South West USA

Deel 1

Vrijdag 1 mei 2015

Een avond voor ons vertrek naar Las Vegas nemen we onze intrek in het Citizen M hotel op Schiphol. Het is een paar minuten lopen vanaf Schiphol Plaza en het NS-station. We moeten zelf inchecken aan een computer terminal en een kamersleutel aanmaken. De kamer is klein maar inventief ingericht. Het bed staat voor het raam van muur tot muur. De douche en het toilet staan in de kamer en zijn met glazen schuifdeuren af te schermen. We hebben uitzicht op de komende en gaande vliegtuigen. We kijken wat TV en drinken nog een (gratis) drankje in de bar beneden. Dan gaan we slapen want we moeten morgen weer vroeg op.

Zaterdag 2 mei 2015

We staan rond 7 uur op, kleden ons aan en lopen naar het terminalgebouw. We geven onze bagage af in de automaat in hal 2 en lopen door de paspoortcontrole. Terminal 2 is in verbouwing en de ontbijtvoorzieningen zijn wat matig. Na een boterhammetje met wat drinken lopen naar de D pier waar we koffie drinken bij de Starbucks. Bij de pier krijgen we een paar vragen te beantwoorden voor we door de full body scan gaan. Het vliegtuig van Delta vertrekt op tijd om 10.35 naar Salt Lake City. Het blijkt de eerste vlucht van Amsterdam naar deze stad ooit te zijn, dus we schrijven ook geschiedenis. De vlucht verloopt soepel. We krijgen drie maal wat te eten en kijken een aantal films op het entertainment systeem. We landen om 13.10 (plaatselijke tijd) in Salt Lake City. Het tijdsverschil is 8 uur. We gaan dan door de immigratiecontrole. Dat duur meer dan een half uur. We hebben thuis al de ESTA aanvraag gedaan (via de website; kosten $14). Dit is een verplichte electronische aanvraag voor toestemming om naar de Verenigde Staten te reizen zonder visum. In Salt Lake City krijgen we een stempeltje in het paspoort in ruil voor een scan van onze vingers en een foto van het gezicht. We pakken onze koffers op en gaan door de douane. Vervolgens moeten de koffers weer op de band en lopen we naar de veiligheidscheck voor onze volgende vlucht naar Las Vegas.

Ook deze Deltavlucht verloopt soepel en rond half 4 (locale tijd, nog een uur tijdsverschil) landen we in Las Vegas. Op de luchthaven moeten we een eind lopen en dan met een trein naar het terminalgebouw. Daar vinden we na een halfuur onze koffers op de allerlaatste bagageband. De autoverhuur is niet in het luchthavengebouw, maar ergens anders en we moeten met een bus daarheen. Er staat een enorme rij voor deze bus, maar gelukkig rijden de bussen af en aan en zijn we redelijk snel weer weg. Het is tien minuten rijden naar het autoverhuurgebouw. Hier zitten de meeste grote verhuurders. We krijgen bij Hertz een Chrysler 200 mee, een ruime auto. We rijden naar het hotel New York New York. Niet meer dan 10 minuten rijden. Het hotel is in de vorm van een verzameling New Yorkse wolkenkrabbers, zoals de Empire State Building en het Chrysler Building. Ervoor staat een replica van het Vrijheidsbeeld. De receptie ligt aan de rand van de grote casinohal. We checken in en om 17 uur liggen we eindelijk op het bed. Even uitrusten. Daarna nog even wat eten bij een van de vele restaurants in het hotel. Tenslotte gaan we vermoeid naar de kamer en vallen om 20 uur in slaap.

