Nieuw Zeeland Deel 2

26 november 2002

Na het ontbijt met WarwickLady Knox geyser gaan we met de auto naar Wai-O-Tapu. Hier rijden we eerst langs wat vulkanische modderpoelen en vervolgens naar de receptie. Daar kopen we een  kaartje. Dan maken we een uitgezette wandeling langs een verzameling vulkanische heetwater bronnen die er vrolijk op los dampen. Het is een spectaculair gezicht, maar de zwavellucht is minder smakelijk. Dan rijden we een stuk terug naar de Lady Knox geyser. Hier moeten we plaats nemen op een tribune, waarna een ranger door middel van wat zeeppoeder de geyser in beweging brengt. Na enkele minuten begint de geyser zo'n 18 meter hoge straal te spuiten. Normaal doet de geyser dat eens in de 48 uur, maar met het zeeppoeder helpt men de natuur een handje, zodat elke dag om 10.15 een leuk schouwspel is te zien.

We rijden terug naar Rotorua. We lunchen, sturen e-mail naar huis en rijden vervolgens naar Okere Falls Scenic Reserve. We wandelen naar de Tautea Falls. Een mooie waterval in dichtbegroeid bos. Dit is het Mekka van de white water rafters. We zien er een paar voorbij suizen. Leuk gezicht. Daarna gaan we terug naar de B&B.

We drinken thee met Michael, een van onze gastheren. Dan worden we opgehaald voor de  Mai Ora avond, een cultureel Maori spectakel met dinerbuffet na afloop. De avond begint met een Maori welkomstritueel. Een aantal krijgers komt de bezoekers bekijken en als we in orde zijn bevonden wordt een takje aangeboden. De chief van onze groep pakt het op en we kunnen in het voorouderlijk huis komen. Daar volgt een speech en liederen en Mia Ora, welkomstceremonie daarna begint het concert. Na afloop van het concert mogen we de groepsleden fotograferen. Vervolgens worden we naar de eetzaal geleid, waar een Maori buffet klaar staat. Het eten is gevarieerd en prima. Dan volgt een wat gênant deel wanneer de gasten per land wordt gevraagd om een lied in de eigen taal te zingen.  Om 9 uur is het diner voorbij en bekijken we nog eens de Pohutu geyser, maar dan verlicht. De geyser stoomt wel maar heeft geen zin om te spuiten. Warwick komt ons ophalen. Thuisgekomen drinken we nog een glas Merlot wijn met hem en Michael. Na tien uur gaan we naar bed.

 

Rotorua - Whakapapa (Tongariro NP): 177km

27 november 2002

Na het heerlijke ontbijt vertrekken met de vriendelijke groeten richting Taupo. Daar bekijken we de Huka waterval. Deze heeft geen groot verval, maar is wel een mooi gezicht. We komen door Taupo en rijden langs de oevers van het Taupomeer. Het Taupo meer - het grootste van Nieuw Zeeland - is zo'n 2000 geleden ontstaan door een vulkaanuitbarsting. Historici kunnen deze uitbarsting herleiden tot 186 n.C. omdat de Chinezen en zelfs de Romeinen (!) er melding van maken. 

We rijden door naar het Tongariro National Park naar het Grand Chateau in Whakapapa. Naarmate we hoger komen wordt het weer slechter. Het is mistig en het motregent. Het hotel is prachtig gelegen, midden tussen de besneeuwde bergen. Onze kamer is nog niet klaar, we moeten een uurtje wachten. In de tussentijd lunchen we in het café in het hotel. Heel aantrekkelijke ober. Bij het Park visitor centre halen we wat informatie op over de wandelmogelijkheden. Morgen doen we de Tongariro Crossing. Nu doen we een kleine wandeling de Ridge Track. Het regent wat en het gaat flink omhoog. Binnen 50 minuten zijn weer terug. Dan terug naar het hotel, want de regen zet door en het zicht is heel slecht. We doen een rondje sauna en luieren wat op de kamer, terwijl het buiten doormiezert. 's avonds eten we in het restaurant van het hotel. Prima eten (New Zealand Lamb) en service.

