South West USA

Deel 4

Zaterdag 23 mei 2015

Na het ontbijt drinken we koffie bij Pablo Coffee en daarna rijden we naar Colorado Springs. Het is een kort ritje. In ruim een uur zijn we er. De receptioniste in het Hyatt House hotel is nogal druk. De kamer is nog niet klaar. We kunnen om 12 bellen om te vragen of we terecht kunnen. Het hotel staat in een buitenwijk van Colorado Springs, niet ver van de Airforce Academy. In de buurt zijn veel trainingsfaciliteiten voor Amerikaanse sporters. Doordat Colorado Springs op grote hoogte  ligt (1.839m) en goede faciliteiten heeft is het perfect voor hoogte stages. Het Amerikaans Olympisch Committee heeft hier ook een sportcentrum. Op advies van de receptioniste Christiane rijden we naar Old Colorado City. Dat is een historische buurt van Colorado Springs. Colorado Town werd in 1859 gesticht tijdens de Colorado Gold Rush en was zelfs 5 dagen lang de hoofdstad van Colorado Territory. Er is nu een straatfestival ter gelegenheid.van Memorial Day. Op die dag (of eigenlijk het weekend van) de 3e maandag in mei worden de oorlogsdoden herdacht. De maandag is een voor velen één van de weinige vrije dagen in het jaar. Het is er druk en de attractie zijn nogal lawaaiig. We zijn er snel weer weg. Dan maar de Garden of the Gods. Dat is een klein natuurgebied, dat door een legaat in beheer gekomen is bij de gemeente. Het is hier ook ontzettend druk. Er staat een file het  park in. Het bezoekerscentrum is ook overvol. Bovendien begint het te hagelen. We bellen naar het hotel of de kamer beschikbaar is. En ja dat is het geval. Erik gaat wat te eten halen en we lunchen op onze zeer ruime kamer. Er is zelfs een keukentje een zitgedeelte en een eettafel. 

Na de lunch besluiten we naar Pike’s Peak te gaan. De weersverwachtingen zijn wisselend. We rijden met zon weg, maar al gauw gaat het regenen. Bij de ingang van de weg naar de top wordt ons gewaarschuwd voor het slechte weer. De man bij de balie adviseert niet verder te rijden dan het stuwmeer. Daar aangekomen waait het hard en sneeuwt het. We willen weer terug, maar bedenken ons. We wachten even beter weer af en meteen breekt de zon door. We rijden verder richting de top en het weer wordt steeds beter. We komen boven de sneeuwgrens en de omgeving wordt prachtig mooi. We kunnen niet helemaal naar de top op ruim 4.700m, maar toch wordt ons doorzettingsvermogen beloond met mooie vergezichten.

We rijden weer terug naar het hotel. ’s Avonds eten we bij een Mexicaans restaurant in de buurt.

Weer: regen, hagel en sneeuw, maar ook zonnige perioden. Rond 12° maar op de berg rond het vriespunt.

Het ontbijt is prima en met veel opties. Starbucks koffie is verkrijgbaar. We rijden daarna in Zuidelijke richting verder over de I-25. Bij Walsemburg gaan we de snelweg af en rijden via highways naar Great Sand Dunes national Park & Preserve. Dit is een bijzonder National Park. Tegen de achtergrond van de Rocky Mountains liggen een aantal enorme zandduinen, die in Marokko niet zouden misstaan. Dit zand is door de wind vanuit de droogvallende rivierbedding van de Rio Grande hierheen geblazen, tot het niet verder meer kon. De duinen worden omgeven door Wetlands en groeien nog steeds aan en zijn tot wel 200 meter hoog. Het is er wel erg koud en er staat een straffe wind. De meeste bezoekers steken met blote voeten de Medano kreek over naar de Duinen en klimmen daar naar boven. Wij niet.