Zondag 3 mei 2015

We worden rond 7.30 wakker. We ontbijten in het America restaurant in het hotel. Prima keus, maar wel prijzig. Daarna drinken we koffie bij Starbucks en gaan een wandeling maken in de omgeving. We lopen Las Vegas Boulevard, ook wel de "Strip" genoemd, af en komen langs de vele hotels en casino's. We komen langs Monte Carlo Hotel en Casino en The Chrystals Centre winkelcentrum met de meest exclusieve modemerken en uiteindelijk bij het Paris-Las Vegas Hotel en Casino. Dit hotel heeft een replica van de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe en de Opéra Garnier. Niets is hier te gek. We nemen de bus (dagkaart $8) terug naar ons hotel. We lunchen weer in America. Er hangt een enorme kaart van de VS aan het plafond met daarop maquettes van bezienswaardigheden voor iedere staat.

Vanaf het hotel nemen we de auto en rijden naar het Townville Square winkelcentrum om daar bij Fry’s een personal Unite hotspot van AT&T te kopen. Deze kost $69. Hiermee kunnen we mobiel internet omzetten in een wifi-signaal voor onze netbook en Iphones. Zo voorkomen we hoge roaming kosten als we onderweg van internet gebruik willen maken. In hotels is er wel meestal Wifi, zij het vaak onbeveiligd. Daarna weer terug naar het hotel om het ding in gebruik te nemen. Dat gaat goed (aanmelden, account maken, telefoonnummer verkrijgen) tot ik het tegoed wil laden. Met een Nederlandse creditcard gaat dat niet. We moeten met de bus naar de Fashion Mall om daar bij AT&T een GoPhone-voucher te kopen. Weer terug naar het hotel. Code ingegeven en het tegoed is bijgeschreven. Ik krijg contact met de hotspot, maar geen Internetverbinding, althans ik krijg alleen de AT&T website. Terug naar de winkel. Daar buigen zich drie personeelsleden zich over het probleem tot ze besluiten de klantenservice van AT&T te bellen. Daar blijkt een instelling in de centrale niet goed te staan en dat wordt rechtgezet. Hij doet ‘t! We kunnen weer terug naar het hotel.

Dan is het tijd om richting het Paris hotel & Casino te gaan met de bus. In Las Vegas rijden er zijn twee typen bussen van het openbaar vervoerbedrijf  RTC. De Deuce en de SDX . De eerste stopt bijna overal op Las Vegas Boulevard, de SDX is een express bus. We nemen de SDX. In het Paris Hotel gaan we – nadat we de theaterkaartjes hebben opgehaald - eten in het Les Villages buffet restaurant. Voor $33 mag je zoveel eten als je wilt. Het eten smaakt goed, maar is niet al te warm. De musical die we daarna zien heet Jersey Boys en vertelt de geschiedenis van de popgroep de Four Seasons uit de jaren 60 en 70 met hun lead zanger Franky Valli. Heel professionele show met alle bekende hits van de groep, die heel bekend klinken. Na ruim 2 uur staan we weer buiten.

We gaan ons opstellen bij de vijver van het Bellagio hotel aan de overkant voor het waterorgel, dat ’s avonds elk kwartier speelt. De voorstelling duurt 3 minuten, maar is wel mooi met het gigantische hotel op de achtergrond. We lopen door het zeer luxueuse Bellagio, dat we kennen uit de film Ocean’s Eleven, waarin het wordt beroofd. De winkels in het Bellagio zijn zeer luxueus met topmerken als Tiffany’s, Cartier, Vuitton, Fendi etc. Op het binnenplein zijn wat overdreven ontworpen tuinen met tulpen. Het ruikt aangenaam. Vanaf het Bellagio hebben we ook een schitterend uitzicht op de Eiffeltoren van het Paris hotel. We nemen de bus weer terug naar ons NewYork New York hotel en drinken nog een cocktail op het straatterras van Tom’s Urban bar.

Weer: zonnig 30°.