 

28 november 2002

Vandaag is de grote dag. We staan om half zeven op. 7 uur ontbijt. Daarna gaan we voorzien van lunchpakket en andere essentialia op weg naar het bezoekerscentrum. Vandaar vertrekt om 8 uur de bus naar het beginpunt van de Tongariro Crossing, de Mangatepopo Mt Ngauruhoe parkeerplaats. Het is een zeer oude bus die ons krakend en wel naar het beginpunt rijdt. Het is zeer mistig en we hebben geen idee waar we staan. Dan gaan we op pad en volgen de palen waarmee de wandeling is uitgezet. Het begint vrij makkelijk over goed begaanbare paden. Na een uur komen we bij Soda Springs. Nu volgt een zeer stijl gedeelte naar de Mangatepopo Saddle tussen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe. Het wordt zeer zwaar en vooral Erik heeft het moeilijk. Ik neem zijn rugzak over. Het klimmen gaat wel een uur door. Het is bovendien nogal mistig en we kunnen niet goed zien hoever we nog moeten. Dan trekt ineens de bewolking weg en hebben we prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtop van Mt Ngauruhoe. Zelfs Mt Egmont bij Auckland is te zien. Nog een stukje hoger en we komen bij de South Crater. We zitten nu op ± 1600m. Daar is het weer vlak en we lopen nu een stuk makkelijker over Red Crater de bodem van de krater. Dan komt er weer een flinke klim, naar het hoogste punt bij Red Crater op 1886m. De lucht wordt een stuk ijler. Hier en daar is de grond warm en komt er zwavelhoudende damp uit. Het uitzicht is hier adembenemend. Besneeuwde vulkanen, meertjes, rode berghellingen...We dalen weer een stuk af en komen bij de azuurblauwe Emerald Lakes. Ook weer een prachtig gezicht. Dan gaat het een stuk horizontaal door de Central Crater, waarna we door de sneeuw moeten. Dan weer een stuk omhoog naar Blue Lake. Het landschap is echt verbluffend mooi. Onvergelijkbaar en het mooiste wat we ooit gezien hebben! Daarna gaat het naar beneden. Eerst langzaam, dan sneller richting Ketetahi hut, waar we rond 14 uur aankomen. We rusten hier even uit voordat we aan de laatste etappe beginnen naar de Ketetahi parkeerplaats. Dan verstapt Erik zich en krijgt hij pijnscheuten in zijn knie. Eerder had hij al zijn enkel bezeerd. We kunnen nu alleen maar zeer langzaam en voorzichtig afdalen. En afdalen dat doet het behoorlijk. Central Crater Uiteindelijk komen we na een prachtige afdaling in een stuk bos - prachtig, maar daar hebben we nu minder oog voor - waar we nog een dikke 40 minuten doorheen moeten lopen tot we bij de parkeerplaats komen. Net op tijd voor de bus van 17 uur. De kwetsuren hebben ons waarschijnlijk wel een uur gekost. We zijn doodop, maar wel blij en voldaan. Erik heeft wel veel pijn aan zijn enkel en knie.

De bus rijdt ons in 20 minuten naar het hotel, waar we een lekkere douche nemen. We rusten nog tot 20 uur en dan gaan we dineren in het restaurant van het hotel. Om een uur of negen liggen we uitgeput in bed.

 

Whakapapa - Wellington: 344km

29 november 2002

Na het ontbijt gaan we op weg naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. We Wellington, Lambton Quay hebben een flinke rit voor de boeg. De afstand valt op zich wel mee, maar de wegen laten geen hoge snelheden toe. In Wanganui kopen we voor Erik een drukverband een ijspak voor de enkel, die behoorlijk gezwollen is.  We rijden verder langs de kust en komen rond een uur of drie bij City Life Appartments aan. We worden aangenaam verrast door de accommodatie. Het is een luxe appartement, met twee slaapkamers, een ruime woonkamer en een volledig ingerichte keuken. Handig dat er ook een wasmachine en wasdroger zijn. Het kan niet op. We kunnen de auto bij de receptie parkeren. We doen de was en gaan nog even wat  winkelen, want we bevinden ons midden in het winkelhart van Wellington.