We rijden terug, eten in een eenvoudig wegrestaurantje en vervolgen onze reis naar New Mexico. Rond 14.15 komen we in Taos aan. Het is hier een drukte van belang. Taos is een kleine kunstenaarskolonie met huisjes in Adobestijl. Helaas is het erg druk, vanwege het Memorial Day weekend. We logeren in de Historic Taos Inn. De ontvangst is uiterst vriendelijk. Het is een complex met kamers rond binnenhoven. We hebben een junior suite, die ruim is uitgevallen. We hebben twee badkamers en een open haard. We lopen wat rond, drinken koffie bij Tazza Espresso en kopen wat boodschappen bij Smith’s. Daarna rusten we wat uit en om 18 uur eten we in het hotel.

Het eten in Doc Martin’s, het restaurant in ons hotel is prima. De server uiterst vriendelijk en behulpzaam. Later op de avond drinken we nog een cocktail in de gezellige Adobe bar, waar live muziek wordt gemaakt.

 

Weer: zonnig, zo nu en dan een bui. 12°C

Tot onze verrassing heeft de Taos Inn geen echt ontbijt. Er staat wel koffie en thee klaar en je kunt een bagel bestellen – breakfast to go - maar echt ontbijten kan niet. Advies voor een alternatief krijgen we niet. We lopen het dorp in en proberen het bij het La Fonda Hotel op het centrale plein. Ook hier geen ontbijt, maar we worden verwezen naar de Taos Diner, zo’n 500 meter verderop. Daar kunnen we zeer Amerikaans ontbijten. Bijna overal zit ei in, maar ik slaag erin iets zonder ei te krijgen. Erik neemt het South Western ontbijt met groene pepers. Erg heet.

Na het ontbijt verkennen we Taos. Er zijn een aantal historische huizen. Bijvoorbeeld van Kit Carson, de legionair die de Navajo’s bestreed. Ook een museum gewijd aan de kunstenaar Blumenschein, die in 1898 samen met collega Phillips in Taos bleef hangen, omdat ze een gebroken wagenwiel hadden toen ze op weg naar Mexico waren. Ze kwamen er nooit toe om te vertrekkkken. In 1915 richten ze de Taos Society of Artists op, die dit jaar dus zijn eeuwfeest beleeft. Vele kunstenaars volgden en Taos werd een echte kunstkolonie. Er zijn erg veel galleries die lokale kunst verkopen, maar ook van nieuwkomers. Daarnaast ook veel native american kunst. Helaas zijn de meeste, zo niet alle musea gesloten op Memorial Day. Zo ook het Governor Brent huis. Hier werd de eerste gouverneur van de Amerikaanse overheid in 1837 door een woedende menigte van Pueblo’s en Spanjaarden vermoord. Zijn gezin probeerde te vluchten, werd gepakt, maar gespaard. Het Taos Art museum is het voormalig woonhuis van de Russische kunstenaar Fechin, maar helaas ook gesloten. We besluiten dan om naar Taos Pueblo te gaan. Dit is een klein reservaat voor de Pueblo-indianen van Taos. Deze gemeenschap is één van de weinige Pueblo volken, die niet door de Spanjaarden in de 17e eeuw zijn opgejaagd. In het oude gedeelte, met de oorspronkelijke gestapelde lemen Adobe complexen, wonen nu nog 10 families zonder elektriciteit, stromend water en energie. Daaromheen wonen 3000 indianen met de moderne gemakken. We krijgen een rondleiding door een jonge vrouw, die eerstejaarsstudent verpleegkunde is en hier in de gemeenschap hoopt te gaan werken. De tour is gratis, maar fooien zijn erg welkom. We beginnen in de kerk, die op de werelderfgoedlijst staat. Ze werd gebouwd na de opstand van 1837, die de gouverneur het leven kostte. Het Amerikaanse leger verwoestte daarop de vorige kerk. Ze is in gebruik en de indianen delen de priester met de katholieke kerk van Taos. De ruïnes van de oorspronkelijke kerk zijn er ook nog, bij het kerkhof. We zien ook de kleiovens waarin de indianen op traditionele wijze hun fried bread maken. Het grote meerlaagse complex was oorspronkelijk alleen via laders en via de plafonds toegankelijk. Dit uit defensieve overwegingen. Met de komst van de Spanjaarden in de 16^e eeuw kwamen deuren op de begane grond in gebruik. De zijn blauw of rood. Blauw nodigt de vriendelijke geesten te verwelkomen, de rode om de kwade geesten te verjagen. De bewoners kiezen zelf de kleur. Er zijn erg veel winkeltjes met indiaanse kunstvoorwerpen, sierraden en gebruiksvoorwerpen. Midden op het plein vindt een ceremonie plaats in het teken van Memorial Day. De gesneuvelde leden van deze stam worden herdacht. Veel indianen dienen of hebben gediend in de Amerikaanse krijgsmacht in diverse oorlogen. Tot op de dag van vandaag.