Maandag 4 mei 2015

 We slapen tot na 8 uur en staan dan maar op. We ontbijten vandaag in het Italiaanse café in het hotel. Dit is ook prima en een stuk voordeliger dan het American. Na het ontbijt gaan we met de bus naar het Stratosphere hotel. Dat hotel & casino heeft een uitkijktoren van 350 meter hoog. Boven op de toren zijn een aantal huiveringwekkende attracties waarbij de bezoekers buiten de toren komen te hangen of 235 meter naar beneden kunnen springen aan een touw. Het Stratosphere staat op de grens van de Strip (met alle nieuwe Casino en hotelontwikkelingen) en het oude downtown met de wat meer bezadigde traditionele Las Vegas hotels en attracties. Het ligt met de bus bijna 40 minuten rijden vanaf ons hotel. Als we het uitzicht in ons hebben opgenomen, nemen we de bus weer terug in noordelijke richting en stappen uit bij het Wynn hotel en de Fashion Mall. In de mall zitten veel winkels van modemerken en ook warenhuizen als Neiman Marcus en Macy's.  We eten hier in de Food Court. Daarna bezoeken we het zeer luxueuze Wynn met zijn bloemenkunstwerken en het bijzondere binnenplein met een meer en een watermuur.

 ’s Middags gaan we naar het zwembad van ons hotel. Erg rustig is het daar niet. Er zijn weinig bezoekers, want het is bewolkt en met de wind eigenlijk wel een beetje fris. De muziek staat behoorlijk hard en boven ons hoofd raast om de 5 minuten de achtbaan met gillende passagiers voorbij. Na een paar baantjes zwemmen en een beetje weken in de whirlpool gaan we weer naar de kamer.

Rond 5 uur gaan we met de bus naar de Venetian. In dit hotel is het thema Venetië en de oude stad is min of meer nagebouwd. Er is een Rialtobrug, een Campanile, een Dogenpaleis en het Canale Grande loopt van buiten het hotel in en kun je een ritje maken in een gondelbootje. Binnen is naast het gewoonlijke gokgeweld ook veel te zien. Prachtige kollonades, fresco’s, en marmeren vloeren. Het winkelcentrum is binnen gelegen aan de kleine versie van het Canale Grande. Sommige gondeliers laten ook een zangkwaliteiten blijken. Leuk is ook het ruim opgezette San Marcoplein, met restaurants, terrassen. Het hoge plafond is beschilderd met een zomerse wolkenhemel, die echt een indruk van buitenlucht geeft. Op het plein vertonen atmospheric artists een optreden met zang en dans met figuren uit het Venetiaanse carnaval. Om 18.30 melden wij ons bij het restaurant Bouchon van chef Thomas Keller, die tot America’s best chef is uitgeroepen door Time Magazine in 1996. Het hoofdfiliaal in Californië heeft een Michelinster. Keller’s belangrijkste restaurant The French Laundry in Yountville en Per Se in New York hebben 3 sterren. Het eten is traditioneel Frans bistrostijl. Goede kwaliteit. De bediening is wat losjes en laat soms steekjes vallen. Ik neem 6 oesters (assortiment van de Oost- en Westkust), Daurade en als dessert een Île flottante. De wijn is een lekkere Californische Pinot Gris. Bij het nagerecht een Sauterne.

Weer: aanvankelijk zonnig, maar steeds meer bewolking. Temperatuur 18°C

 

We rijden om 9.30 via de Interstate 15 in Noordoostelijke richting. Eenmaal buiten de stad wordt het landschap eerst wat verlaten en desolaat, maar dan gaan we de bergen van de Moapa vallei in en voelen we ons nietig tussen de spectaculaire rotsformaties. We stoppen in Springdale voor een lunch bij een deli. Daarna rijden we door en komen al snel bij de toegang van het Zion National Park. We kopen de America the Beautiful Annual pass, die $80 kost en een jaar lang toegang geeft tot alle Nationale Parken. We rijden nu door het park om het meteen aan de Oostzijde te verlaten. We rijden door de Zion Canyon tunnel. Hier moeten grote auto’s en bussen midden op de weg rijden om de tunnelwand niet te raken. Dat kan alleen tussen 8 en 20 uur als het verkeer gereguleerd wordt. Om 15 uur komen we dan aan bij de Thunderbird Zion Lodge in Carmel Junction. Het is een gehucht van niets, maar het  hotel is gunstig gelegen precies tussen Zion en Bryce National Parks in. We rusten uit en lopen wat rond. Er is hier weinig te zien. We rijden 5 mijl noordwaarts naar Orderville, dat een General Store heeft, die van alle markten thuis is. Terug in Carmel Junction gaan we eten in het restaurant van de Thunderbird Lodge.