's avonds eten we in Shed 5 in het Queen's Wharf havengebied. Een gerevitaliseerd havengebied, met allerlei restaurants en andere uitgaansgelegenheden. Het eten (struisvogel, reebout) is, in deze voormalige goederenloods (1888), uitstekend. Na het eten lopen we even naar ons appartement terug.

 

 

30 november 2002

Wellington is de tweede stad in grootte van Nieuw Zeeland. Het ligt rond een natuurlijke haven tegen de heuvels aan. Het heeft ongeveer 400.000 inwoners en is daarmee een stuk kleiner dan Auckland. Het heeft ook wat meer karakter en een sfeervoller centrum. Wat ons betreft is de belangrijkste attractie het Museum of New Zealand, ofwel Te Papa Tongwarewa.  In dit moderne gebouw (1998) is een heel eigentijdse tentoonstelling over allerlei aspecten van Nieuw Zeeland: natuur, geschiedenis, cultuur, immigratie, kunst, Maori cultuur etc. Ook met veel interactieve attracties. Er is o.a. een huisje waarin je de sensatie van een aardbeving kunt voelen. Nieuw Zeeland ligt op een belanrijke breuklijn en de aardkorst is vrij dun. Kleine aardschokken komen er dagelijks voor en soms (zoals in 1996) zijn er hele grote. Het is een mooi, speciaal voor dit doel ontworpen gebouw, en de permente en  tijdelijke tentoonstelling zijn zeer aantrekkelijk. In januari zal er een tentoonstelling aan Lord of the Rings worden gewijd. We blijven tot een uur of drie, waarna we de taxi nemen naar de kabelbaan. De kabelbaan brengt ons naar een uitzichtpunt bij de botanische tuin. Het is een kort ritje dat ons langs vier haltes en een stijle klim naar boven brengt. De Cable Car bestaat als sinds 1902, werd in 1933 electrisch en de huidige Zwitserse voertuigen stammen uit 1978. Het is prachtig weer en het uitzicht is adembenemend.  We blijven een tijdje boven (er zijn hierBeehive en Parlement ook twee observatoria) en gaan dan weer terug. Er zijn een paar wandelpaden door de Botanische tuin, die je in 45 minuten weer terugbrengen naar het stadscentrum en de parlementswijk, maar wij nemen weer de  Cable Car. Vervolgens wandel ik nog naar het Parliamentary district. Hier staat het oude regeringsgebouw (1876). Het lijkt van steen maar is het op een na grootste houten gebouw ter wereld. Ooit zat hier in de 19e eeuw de regering, nu is het in gebruik door de rechtenfaculteit. Schuin er tegenover staat de Beehive (1982). Hier zit nu een deel van de regering. Het gebouw heeft inderdaad de vorm van een bijenkorf. Ernaast staat het neo-klassieke parlementsgebouw (1912-18) en daar weer naast de parlementsbibliotheek (1899). De gebouwen staan op luttele meters afstand van een breuklijn en bij een renovatie in de 90er jaren heeft men de laatste technieken toegepast om het gebouw aardbevingbestendig te maken. Er tegenover is de Backbencher pub, die door parlementsleden en ambtenaren wordt gefrequenteerd.

Terug in het hotel maken we ons op voor de avond.

We eten in het Icon restaurant in het Te Papa museum. Een van de toprestaurants van Nieuw Zeeland met uitzicht op de haven. Heerlijk eten (St Jacob's schelpen, Reefilet) en goede wijn (Deutz Brut NV, Kemblefield Merlot) .

Daarna gaan we nog naar een gay bar in het centrum (de enige). Pound/Sovereign is een ruime pub met een nog ruimere discotheek eraan vast. We zijn nog wat vroeg - het moet duidelijk nog op gang komen. Wij zijn echter moe en taaien af.

 

 

 

Andere Reisverslagen
terug
verder