 |
 |
Herfst 2011 |
Zaterdag 26 november 2011
De taxi haalt ons om half één 's middags op en brengt
ons naar het Centraal station. We nemen de Fyra van 12.53 van Rotterdam naar
Schiphol. Vandaag geldt geen toeslag omdat de trein, vanwege werkzaamheden
aan het spoor bij Amsterdam, niet verder dan
Schiphol kan rijden. Dat horen
we pas als we op het perron staan en de toeslag al hebben afgestempeld. Om
kwart over één zijn we op Schiphol en gaan we inchecken voor de vlucht met
Air France naar
Parijs. Voor de vlucht naar de Seychellen kunnen we pas in Parijs inchecken.
De vlucht naar Parijs is erg rustig. In toestel zitten niet meer dan 30
passagiers, waar er plaats is voor 170. We kunnen wisselen naar stoelen bij
de nooduitgang. In Parijs checken we bij een transferbalie in voor de vlucht
met Air Seychelles
naar Mahé. Daarna gaan we wat eten bij Bert’s fast food. Vervolgens begint
het wachten op het instappen. Na dik een uur wachten kunnen we rond 18.40
aan boord. De vlucht vertrekt stipt om 19.30. Het is een wat verouderde
Boeing 767, waar we de lange vlucht naar de Seychellen gaan maken. Deze
vlucht is ook matig bezet en we kunnen verschuiven naar stoelen bij de
nooduitgang. Het inflight entertainment stelt niet veel voor en dan is zo'n
nachtvlucht wel lang. Na bijna 9,5 uur vliegen komen we op het hoofdeiland
Mahé aan.
Zondag 27 november 2011
Als we het vliegtuig om 9 uur uitkomen valt de vochtige
warmte als een natte deken over ons heen. We lopen de trap af en daarna over
het platform naar het luchthavengebouw. De grenspolitie is niet al te snel.
We moeten ons ticket voor de terugvlucht laten zien voor we de stempels in
ons paspoort krijgen. Een een strookje van het immigratieformulier dat we al
in het vliegtuig moesten invullen, krijgen we ook gestempeld terug. We
moeten het goed bewaren, omdat we het moeten kunnen tonen als we het land
weer gaan verlaten. Ik loop meteen door
naar de autoverhuurbalie van
Sixt, terwijl Erik op de
koffers wacht. Bij Sixt krijgen we een KIA Soul. De auto staat voor de deur
geparkeerd, met een lege tank. Het tankstation is tegenover de luchthaven
gelegen. Met 20 euro aan benzine rijden we richting Glacis
aan de noordkust, waar ons hotel staat. Na een tijdje merken we dat de auto
een vreemd geluid maakt als we afremmen. Na 40 minuten zijn we bij het hotel
Bliss.
De kamer is nog niet klaar, we moeten ruim een half uur wachten. We krijgen
wel wat te drinken. Even later krijgen we ook een ontbijt geserveerd op het
terras met uitzicht op de zee. We krijgen een upgrade naar een heel ruime
kamer met eigen balkon aan zee en directe toegang tot het hotelstrand. De
badkamer is ook gigantisch groot. Om een uur of één lunchen we op het terras
van het hotel, een lekker lunchgerecht. Tegen drie uur hebben we zin om de
deur uit te gaan. We rijden naar Beau Vallon en drinken daar aan het strand
een cola. Het vreemde geluid in de auto blijft en we bellen de verhuurder.
Hij belooft morgen vroeg de auto om te ruilen.
’s Avonds drinken we eerst een cocktail bij de
Loungebar op het dak van het restaurant
Lounge 8
naast ons hotel en later dineren we bij restaurant 8. Het restaurant biedt
een prachtige ambiance en heerlijk eten van het verrassingsmenu (keus is er
niet) van drie gangen.
Daarna vroeg naar bed.
Weer: zonnig 28 graden
Maandag 28 november 2011
We slapen uit tot 8 uur en bestellen het ontbijt. Na 8
minuten wordt er op de deur geklopt en komt de ober ons ontbijt op
ons eigen
terras serveren. Heerlijk gevoel: lekker ontbijt met uitzicht op de blauwe
ruisende zee. Tijdens het ontbijt komt de autoverhuurder langs om de auto te
ruilen. We krijgen nu een
Zotye Nomad. Het
is een wat ouderwetser model van Chinese makelij, maar hij maakt ieder geval
geen verdachte geluiden. Hij lijkt verdacht veel op een Daihatsu Terios. We
rijden naar Victoria, de hoofdplaats van het eiland. We parkeren ergens op
de parkeerplaats van een winkel en gaan op pad. We bezoeken eerst de
hindu tempel,
waar we zo naar binnen mogen lopen, als we de schoenen maar uitdoen.