Weer: zonnig 22°C, ’s avonds een onweersbui

Na het traditioneel Amerikaanse ontbijt in de Thunderbird restaurant gaan we op weg naar Zion National Park. We zijn op tijd voor een parkeerplaats bij het bezoekerscentrum. De ruimte is beperkt, zeker nu er werkzaamheden op het parkeerterrein zijn. Als er geen plaats is moet je in het centrum van Springdale parkeren en daar de shuttle bus naar Zion nemen. Het park zelf is alleen met een park shuttle te bezoeken, althans buiten het winterseizoen. De bussen rijden minimaal 4x per uur en doen 8 haltes in de Zionvallei aan. We rijden met de bus helemaal naar het einde, naar de zogenaamde tempel van Sinanava. Hier begint de Riverside walk langs de Virgin rivier, door het smalle deel van de canyon. Het is een mooie wandeling met mooie uitzichten. We lopen tot het einde van het verharde pad. Hier kun je wel verder als je door de rivier wilt waden. Er zijn groepen, die hierop zijn voorbereid met waterdichte kleding. In de nauwe canyon bestaat gevaar voor Flash Floods. Dit zijn zeer snel opkomende overstromingen, die veroorzaakt worden door hevige regenval stroomopwaarts. Bij zo'n overstroming moet je zo snel mogelijk tegen de bergwand opklimmen.

Wij keren terug en nemen de bus tot de Big Bend. Hier een mooi uitzicht op een aantal bergpieken, zoals de White Throne en Angel’s Landing. Vervolgens gaan we weer verder met de bus naar de Zion Lodge. Hier lunchen we in het cafetaria. Na de lunch wandelen we bergop naar de Lower en Middle Emerals Pools. Een mooie wandeling met uitzicht op de canyon vanaf een hoger standpunt. De meertjes zijn klein en de watervallen ook. Terug beneden nemen we de volgende bus naar de Court of the Patriarchs. Hier hebben we zicht op drie pieken die vernoemd zijn naar de Aartsvaders Abraham, Isaak en Jacob. Ze zijn te zien vanaf een uitzichtpunt, dat enkele tientallen meters boven de weg ligt. We maken foto’s en nemen de bus terug naar het bezoekerscentrum. Vandaar rijden we via de Zion-Mount Carmel Highway (UT9) naar het oosten. Via een groot aantal haarspeldbochten komen we weer bij de tunnel uit 1930. Net na de tunnel is het begin van een trektocht naar de Canyon Overlook. Het begin is stijl omhoog, maar daarna wordt het vlakker, al loopt het pad vaak langs een rand en is een beetje eng. De beloning is een prachtig uitzicht op de Zion Canyon.

We rijden naar het hotel. We rusten daar uit, nemen een douche en rond zes uur rijden we naar Kanab, een plaats die 19 mijl zuidelijker ligt en waar er veel keus is aan restaurants. We eten bij Rocking V Café. De eigenaar denkt ons te herkennen, wat hij zegt een paar keer "Welcome Back". De zaak zit goed vol, maar voor terugkerende klanten heeft hij nog wel plaats. We zijn hier echt nog nooit geweest. Het eten is prima, maar wel prijzig. We betalen ruim 100 dollar voor ons twee. Onwetend als we zijn gaan we akkoord met het toevoegen van de service charge aan de rekening. Dat blijkt 18% te zijn. Nooit meer doen dus.

We rijden weer terug naar het hotel. Helaas heeft het hotel problemen met het wifi internet, die niet kunnen worden opgelost.

