een omtrek van 25 km. We rijden ongeveer een kwart daarvan voordat we in Noordelijke richting afslaan naar Yumoto. Dat is een bronnenbadplaats gelegen aan de noordzijde van een ander meer, Yuno-ko, in de loop van de Yu rivier. Het meer is populair bij sportvissers, die vanaf de kant vanuit bootjes hunhengel uitwerpen.  Er is hier een bronnenbad en dat is te merken aan de zware zwavellucht die hier te ruiken is. We lopen wat langs de oevers van het meer, drinken koffie en maken opnamen met de drone.

Dan rijden we weer terug naar Nikko. ’s Avonds is Nikko bijna uitgestorven. Een groot contrast met overdag, als de grote aantallen touringcars hun dagjesmensen over Nikko uitstorten. De restaurants zijn gesloten of sluiten vroeg. Acht uur is niet ongewoon. We vinden uiteindelijk een restaurant met Franse keuken, dat pas om 18 uur open gaat en waar je tot 20 uur nog kunt bestellen.

Weer: zonnig, 24 graden.

zaterdag 7 juni 2025

We staan vroeg op. We moeten zelf voor ontbijt zorgen, want om een of andere reden verstrekt het hotel vandaag geen ontbijt. De eigenaar is er gewoon, zijn dochter ook, maar er is niets te eten. We waren gewaarschuwd, dus hebben we gisteravond een en ander bij Lawson’s gekocht. Na het ontbijt op de kamer rijden we met de auto naar het verhuurbedrijf en leveren de auto in. Dan steken we de straat over naar het Tobu-station, waar we wachten op de trein naar Tokio. Die vertrekt om 9:57 richting Asakusa. We stappen na anderhalf uur uit bij Kita-Senju. Daar nemen we de Joban Line naar Nippori en vervolgens de Yamanote lijn naar Shinjuku. We verblijven in het Citadines hotel. We kunnen niet op de kamer tot 15 uur. Daarom lunchen we eerst maar en daarna wachten tot het drie uur is. Dat is iets typisch voor Japan. Je kan nooit eerder op de kamer dan dat alle kamers klaar zijn.

’s Avonds lopen we naar de Omoide Yokocho, twee smalle straatjes langs het spoor met talloze kleine restaurantjes. Daar gaan we eten. Ze serveren kleine gerechtjes. De regel is dat je tenminste 1 drankje per persoon bestelt en een cover charge van ¥500 betaalt, waarvoor je dan een kleine amuse krijgt. We eten er smakelijk. Ik neem kokkels, yakitori en sashimi.

Weer: zonnig en warm. In Tokio 28 graden

Zondag 8 juni 2025

Vandaag checken we uit voor een dag. We gaan naar Hakone, een gebied ruim 2 uur per trein, ten zuiden van Tokio. Het is bergachtig, in de buurt van de Fuji met tal van bijzondere infrastructuur, musea en mooie natuur. Een populaire bestemming voor zowel toeristen als Japanners uit Tokio. We maken een rondje door het gebied en doen dat in twee dagen. Eén dag kan ook maar dat is belastend. We hebben een Hakone Free Pass aangeschaft (digitaal), en een toeslag betaald voor de Romancecar Limited Express van Odakyu line, die ons in ruim 2 uur naar Hakone-Yumoto zal brengen. We hebben plaatsen gereserveerd achter de machinist en kunnen hem aan het werk zien. Opvallend is dat hij regelmatig met zijn hand naar de seinen wijst, ten teken dat hij gezien heeft.

In Hakone-Yumote stappen we over op de Tozan line. Een nogal bejaarde eletrische bergtrein, die op zijn parcours, over enkelspoor, een aantal malen moet keren, om de stijle hellingen te kunnen beklimmen. We rijden mee tot het eindpunt Gora. Hier lunchen we en daarna nemen we de bus (inclusief in de Free Pass) naar het Lalique Museum. Een mooie collectie van de Franse glaskunstenaar Rene Lalique die eind 19e, begin 20e eeuw werkte in Art Nouveau stijl. Veel toegepaste kunst in de vorm van sierraden, parfumflesjes, vazen en lampen. Als we de tentoonstelling denken gezien te hebben gaan we naar buiten, maar we worden achtervolgd door een suppoost, die ons vertelt, dat we een zaal hebben overgeslagen. Dus weer terug voor die ene zaal met een tijdelijke expositie.

We drinken thee in de tuin van het museum en nemen dan de bus terug naar Gora. Vanaf het station lopen we bergafwaarts een kilometer naar ons hotel Indigo. Een prachtig hotel gelegen aan een waterval. We hebben zelfs onze eigen onsen op het balkon. We eten ook in het hotel in het uitstekende restaurant.