We gaan daarna op weg om de Enchanted Circle te gaan rijden. Dat is een route in de omgeving van Taos. De eerste etappe is naar de DH Lawrence Ranch. De Britse schrijver verbleef in de jaren ’20 van de 20^e eeuw een aantal jaren in Taos. Zijn weduwe liet hem hier begraven. De boerderij en het graf zijn in beheer bij de universiteit van New Mexico en ligt een 5-tal mijl vanaf de highway 522 en is te bereiken via een onverharde weg. De bewegwijzering is slecht. We vinden het met behulp van Google Maps. Als we eraan komen blijkt het gesloten, helaas (open do-za).  We vervolgen ons parcours naar Red River, een wintersportplaats. We lunchen hier in een diner. Tijdens de lunch begint het hard te hagelen. We rijden door prachtige landschappen, langs Angel Fire en dan terug naar Taos.

’s Avonds eten we bij Lambert’s Restaurant. De gerant spreekt Nederlands en is getrouwd met Thijs onze ober, die uit Enschedé komt en vijf jaar in Rotterdam heeft gewoond. Het is eten is van goede kwaliteit, maar prijzig.

Weer: zonnig, maar ook een paar buien. Zelfs hagel. Temperatuur rond de 15°C

We ontbijten weer bij de Taos diner. Daarna rijden we via de High Road naar Santa Fé. Dit is een officiële Scenic Byway. We komen langs dorpjes als Las Truchas – bekend vanwege de film Milagro Bean Field War van Robert Redford uit 1988 – en Chimayo – bekend vanwege weefgetouwen en kleden. Las Truchas ligt erg hoog en biedt mooi uitzicht op de Truchas Peaks, de hoogste toppen van New Mexico. In Chimayo bekijken we het Santuario de Chimayo een van de mooiste voorbeelden van een Adobe kerk in New Mexico. De kerk dateert uit 1816. Achterin de kerk is een kamertje met een put, de bron van de heilige modder, dat genezende werking moet hebben. Jaarlijks komen hier 30.000 pelgrims om een wens in vervulling te zien gaan of een zegen te krijgen. Velen komen te voet, sommigen zelfs vanaf Albuquerque. Ze nemen ook wel wat modder mee. In vroeger dagen aten sommigen het zelfs op! Chimayo staat dan ook bekend als Amerika's Lourdes.