Victoria heeft een kleine Hindu gemeenschap bestaande uit immigranten uit
India en hun nakomelingen. Daarna lopen we over de overdekte markt,
waar locale vis en groente wordt verkocht. Er is hier een
levendige handel.
We zoeken naar een ATM om Seychelse rupees op te nemen. Dat valt nog niet
mee. Bij Barclays wordt onze Maestro-kaart niet geaccepteerd en bij de
volgende bank staat de zon recht op het scherm te schijnen,
zodat je niets kunt lezen. Het lukt
uiteindelijk wel met veel moeite om op de juiste knoppen te drukken, zodat er geld uitkomt.
Dan drinken we wat bij de Pirates Arms. Dit grote café-restaurant
is zo'n beetje het trefpunt van Victoria. Hier komen toeristen, maar vooral
Seychellois om bij te praten of zaken te doen. We bekijken hierna de de
klok, die
de kruising van Independence Street en Albert Street
markeert. Het is een kopie van een klok die in Londen de Vauxhall Bridge
siert. De klok is hier neergezet in 1903, toen de Seychellen een Britse
kroonkolonie waren. Daarna nemen we nog een kijkje in de
Anglicaanse kathedraal.
Deze is vrij sober, maar wel goed
onderhouden. De meeste Seychellois zijn Rooms-Katholiek. De Seychellen waren
a
anvankelijk onbewoond tot ze in 1742 werden gekoloniseerd in opdracht van
de Franse gouverneur van Mauritius Mahé de Labourdonais, naar wie het
hoofdeiland is vernoemd. In 1770 kwamen de eerste kolonisten met Afrikaanse
slaven naaar de eilanden. Meesters en slaven waren of werden katholiek In
1814 namen de Britten de kolonie over tot die in 1976 zelfstandig werd.
Dan lopen we weer terug naar de auto om naar de
Jardin du Roi te rijden ten zuiden van Victoria. Het is nog een
flinke rit (half uur). We missen in eerste instantie het bord bij de juiste
afslag en moeten een paar keer vragen aan voorbijgangers waar we heen
moeten. Iedereen is zeer bereidwillig om in zowel Engels als Frans uit te
leggen hoe we er moeten komen.
Engels en Frans zijn de officiële talen.
Onderling spreken de eilanders Créole, een vereenvoudigd soort
Frans. Dan zien we het bord dat we hadden gemist. Vervolgens moeten we een
smalle weg op die vernauwd tot een spoor dat stijl omhoog loopt. Als we
denken dat het
niks meer wordt zijn we toch waar we moeten zijn: op de
botanische tuin met cafetaria, die door de Franse plantkundige Pierre Poivre
(1719-1786) werd gesticht. De moeite wordt beloond met een prachtig uitzicht
over een tropisch regenwoud met de zee in de verte. Rond een koloniaal huis
is een kruidentuin en botanische tuin aangelegd, compleet met
irrigatiesysteem en bordessen. We eten in het café een heerlijke lunch en na
de lunch kijken we wat rond en zien diverse tropische bomen zoals de
broodboom, de zuurzak, papaya, cacao, guave etc. Na al dit botanische genot
rijden we weer terug naar het hotel.
We genieten van de rust en de zon op ons terras. 
Om 17
uur gaan we naar Beau Vallon om te genieten van de
zonsondergang bij restaurant Al Mare. Dat is echter omgedoopt tot La
Plage, wat betekent dat we een tijdje vergeefs naar de verkeerde
naam zoeken. Een toeristenpolitieagent zet ons op het juiste spoor. Het
uitzicht bij La Plage is schitterend. Het restaurant is direct aan het witte
strand gelegen en de zonsondergang is ook erg mooi. De cocktail is lekker, maar wel een beetje sterk. Daarna eten we smakelijk. Ik neem een
tonijncarpaccio vooraf, Erik dim sum. Als hoofgerecht heb ik een Thaise sea
food casserole en Erik een steak. Erik neemt nog een sorbet na.
Daarna rijden we door het aardedonker naar het hotel
terug.
Weer: zonnig, 29 graden.
