Rotterdam-Amsterdam-London-Los Angeles-Auckland: 33:15 uur onderweg

19-21 november 2002

We gaan met de trein van 8:26 vanaf Blaak naar Schiphol. Treinreis verloopt vlekkeloos. Onze vlucht vertrekt met een kwartier vertraging om 11:45 naar London. Daar stappen we over op Air New Zealand naar Auckland via Los Angeles. We vertrekken om 15.00 uur en  na 9:00 uur komen we in LA aan. We moeten door de immigratie en daarna weer naar de vertrekhal om te wachten op het vervolg van de vlucht. Daarbij moeten we goed opletten dat we de immigratieformulieren goed invullen. Eén foutje betekent opnieuw invullen en achteraan aansluiten. Om 8:00pm vliegen we weer verder voor nog eens 12,5 uur in de lucht. Uiteindelijk komen we dan om 5:45 aan in Auckland. We zijn behoorlijk moe, maar niet echt uitgeput. We nemen een shuttle busje naar de Bed & Breakfast in Herne Bay. Herne Bay is een rustige wijk met veel mooie houten villa’s. We blijven 2 nachten in de Moana Vista en worden verwelkomd door Tim een van onze gastheren. We kunnen daar gelukkig meteen naar bed. We slapen tot een uur of 1 's middags. Een beetje verdwaasd maken we een wandelingetje in de buurt over Ponsonby Road. Dat is de slagader van de naburige wijk Ponsonby met tal van restaurants, café's en leuke winkels. We lunchen in een café en drinken wat koffie bij Starbucks. Weer terug naar de B&B. 's avonds eten we bij Estasy een aardig restaurant aan Ponsonby Road. Het is vandaag een zonnige dag geweest, met zo'n 20 graden. 's avonds koelt het behoorlijk af. We bellen om half tien naar huis om te melden dat alles goed gaat. Daarna gaan we rond 10 uur slapen.

22 november 2002

Na een zeer diepe slaap ontbijten we in de B&B. Fruit, yoghurt, toast en cereals, toegewijd gepresenteerd door Tim. Na het ontbijt wachten we op Ian onze Internetvriend uit Auckland, die ons vandaag een beetje door de stad zal leiden. Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland met ongeveer 1 miljoen inwoners. Daarmee woont ruim een kwart van de 3,8 miljoen Kiwi's in deze stad. Om half elf Ian bij ons. We wandelen naar het centrum waar we eerst koffie drinken. We maken kennis met de moderne Nieuw Zeelandse koffiecultuur met haar eigen terminologie. Een espresso heet Short Black en een dubbele espresso uiteraard Long Black. Met veel melk er bij wordt dat een soort koffie verkeerd: Flat White. Daarnaast is er uiteraard Capuccino die met chocola Mochaccino wordt genoemd. De melkachtige Café Latte krijg je meestal in een glas, maar soms ook in een kom.  We gaan de Skytower beklimmen. De Skytower is de hoogste toren op het zuidelijk halfrond en met 328 meter ook een van de hoogste ter wereld. Het is regenachtig weer en aanvankelijk is het uitzicht beperkt. Maar dan klaart het aardig op en kunnen we ver kijken. Ian legt uit wat we zien. Het is een mooi gezicht. We gaan van het grote observatiedek naar het hoger gelegen dek (voor $3 extra). Het uitzicht is niet veel beter, maar het is het er wel rustiger. Na het uitzicht genoten te hebben gaan we lunchen in een grote boekenzaak, Whitcoulls. Daarna gaan we op weg naar het Waterfront. Daar is het een drukte van belang vanwege de Louis Vuitton cup. De winnaar van deze zeilwedstrijd mag Team New Zealand uitdagen voor de America's Cup. Het zeilen is een serieuze aangelegenheid, met grote loodsen voor de boten, verborgen kielen etc. De meeste teams hebben zelfs een eigen souvenirwinkel en mode-lijn. Ook de Amerigo Vespucci, het zeilschip van de Italiaanse marine ligt in de haven. We lopen verder door het Albert Park, waar druk wordt gesport (cricket, rugby, voetbal) en dan weer terug naar het pension. We nemen afscheid van Ian. We nemen even rust. We eten 's avonds bij een Thais restaurant, Erawan. Lekker eten en goed bediend. Later op de avond bezoeken we de locale gay bar (Surrender Dorothy), die afgeladen vol is. Gezellig. Om half twaalf zakken we weer af naar het pension.

Daarna slapen...