We rijden verder naar Santa Fé. In Santa Fé verblijven we in de El Rey Inn een groot motel met zwembad, sauna en hot tub langs de Cerrillos Road. We rusten even uit en gaan dan naar de Railyard. Een herontwikkeld spoorwegemplacement. Er zijn restaurants, winkels en kunst galleries. We eten er in de Junction en winkelen dan wat bij REI. Het gebied is te ruim opgezet en wat levenloos. We rijden verder de stad in en parkeren in de buurt van de Plaza. We drinken koffie bij Starbucks en lopen de Plaza op. Daaraan ligt het 17e eeuwse Palace of the Governors, het voormalige gouverneurspaleis van zowel de Spanjaarden, de Mexicanen en de Amerikanen. Tijdens de Pueblo revolte van 1610 namen de indianen het in bezit, maar al gauw kwamen de Spanjaarden weer terug. Lew Wallace schreef hier in 1880 de roman Ben Hur toen hij hier gouverneur was. Nu is het paleis een historisch museum. Ook aan het plein ligt het La Fonda hotel uit 1922, gebouwd in Pueblo Revival stijl. Kit Carson overnachtte hier, maar ook John F. Kennedy. Het is een mooi gebouw. We lopen verder naar de St Franciscus kathedraal, die hier in 1886 werd gebouwd onder de bisschop Lamy, van Franse afkomst. Hij was de eerste bisschop hier, nadat Santa Fé zich van het Mexicaanse bisdom van Durango had afgescheiden. Het neoromaanse gebouw in Franse stijl steekt nogal af bij de Adobe gebouwen in de omgeving, zoals het museum voor moderne kunst ertegenover. Verderop staat de Larotto kapel. Inmiddels ontheiligd en deel van een hotel. Ze wordt gebruikt voor trouwerijen.  Bezienswaardig is de wondertrap, die de kerkvloer met het koor verbindt. Volgens de legende was men vergeten om een trap naar het koor te maken. In antwoord op de gebeden van de nonnen kwam een onbekende timmerman, die een wenteltrap maakte, die twee keer om zijn as draait en geen steunpilaar heeft. Het hout is hard en dat komt in New Mexico niet voor. Hoe de trap blijft staan is een wonder. De timmerman is volgens de legende spoorloos verdwenen zonder om geld te vragen.

We lopen weer verder naar de San Miguel missiepost. Volgens zeggen is het de oudste kerk in de VS, gebouwd tussen 1610 en 1625. Het is ieder geval de oudste kerk die constant als kerk is gebruikt. De kerk werd tijdens de Pueblo revolte beschadigd, maar in 1710 herbouwd. Het altaarbeeld van San Miguel is 18^e eeuws (1709) en door de Spanjaarden meegebracht in 1798. De kerkbel bij de ingang is Spaans en is in 1356 gegoten in Spanje.

We lopen terug naar de auto en rijden naar het hotel. We doen nog boodschappen bij Wallmart. Die verkoopt geen bier (kennelijk de regel in New Mexico) en we gaan daarom nog even naar een Liquor Store. ’s Avonds eten we in het Jambo Café, dat gerund wordt door Keniaan afkomstig van een eiland in de Indische Oceaan. Hij heeft zijn eigen stijl van Afrikaanse en Cairibische gerechten ontwikkeld. Hij komt nog een praatje maken en kent Nederland en ook Nederlandse woordjes. Hij raadt ons af naar Kenia te reizen, gezien de onstabiele situatie daar. De president Kenyatta stond zelfs terecht in Den Haag zo benadrukt hij.

Weer: zonnig, 20°C

Het ontbijt in de El Rey inn is nogal bescheiden, maar het is te doen. We krijgen er een tortilla bij, maar die is nogal droog. Na het ontbijt rijden we naar Downtown Subscription een koffiezaak en krantenkiosk in een welvarende buurt van Santa Fé. Hier komt de locale intelligentia samen om koffie te drinken en een exemplaar van de New Yorker of de Harpers te kopen. Ze verkopen zelfs Le Monde en de Guardian.

Na de koffie lopen we langs de Canyon Drive in oostelijke richting. Hier rijgen de kunstgaleries zich aaneen. Tientallen zijn er in deze lommerijke omgeving. Een flink aantal heeft ook een beeldentuin, waar de koopwaar staat uitgestald. Heel bijzonder. We rijden daarna naar het eind van de weg naar de Christo Rey kerk. Dit is het grootste adobe bouwwerk van de VS. De kerk is in 1939 gebouwd in de befaamde Adobe revival stijl. Ook binnen is die stijl doorgezet in het altaarstuk en de kruisweg.