Dinsdag 29 november 2011
We
ontbijten weer op ons eigen terrasje aan de zee. Na
het ontbijt rijden we naar Victoria om geld op te nemen. Bij MCB-bank
,
krijgt niemand geld, maar ik gek genoeg wel. Daarna moeten we een
parkeerkaart kopen, want we zijn al gewaarschuwd door een parkeerwachteres.
We doen dat bij een piepklein winkeltje. Het zijn kaartjes van 100 rupees,
waarop je de datum en tijd moet aankruisen en dan is het twee uur geldig. We
drinken koffie bij News cafe boven een bank. Vervolgens
gaan we op pad naar het Morne Sechellois National Park. We nemen de Bel Air
Road, die kronkelend over gaat in de Sans Soucis Road. De weg klimt en
kronkelt en leidt ons ongemerkt het Nationaal Park in. We rijden door een
dicht regenwoud en krijgen zo nu en dan een uitzicht op de kust en op de
bergen. Dan zijn we ineens bij de Theefabriek en plantage. We hadden gehoopt
nog de ruïnes van een missieschool te zien en een waterval, maar die hebben
we gemist. We bezoeken de theefabriek, waar nog steeds thee wordt gemaakt.
Maar vandaag niet, want er is nog onvoldoende thee binnen. P
as bij 500 kilo
gaan ze beginnen en er is nog maar 280kg. We krijgen het hele proces te zien
van blaadjes tot theezakje. Daarna drinken we een kopje lokaal brouwsel en
kopen ook een pak. De theefabriek betrekt de bladeren van eigen plantages en
voert ook nog thee in uit Sri Lanka. De fabriek produceert voor de locale
markt. Om de aan locale vraag te voldoen moet er nog thee worden
geïmporteerd. We rijden verder de berg af naar Port Glaud en dan naar
La Plaine aan de Anse (baai) Souillac. Hier lunchen we op
het Ephelia resort. Er is een buffet met een vis, kip of
runder brochette als hoofdgerecht voor 380 rupees. Groente en salades kunnen
onbeperkt worden gepakt. Na de lunch aan de prachtige baai rijden we verder
over een heel smal weggetje hoog boven het water en dalen dan weer af naar
het niveau van de baai. In het water zien we mannen met een prikstok in het
ondiepe water zoeken naar zeevruchten, die ze met de prikstok uit het water
halen. De baai Anse du Riz bereiken we niet, want de weg erheen
is afgesloten met
een hek.
We keren om rijden naar Grande Anse. Hier is een
prachtig strand en wit zand en een felblauwe zee. Er is niemand te bekennen,
want de zon staat er pal op en er is geen plekje in de schaduw. We rijden
dan maar weer de weg terug door het Nationaal park nu in de hoop de ruïnes
wel te vinden. We pikken onder weg een Russisch/Belgisch stel op, dat ook
op zoek is. Samen komen we er ook niet uit en vinden
we het niet. We nemen
de lifters mee tot Victoria waar ze uitstappen. Wij rijden terug naar ons
hotel
’s Avonds eten we weer bij La Plage in Beau Vallon. Dit keer neemt Erik de Thaise Casserole met zeevruchten en ik Patyolle. Dat is een kookzak met groenten en vis. Ik neem geflambeerde bananen na, Erik een sorbet met zwartebessen.
Weer: deels bewolkt met zonnige perioden. 29 graden
woensdag 30 november 2011
Het heeft vannacht
flink geregend en het regent
bij
vlagen nog steeds. We hebben een kleine lekkage in de kamer. Na het ontbijt
melden we het ongemak. Ook de regenpijp boven ons balkon hangt los en lijkt
elk moment neer te kunnen storten. De manager biedt ons terstond een andere
kamer aan. We gaan voor kamer 7, een grote 6-persoons suite, eveneens met
zeezicht, twee badkamers en een klein balkonnetje. Na de verhuizing gaan we
met de auto naar Anse Soleil. We stoppen nog onderweg voor diverse
uitzichten en koffie bij café Opera en rijden dan naar St Lazare.