Weer: bewolkt, 23 graden

maandag 9 juni 2025

Na het ontbijt worden door de shuttle taxi van het hotel teruggebracht naar het station. Daar vervolgen we onze reis met een funiculair verder de bergen in. Op de eindhalte stappen we over op een kabelbaan. Die gaat eerst over beboste bergen en dan ineens over de caldera van een vulkaan. De stoom komt uit diverse gaten de grond uit. Hier wordt ook het thermale water afgetapt voor de onsen in het gebied. We stappen uit op Owakudani. Daar hebben we een mooi uitzicht op de Caldera. Hier verkopen ze ook zwartgeblakerde eieren, die in het thermale water zijn gekookt. We gaan verder met een volgende kabelbaan die ons over een berg heen naar Togendai aan het Ashino-ko meer, dat ook een vulkanisch ontstaan kent. We lunchen daar en gaan vervolgens met een Disney achtig piratenschip het meer op en steken het over naar Hakone Machi aan het zuideinde van het meer. Daar stappen we dan in de bus terug naar Hakone Yamoto. De rit duurt ruim een half uur en gaat in relatief hoog tempo over slingerwegen. Goed vasthouden dus. Sommige passagiers worden wagenziek en zijn blij als de bus weer uit mogen.

Wij stappen vervolgens weer op de trein terug naar Shinjuku in Tokio. Om half vier zijn we weer op onze hotelkamer.

’s Avonds eten we sushi bij Sushiyama niet ver van het hotel. Daar ga ik nog kijken naar de 3D kat lichtreclame bij het Shinjuku station. Het is een gigantisch groot scherm met een lapjeskat die verschijnt tussen de reclames in en in 3D lijkt te zijn.  Heel toeristisch, maar als je toch in de buurt bent…

Weer: bewolkt, 21 graden in Tokio wat warmer. In de avond wat motregen

dinsdag 10 juni 2025

We worden wakker met regen. Het is rustig bij het ontbijt. We schrappen het programma voor vanochtend en besluiten naar een museum te gaan. Het museum van onze voorkeur, het Suntory Art Center is helaas gesloten op dinsdagen. Dan onze tweede keus Sumida Hokasai museum, gewijd aan de 18e eeuwse Japanse graficus Hokasai. We gaan eerst koffie drinken in de buurt van het hotel. Het is een behoorlijk lange reis van 45 minuten naar het museum. Het gebouw is prachtig van architectuur, dat moet gezegd, maar de tentoonstelling valt bitter tegen. Er zijn maar twee zalen op de 4e etage beschikbaar. In de ene zijn schetsboeken van Hukasai te zien en een panorama. De tweede zaal gaat over de kunstenaar zelf en daar hangen alleen reproducties en is het atelier van Hukasai nagebouwd. De derde etage is gesloten vanwege wisseling van tentoonstelling en verder is er niks. Binnen een half uur staan we weer buiten in de regen.

We nemen de JR trein terug naar Shinjuku. Daar zien we in de regen de 3D kat weer. 's Middags ga ik met de metro naar Harajuku, naar de Nike Store. Daar scoor ik een Tokyo T-shirt en neem vervolgens de JR trein naar het Japan National Stadium, waar in 2021 de uitgestelde Olympische Spelen werden gehouden. Helaas zijn de stadiontours alleen in de ochtend en het stadion is verder hermetisch afgesloten. Het ontwerp is aan de buitenkant toch wel interessant, vanwege de groene (planten) gevel. Op de muur staan de namen van alle medaille winnaar, ook vele Nederlandse, zoals Harry Lavreysen en Annemiek van Vleuten.

’s Avonds eten we bij Tsunahachi Tempura restaurant. Heerlijk gegeten en redelijk geprijsd.

Weer: regen, 23 graden

Woensdag 11 juni 2025

We nemen de metro naar Ginza. Daar gaan we een kijkje nemen bij BIC Camera, een soort Mediamarkt, maar dan in Japan. Ze hebben veel, erg veel. Maar niet echt veel, dat ook niet in Nederland te koop is.
Het regent nog steeds en we lopen naar Sony Park. We verwachten daar een showroom met de nieuwste Sony producten, maar dat valt tegen. Het is een game-hal, een ruimte met videoschermen en luide muziek en tenslotten een ruimte waar je filmmuziek kunt luisteren op  een koptelefoon.