Het weer was wisselend. Eerst bewolkt en regen, daarna opklaringen en perioden met zon. 19-20 graden.

Auckland - Coromandel - Whitianga: 172km

23 november 2002

Na het ontbijt en wat gezellig kletsen met onze gastheren Tim en Matthew gaan we met een taxi naar Budget om de auto af te halen. Het is een Toyota Camry geworden, een ruime auto. We rijden naar het Coromandel schiereiland. In het begin is het nogal druk op de weg, maar na Thames wordt het rustig en volgt de weg de kustlijn. Een prachtig gezicht. De zon schijnt volop en de temperatuur loopt op tot zo'n 20 graden. We volgen de kust tot aan Coromandel Town, waar we lunchen. Na de lunch gaan we naar de Drive Creek Railway. Een uit de hand gelopen hobby-project van een pottenbakker. Het is een smalspoorbaan de bergen in. Oorspronkelijk bedoeld voor het vervoer van klei, nu een personentreintje, dat leidt naar een mooi uitzichtpunt. De route is voorzien van allerlei werkjes van de pottenbakkerij.

Na de treinrit rijden we door Whitianga aan de oostkust van het schiereiland. Het weer is hier een stuk minder mooi. Bewolkt en regenachtig. In Whitianga nemen we onze intrek in de YHA-jeugdherberg, On the Beach Backpackers Lodge, waar we een piepklein 2 persoonskamertje krijgen. Met uitzicht op zee - dat wel.

We wandelen naar het centrum om wat rond te kijken en een drankje te drinken. Daarna eten we bij the Fireplace. We lopen daarna weer terug naar de Hostel.

24 november 2002

Vannacht en vanmorgen regent het pijpenstelen. Het stormt bovendien behoorlijk. We gaan ontbijten bij Café Nina. Heerlijk en uitgebreid. Dan is het inmiddels droog geworden en rijden we naar Cathedral Cove. D.w.z. naar een parkeerplaats in de buurt. Van hieraf is het een goede drie kwartier lopen naar het strand van de cove (baai). Een prachtige wandeling met mooie uitzichten, die stijgt en daalt. Cathedral Cove zelf is ook prachtig met een mooi doorkijkje door de rotsen. Vervolgens lopen we hetzelfde pad weer terug. We rijden naar Shakespeare point. Vandaar hebben we een mooi uitzicht over de kust en op Whitianga.  Om 4 uur gaan we wat drinken in het dorp bij Salt (leuke barman), waarna we naar Hot Water Beach rijden. Dat is een strand waar vanaf een half uur voor laag tij tot een half uur erna een warm waterbron aan  het oppervlak komt. Je kunt er een kuil graven (we lenen een spade van de Jeugdherberg) waarin er automatisch een warm of liever gezegd heet bad ontstaat. Heel bijzonder.

Daarna rijden we weer terug en eten bij Salt, waarna we later op de avond nog wat drinken in een bar. Op deze zondagavond is het ontzettend stil.

Whitianga - Rotorua: 222km

25 november 2002

Na het ontbijt in café Nina rijden we richting Rotorua. Het is maar 220 km maar de wegen zijn nogal kronkelig en we komen er pas na 3,5 uur aan. We nemen onze intrek in de (gay) B&B van Warwick en Michael, Ascot Villa genaamd. Gelegen in een rustige villawijk. Het huis staat vol met prullaria, maar de gastheren zijn zeer gastvrij en behulpzaam.

Rotorua is vooral bekend vanwege zijn vulkanische activiteit en dan met name het grote aantal thermale bronnen, modderpoelen en geysers. Rotorua ruik je voordat je het ziet. Er hangt een doordringende zwavellucht (rotte eieren), maar na een tijdje wen je daar aan. Ook is dit een plaats waar de Maori tradities hoog worden gehouden.

In de middag gaan we naar het NZ Maori Arts en Crafts Institute, ook wel  Whakarewarewa genoemd, kortaf Whaka. Hier krijgen we een rondleiding met betrekking tot houtbewerking en de Maori cultuur. Aan het institutuut worden zo'n 30 jonge mannen (absoluut geen vrouwen) opgeleid in de kunst van het houtbewerken volgens Maori tradities. Op deze manier wordt dit cultuuraspect in leven gehouden. Daarna worden we met een treintje langs de geysers Prince Of Wales' Feathers en Pohutu ("big splash") geleid, die ook op het terrein liggen. De Maori gids vertelt haar verhaal vol trots.

's avonds eten we bij La Vega, een moderne tent. Eten is prima. Terug naar het B&B.