Hier staat een Franciscaner kerk en een ziekenhuis. We kijken even binnen
bij de kerk. Dan rijden we door naar Anse Soleil, een
paradijselijk strandje met een leuk café aan het strand. Het is niet
helemaal onontdekt, want privé gidsen komen vrijwel allemaal tegelijk met
hun gasten aan voor de lunch. Gelukkig zijn wij de grote stroom net voor en
kunnen we onze tafel uitzoeken. We eten simpel, maar smakelijk. Het begint
intussen weer wat te regenen. Dan weer wat minder. Ik ga toch wat zwemmen en
snorkelen, want nat wordt je toch. Onderwater is er weinig te zien. Wat
zwart/wit gestreepte vissen, die knabbelen aan wat rotsen met begroeing. Na
het zeebad gaan we verder in zuidelijke richting naar Tamake en dan weer
naar de oostkust via Anse Royal richting Victoria. We drinken koffie bij het
Boat House in Beau Vallon voor we terugkeren naar het hotel.
Vanavond eten we weer bij Lounge 8 naast het hotel. Het
is vanavond druk met een verjaardagsgroep waar veel aandacht naar uitgaat.
De muziek staat een beetje te hard. Het eten is wederom voortreffelijk. We
nemen dit keer het vijfgangenmenu.
Donderdag 1 december 2011
We staan vroeg op en eten de boterhammetjes die het
personeel in onze koelkast heeft gelegd op de kamer op. We rijden door de
ochtendspits naar het vliegveld, 
waar we ruim op tijd aankomen voor onze
vlucht naar Praslin, het in grootte tweede eiland van de
Seychellen. We drinken nog een kopje koffie op de luchthaven voor we met we
gaan instappen in het kleine vliegtuig, een Shorts 360-300. Er passen zo’n
20 mensen in. De vlucht met Air Seychelles duurt maar een kwartier. Geland
in Praslin worden we opgewacht door een jongen van Grand Bleu
autoverhuur, die ons naar onze blauwe KIA Picanto leidt. Na de formulieren
te hebben ingevuld kunnen we op weg. We rijden eerst naar Grand Anse, maar
is niet veel te beleven. We rijden een stukje door naar de Valee de
Mai, het natuurreservaat dat op de werelderfgoedlijst van Unesco
staat. Het wordt onderhouden door de
Seychelles Islands Foundation
We drinken wat in de cafetaria, betalen de 720 rupee entree voor ons beiden
en wachten op de gids, die een gratis introductie zal gaan geven. Om half
elf komt de zeer zwaarlijvige Albert en hij neemt ons ongeveer 400 meter mee
het park in en vertelt het een en ander over de merkwaardige Coco de
Mer palmboom, die alleen hier groeit. De noten hebben de vorm van
een vrouwelijk achterwerk en dat inspireerde in het verleden tot allerlei
mythische
voorstellingen. De mannelijke bomen, die niet vruchtdragend zijn, hebben
kolossale stampers, die ook in erectie kunnen staan. Na dat de gids ons
alleen laat, lopen we door het reservaat en stijgen tot het uitzichtpunt.
Dat is een geweldige klim naar boven. Daarboven gekomen hebben we een mooi
uitzicht over het bladerdak van het oerwoud. We rusten uit voordat we de
tocht naar beneden aanvaarden. Het is ongeveer 20 minuten lopen naar
beneden. We drinken een sapje bij het cafetaria en
rijden daarna verder naar
Baie St Anne. Hier eten we een creoolse maaltijd bij
CoCo Rouge, een onoogelijk eettentje, dat zeer populair is
bij de locale bevolking. De meesten nemen het eten mee, maar wij gaan zitten
aan de gedekte tafel. Het eten is eenvoudig en authentiek en zeker
smakelijk. Er staat een cd aan met Seychellois muziek. We rijden verder
langs de noordkust naar de Côte d’Or waar we even aan het
strand gaan
zitten en een plons in het water nemen. Het water is lekker van
temperatuur, zeker 25 graden. Daarna rijden we verder naar Anse Lazio, dat
het mooiste strand van het eiland moet zijn. De weg slingert langs de kust
en gaat omhoog en naar beneden en voert langs een aantal luxe resorts voor
we bij een smallere weg komen, die ook sterk stijgt en daalt. Vervolgens
komen we bij het strand. Het is inderdaad heel erg mooi. Wit zand, blauw
water en prachtige palmbomen aan het strand. Zwemmen is alleen toegestaan
binnen een uitgezet net in verband met haaien die hier zo nu en dan opduiken
en zwemmers hebben aangevallen. We gaan lekker aan het strand liggen en gaan
een paar keer het water in. Na lekker geluierd te hebben rijden we terug
naar Côte d’Or, waar we een cocktail drinken op een terras. We rijden
verder, maar bij Baie st Anne nemen we de kustweg buitenom in plaats van de
korte weg via Vallee de Mai. Een prachtige route, die op een aantal plaatsen
20 en zelfs 30% stijgt en daalt. Het is hier heel rustig, vrijwel zonder
verkeer. Uiteindelijk komen we weer in Grande Anse uit, dat we dit keer
voorbij rijden op weg naar het vliegveldje. We zijn ruim op tijd en drinken
nog een koffie op de luchthaven. De terugvlucht in het schemerdonker gaat in
een nog kleiner vliegtuigje (Twin Otter) en verloopt ook probleemloos. Op
Mahé eten we in Victoria bij de Pirate Arms. Eenvoudig en niet te duur in
het drukke restaurant. Daarna rijden we in het donker terug naar het hotel.