We lopen door naar de Kubika-za. Dit is een traditioneel theater waar traditionele Kabiko toneelvoorstellingen worden opgevoerd. Zo’n voorstelling duurt bijna 5 uur. Maar je kunt ook kaartjes kopen voor 1 bedrijf. We kiezen voor het 4e bedrijf dat om 14.44 begint en 20 minuten duurt. Maar het is nog maar 12 uur. We gaan lunchen bij warenhuis Mitsokoshi. Dit is een van de grote warenhuizen van Tokyo en Japan. De geschiedenis gaat terug tot 1673 toen ze nog kimono’s aan huis verkochten. Het hoofdfiliaal in Ginza is in neo-renaissance stijl opgetrokken en bestaat uit twee gebouwen: een met herenmode en een met damesmode.

Het theaterstuk is een spectakel met veel spelers, dans en zang. Aan de rechterkant zitten drie snaarspelers en 4 zangers. De hoofdrolspelers zijn wit opgemaakt en traditioneel gekleed. De figurantenen dansers zien er ook prachtig uit. Er komt ook nog een draak aan te pas. Twintig minuten zijn snel om. Ik heb er niet veel van begrepen, maar het was bijzonder om te zien.

Ik koop op de terugweg nog wat Japanse modeassecoires bij het chique warenhuis Isetan. Isetan is ook een groots warenhuis met hoofdvestiging in Shinjuku. De zaak is in 1886 opgericht ook als een kimono-stoffenwinkel. In 1924, na de grote Kanto aardbeving werd het een warenhuis. Het oudste gebouw heeft 9 etages (waarvan 4 ondergronds) met voornamelijk vrouwenmode. Het herengebouw is kleiner, maar beslaat toch ook 7 etages.

’s Avonds eten we bij een Kaiseki restaurant met michelin-ster. De zaak heet Tenoshima en is gevestigd in de buurt van Minami Aoyama, niet ver van het Meiji-Jinga park. Chef Ryohei Hayashi, afkomstig uit Marugame (Kagawa prefectuur) runt met drie man in de keuken een klein restaurant (18 couverts) op de tweede etage van een zeer anoniem gebouw. We liepen er een paar keer langs voor we in de gaten hadden waar het was. We zitten aan de bar, tegenover de chef, die een heerlijk 9 gangendiner heeft samengesteld. We nemen het wijnarrangement, een mix van sake en druivenwijnen.

Weer: regen 23 graden

donderdag 12 juni 2025

Vandaag schijnt de zon tussen de wolken door en is het warm. We nemen de JR trein naar Yokohama. Dat is nog even zoeken op het grote Shinjuku station, maar we vinden het goede perron. De treinen zijn vertraagd vandaag en dat is uitzonderlijk in Japan. Vijf minuten slechts, maar het zorgt voor grote drukte op de perrons en in de trein. We staan bij vertrek dicht opeen gepakt, maar gelukkig wordt het steeds rustiger. Het is maar een rit van 35 minuten.

In Yokohama nemen we de metro naar Motomachi. Vier haltes op wat wellicht de kortste lijn van Japan is. Na vijf haltes is het eindpunt bereikt. In Motomachi gaan we naar het Harbour View Park, vanwaar er een mooi uitzicht is op de haven. Yokohama was een van de vier havens (naast Hakodate, Nagasaki en Shimoda), die vanaf 1865 door buitenlandse schepen mochten worden bezocht voor handel. In de jaren ’60 van de 20e eeuw was Yokohama enige tijd de grootste haven ter wereld, tot het werd ingehaald door Rotterdam. Het was ook de haven waar mijn vader een aantal malen Japan aandeed als scheepswerktuigkundige op schepen van de Wijklijn.

Van het park en het uitzicht nemen we de bus naar China Town. Yokohama heeft een grote Chinese gemeenschap. Groter dan die van Kobe en Nagasaki. De geschiedenis gaat terug tot 1859 toen Japan zich opende naar de wereld. Chinese migranten kwamen met Amerikaanse en Britse rederijen en handelsfirma’s mee. In 1871 sloten Japan en China een handelsverdrag, wat de Chinese aanwezigheid in Yokohama verder bevorderde. Na de grote aardbeving van 1923 gingen veel Chinezen terug naar China en diegenen die bleven legden zich toe op de horeca. In de Chinees-Japanse oorlog tussen 1937 en 1945 stagneerde de groei van China Town, maar na de oorlog begon de bloei weer. We lopen door de hoofdstraat met veel restaurants en winkeltjes. Wij gaan er ook lunchen en het eten is heerlijk. Na de lunch nemen we de bus naar de Landmark Tower. Dit kantoorgebouw en winkelcentrum is 269 meter hoog en heeft een uitkijkplatform. Het biedt een nog weidser overzicht over de haven van Yokohama.