Weer: zonnig. In de ochtend koel, 17°, later wordt het warmer 22°C

Het ontbijt in de Thunderbird Lodge was weer calorierijk, hoewel we ons best doen om de voedingrijkste elementen te ontlopen. We rijden noordwaarts over de US89 naar Bryce Canyon National Park. Het is fris, om niet te zeggen koud, maar wel zonnig. We komen rond half negen bij het Nationaal Park aan en op vertoon van onze jaarkaart kunnen we het park binnen. We rijden eerst naar Sunrise Point. We rijden door een bos, zonder enige voortekenen van een canyon of berglandschap waar we naar op zoek zijn. Als we parkeren nog steeds niet, maar we zien wel licht in de verte. We lopen in die richting en pas bij de laatste bomen krijgen we de schoonheid van de Bryce Canyon geopenbaard. Het uitzicht vanaf Sunrise Point is adembenemend. Het rode gesteente in het dal bestaat een honderden, zo niet duizenden pilaren, bogen en richels, die ook wel hoodoos en windows worden genoemd. Eigenlijk is Bryce geen canyon. Het is geen spleet die door een rivier is uitgesleten, maar de rand van een bergrug. Na Sunrise point rijden we naar Sunset Point. Hier beginnen we aan de Navajo Loop het dal in. Het is nu geen echt rondje, omdat er werkzaamheden aan het pad zijn. We dalen steil af en genieten nu weer van prachtige uitzichten, maar nu met een wat ander perspectief. We komen na een tijdje in de zogenaamde Wall Street. Dit is een steeds nauwer worden kloof, die steil naar beneden afdaalt. Als we beneden zijn keren we weer om en klauteren weer naar boven. In totaal zijn we ongeveer een uur kwijt.

We rijden vervolgens naar de Bryce Lodge, het hotel en restaurant van het National Park. We maken gebruik van het lunchbuffet, wat zonder meer de gezondste optie is. Prima eten. Na de lunch rijden we verder naar Bryce Point. Dit is het zuidelijkste uitzichtpunt van de Bryce Amphiteatre, het halfronde deel van de bergrand. Ook hier weer prachtig uitzicht. Vandaar rijden we verder naar het Zuiden, langs tal van uitzichtpunten. Je kunt ze niet allemaal gaan bekijken. We stoppen bij de Natural Bridge, die eigenlijk geen brug is (die wordt uitgesleten door een rivier), maar een boog (die wordt gevormd door winderosie). Het is desalniettemin heel erg indrukwekkend. Volgende stop is de meeste Zuidelijke in het Park, de Rainbow Viewpoint met zicht op de "Canyon" en vlak daarbi jYovimpa Point dat op het Kaibab woud uitkijkt met in de verte de Grand Canyon. Er staat hier een stevige en koude wind. Het is niet meer dan 8°C. Het uitzicht is weer erg mooi. Dan rijden we weer de 18 mijl terug naar de uitgang en vervolgens 97km naar ons hotel in Carmel Junction. Daar is het 20°C. Dat komt omdat het veel lager is gelegen.

Na een douche en wat rust rijden we wederom naar Kanab, waar we eten in een Aziatisch eethuisje Fusion House. Prima eten en niet duur. Er zit een hoog tempo in en na een uur staan we weer buiten.

We rijden weer terug naar het hotel.

Weer: zonnig, licht bewolkt. 8°C in Bryce NP. 20°C in Carmel Junction.

Na het ontbijt vertrekken we in de regen in zuidelijke richting. We volgen de US89 via Kanab en dan verder naar Page. Een tijdlang is het landschap dor en vlak, maar dan doemt in de verte een bergrug op. We gaan er eerst rechts langs, maar dan is het kennelijk een opening breed genoeg voor de wegenbouwers om de US89 er door heen te vlechten. Aan de andere zijde komen we in een een landschap van grote puisten in het landschap, zogenoemde Buttes. We zien al snel in de verte Lake Powell, dat in 1957 is ontstaan door de bouw van de Glenn Canyon dam in de Coloradorivier. Deze dam heeft een stuwmeer doen ontstaan en zorgt voor de elektriciteit van de wijde omgeving. Bij de dam is een bezoekerscentrum met informatie over de betekenis van de dam. Overigens was er destijds - en nog steeds - veel kritiek op de aanleg van de stuwdam, vanwege de effecten op het leefmilieu. We rijden over een brug naast de dam naar Page.