Weer: zonnig 30 graden.
Vrijdag 2 december 2011
We krijgen weer het ontbijt op de kamer geserveerd.
Roerei voor Erik, pannekoekjes voor mij. Na het ontbijt rijden we naar Beau
Vallon en installeren ons op het strand. Eerst wordt onze rust verstoord
door een stel oudere Russische heren, die luidkeels met elkaar discussiëren.
We verkassen
een stuk, maar even later parkeert een auto achter ons met
jongemannen die de muziek keihard aanzetten. We pakken onze spullen en
rijden naar een plek verderop, waar er ook snorkelmogelijkheden zouden
moeten zijn. Bij de rotsen houden zich meer vissen op. Ik probeer het, maar
het valt een beetje tegen. Slechts een paar vissen krijg ik te zien. We gaan
lunchen bij hotel Coco d’or in Beau Vallon. Het duurt wel 40 minuten voor ze
een spaghetti en kipvleugeltjes weten op te dienen. Het smaakt niet
onaardig. Na de lunch rijden we terug naar ons hotel en doen de middag
rustig aan. Tegen de avond rijden we naar Beau Vallon en dan rechts af
richting Olmo om restaurant Le Corsaire te zoeken. Naar verluidt is dit een
prima restaurant. Na een paar kilometer vragen we het aan een passant. Hij
verrast ons met het antwoord: "het is hier"! En hij wijst naar een
vakwerkhuis aan de overkant van de weg. We kijken nog eens en zien dan dat
het pand is uitgebrand. We vragen de man nog eens: het is uitgebrand? "Ja
natuurlijk!". Oh? Een paar maanden geleden is het gebeurd. Dat is onze pech
dan weer. Hij suggereert door te rijden naar La Scala aan het eind van de
weg. Dat doen we dus maar. La Scala gaat echter pas om 19.15 open (en geen
minuut eerder) en moeten dus nog ruim een uur wachten. We gaan aan de
zeekant op een muurtje met een frisdrank in de hand van de zonsondergang
genieten. Het wordt snel donker en we zien fruitbats (een vleermuizensoort)
boven ons van boom naar boom fladderen. Als het 19.15 is gaan we naar
binnen. De bediening is
aanvankelijk wat stroef, maar dat gaat allengs beter. Het eten is
voortreffelijk, het beste tot nu toe. Het is Italiaans. Ik neem escargots
vooraf, gevolgd door visfilet met kappertjes en ansjovis. Heerlijk. Kopje
koffie na en dan weer door het donker naar huis gereden. We pakken de koffer
en gaan vroeg naar bed.
Weer: zonnig 30 graden
zaterdag 3 december 2011
Negen en een half uur is lang vliegen, zeker als het
inflight entertainment niet veel voorstelt naar de huidige maatstaven. Geen
keus in films, om de 4 a 5 rijen een kleine monitor en een geluidsysteem dat
matig functioneert. In Parijs aangekomen hebben een nog maar een kwartier om
bij de aansluitende vlucht te komen. Rennen dus! Gelukkig werd er op ons
gewacht. Als we goed en wel zitten, gaat de deur dicht en vertrekt het
toestel naar Amsterdam. Op Schiphol ontdekken we wat we al vreesden: de
koffers hebben de overstap niet gehaald. We rapporteren de vermissing bij de
KLM-balie, waar we vlot worden geholpen. Meteen krijg ik ook sms’jes waarin
de vermissingen wordt gemeld en we worden voortdurend op de hoogte gehouden
van de vorderingen van onze koffers. Uiteindelijk worden ze de volgende dag
thuis afgeleverd. We nemen de trein naar Rotterdam en daar een taxi naar
huis. Om 22 uur zijn we – zonder bagage – thuis.
 |
Andere Reisverslagen | |
| terug |