Na de toren gaan we terug naar het station en nemen de trein terug naar Shinjuku. De trein is nu veel rustiger en we kunnen ruim zitten. ’s Avonds eten we in de “Golden Gai”, een buurtje achter ons hotel met houten huisjes, waarin talloze kleine bars en restaurantjes zijn gevestigd.  We drinken er een biertje en bestellen er wat snacks bij.

Daarna lopen we naar de gay wijk van Shinjuku. Onderweg drinken we koffie bij Starbucks en dan naar Aiiro, een kleine bar midden in de gaybuurt. Het is nog vroeg en dus niet druk.

Weer: zonnige perioden, 27 graden

Vrijdag 13 juni 2025

Vandaag doen we wat rustiger aan. We nemen de metro (Shinjuku line) vanaf Shinjuku Sanchome naar Jimbocho, een wat rustige wijk ten oosten van Shinjuku. We lopen naar een bijzondere koffie zaak, Glitch. Een café voor de koffie afficionado. Bezoekers overleggen voor hun bestelling met de verkoper alsof een nieuwe auto aan het uitzoeken zijn. Niet het land, de streek, de boon, maar de individuele koffieboer en brandwijze zijn belangrijk. Je kunt de diverse bonen ook ruiken voor je over gaat tot een bestelling. De koffie wordt door opgieten op een filter gezet. Tussentijds proeft de koffiezetter of de koffie ook echt op smaak is. Je krijgt een kopje en een kannetje per bestelling. In hoeverre dit echt is, of humbug, durf ik  niet te zeggen. De koffie kost wel ¥2000 (12 euro) per kopje.

Vervolgens lopen de wijk in. Niet zo rustig als we hadden gehoopt, maar wel bijzonder vanwege de vele boekhandels en antiquariaten. Sommigen hebben de boekenkasten op straat staan. Voor de lunch gaan we curry eten bij Bondi, naar verluidt de eerste Indiase curry zaak in Tokio.

Dan nemen we de taxi terug naar het hotel. In de middag neem ik nog de metro naar het Metropolitan Government Building van Tokyo. Dit kollosale gebouw heeft twee torens met elk een uitzichtplatform (Noord en Zuid). Ik ga bezoek ze beide. Het uitzicht verschilt, maar niet heel erg veel. Het is gratis en redelijk rustig, terwijl het uitzicht minstens zo goed is als op de commerciële uitzicht torens als Shibuya, Sky Tree en Rippongi Hills en zeker beter dan de Tokyo Tower. Er is op beide torens een café en een winkel. In de zuidelijke toren staat een vleugel, die door vaardige bezoekers bespeeld wordt.

’s Avonds eten we een burger bij de Burger King en gaan bijtijds slapen.

Weer: licht bewolkt, 26 graden

Zaterdag 14 juni 2025

We staan om 7:15 uur op. Na het ontbijt gaan we om 8:45 op weg naar het station Shinjuku. Dat is niet ver lopen, maar het station zit nogal ingewikkeld in elkaar, dus ruimen we wat zoektijd in. Het valt mee en binnen een half uur staan we op het perron. We moeten nog 50 minuten wachten voor vertrek van de Narita Express. Die gaat om 9:05 en doet er 1 uur en 25 minuten over naar Terminal 1 van luchthaven Narita. De formaliteiten verlopen vlot. De bagage-afgifte, de paspoortcontrole en de veiligheidscontrole. Dan hebben we nog een uur tot het instappen begint. We maken ons laatste contante geld op en het saldo op onze Suica kaart (dat je ook in winkels kunt besteden).

De vlucht met KLM gaat via de Noordpool en niet via Centraal Azië, zoals op de heenvlucht. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de Jetstream. Vliegen via Siberië, zoals we in 2013 nog deden, gaat sinds de oorlog in Oekraïne niet meer. Daarom is de vluchttijd nog een half uur langer. We vertrekken om 12:35 en komen 13 en 35 minuten later op Schiphol aan (19:25 CEST). Op Schiphol is de paspoortcontrole overbelast en moeten we een lange omweg maken via aankomsthal 3. De bagage komt snel en de trein naar Rotterdam staat klaar om te vertrekken op het station. We nemen een Bolt taxi vanaf Rotterdam Centraal en zijn om 21:20 uur zeer moe, maar voldaan weer thuis.

Weer: Tokyo, bewolkt 23 graden; Rotterdam, bewolkt 21 graden

 
 

	Andere Reisverslagen
terug