Onze kamer is Lulu’s Sleep Ezze motel is natuurlijk om 10 uur nog niet klaar. We zijn zo vroeg omdat we bijtijds zijn vertrokken uit Carmel Junction, maar ook nog eens een tijdverschil hebben overbrugd. Arizona doet niet aan zomertijd en het is dus een uur eerder dan in Utah. De manager van het motel schuift wat met kamers en dan blijkt er toch één beschikbaar. Goed nieuws dus. Even op adem komen en dan gaan we wat boodschappen doen in de Safeway aan de overkant. Vervolgens gaan we naar de Glenn Canyon dam om er wat foto’s te maken. De diepte van de kloof is meer dan 200 meter.

We rijden naar Adventurous Antelope Canyon Tours. Dat is gevestigd aan de US89 op een stukje land. Van hieraf vertrekken 4WD voertuigen naar de Upper Antelope Canyon. Deze uiterst smalle door winderosie uitgesleten canyon is op Navojo land gelegen en de bedrijfjes die de tours verzorgen zijn allen in handen van Navajo indianen. De prijzen liegen er niet om - de Prime Time tour kost $56 per persoon - maar het is een manier voor de Navajo's om wat te verdienen. We moeten wachten tot 12.30 tot het begin van onze tour. Tussen 11 en 14 uur is de beste tijd, want dan valt het zonlicht het diepst in de canyon. De zon staat er dan recht boven. De tocht met de 4WD gaat door woestijnzand en duurt 10 minuten. Dan gaan we met een groepje van 8 aan de hand van Frank onze gids de canyon in. Alles draait hier om het maken van foto’s. Frank – en zijn collega’s en concurrenten – kennen alle posities en composities met de juiste lichtval. Al op weg naar de canyon geeft Frank instructies hoe we onze camera’s moeten instellen. Frank geeft aan waar we moeten staan en wat we moeten schieten. Wel handig, maar het haalt wel de originaliteit eruit. Frank heeft ook wat last van haast, want achter en voor ons zitten andere groepen. We moeten ook ruimte bieden aan de groepen die weer op de weg terug zijn. De canyon is op z’n breedst 4 meter, maar op de meeste plekken niet meer dan 1,5 meter breed. De vormen van de canyon zijn betoverend mooi. Het lichtspel van de zon is ook heel bijzonder. Ondanks de haast is het toch wel mooi.

Daarna rijden we naar de Horseshoe Bend Overlook. Dit is een uitkijkpunt met uitzicht op een hoefijzerbocht in de Coloradorivier. Vanaf de Walmart aan de US98 is het 2,6 mijl rijden naar een parkeerterrein. Vandaar klimmen we een heuvel op. Vanaf de heuvel is het nog 0,4 mijl naar de rand van de canyon. Het regent en waait behoorlijk als we erheen lopen. In de verte zien we een noodweer, maar gelukkig beweegt het van ons af. Als we aan de rand staan begint de zon te schijnen. Het is prachtig om te zien. Het is er wel erg druk. Sommigen gaan op de rand zitten. Je krijgt er zweet van in je handen als je het ziet. Wij proberen op veilige afstand toch een mooi plaatje van de bocht in de rivier te maken.

’s Avonds eten we bij Bonkers, een casual familierestaurant. De ober is nogal druk en wat opdringerig, maar we blijven in control. Redelijk goed gegeten, wel erg snel.

Weer: koude en natte start 6°C. Daarna wordt het warmer tot 12°C en zonnige perioden. Toch zo nu en dan wat regen.

 

	Andere Reisverslagen
terug		verder