Vervolgens rijden we door naar de Museum Hill. We zitten al gauw buiten de stadsgrenzen – Santa Fé is echt een kleine stad – en komen daar aan net voordat de musea open gaan. Het is echt een heuvel met in de verte zicht op de oude stad. We drinken eerst koffie op een terras in de zon en bezoeken dan het museum voor internationale volkskunst. Een mooi opgezet museum met wisselende exposities. De eerste zaal is gewijd aan hedendaagse pottenbakkers uit South Carolina. Daarna volgen een tweetal zalen over de toepassing van cochinelrood. Nederland komt ook even aan de orde. Een Nederlandse onderzoeker kwam er in de 17^e eeuw achter dat de cochinel een insect was. Deze diertjes produceren kennelijk een helderrode kleurstof. We zien vele kleden, ponchos, schilderijen en zelfs een rode stoel van Napoleon. Ter afsluiting een grote zaal met poppenhuizen en minatuurhuisjes en stadjes. De meesten in Zuidamerikaanse stijl.

Na het museumbezoek rijden we het centrum in en gaan naar het La Fonda hotel om te lunchen op het dakterras. Dit heet het Bell Tower café. Het is nog dicht, maar we zitten in de lift met de manager en hij trommelt in allerijl het personeel op zodat we het terras op kunnen en wat kunnen bestellen. Het menu bestaat louter uit Quesedillas, maar dat is ook heel lekker gedaan. Het uitzicht in de zon is erg genoegelijk.

Na de lunch rijden we naar Los Alamos. Dat is de locatie waarin in de Tweede Wereldoorlog het Manhattanproject haar thuisbasis had. Het project had tot doel de atoombom te ontwikkelen om de oorlog te beslissen in het voordeel van de geallieerden. We bezoeken het Bradbury Science museum met een aardige tentoonstelling over nucleair onderzoek in Los Alamos. Meest interessant is de historische afdeling met de expositie over het Manhattanproject. Er wordt ook een film vertoond. Veel aandacht voor Robert Oppenheimer, de wetenshappelijk leider van het project en luchtmachtgeneraal Groves, die het project in goede militaire banen moest leiden. Het succes van het project is  de productie van de twee atoombommen en het einde van de oorlog. Er wordt niet stilgestaan bij de verwoesting en ellende die de bom in Japan aanrichtte. Het wordt vooral gezien als een brenger van vrede. Overlevers van de Japanse bezetting in Oost-Azië zullen het daarmee wel eens zijn. Daarnaast is er een vleugel over defensie: hier aandacht voor het up-to-date houden van de nucleaire kennis en de huidige verouderende wapenvoorraad. Tenslotte aandacht voor onderzoek naar andere toepassingen van nucleaire technologie, zoals  in de gezondheidszorg en de energievoorziening. Het is een interessant geheel. Ik vraag of er nog gebouwen over zijn uit de tijd van het Manhattan project. Die zijn er wel. Met name Fuller House. Dit was een kostschool voor ziekelijke jongens in de bergen, totdat dit gebied werdt gevorderd voor het Manhattanproject. De school moest sluiten en de wetenschappers trokken erin. Ook is daar dichtbij Bath Tub Row. Dat is een straatje met huizen uit die tijd, waar de belangrijkste wetenschappers, zoals Oppenheimer en Teller woonden. Deze huizen hadden de luxe van een badkuip. De andere medewerkers waren minder luxueus bedeeld. De reden waarom het project juist hier terecht kwam lag aan Robert Oppenheimer. Nadat Albert Einstein de president had overtuigd van de noodzaak van het concentreren en versnellen van het onderzoek naar een kernbom, kreeg Oppenheimer de wetenschappelijke leiding. Gezocht werd een afgelegen locatie, met toch een minimum aan voorzieningen. Oppenheimer kende de streek hier uit de tijd dat hij herstelde van Tbc. Hij stelde voor het project hier te vestigen. De tests werden in Nevada in de woestijn uitgevoerd.

Na het museumbezoek drinken we nog wat bij Starbucks in Los Alamos en daarna rijden we terug naar het hotel.

Om 17 uur gaan we naar Blue Rooster, de locale gay bar. Het is nog uitgestorven, op de barvrouw na. Daarna eten we bij Il Piatto in het centrum van Santa Fé. Heerlijk eten en normale porties. Ik neem een salade en eendenborst. Erik zalmcarpaccio en een pasta. Warm Bread Cake en Cheesecake na. We zitten aan een tafel bij het raam en zijn verbaasd als we daarin ineens Thijs (uit Taos) met zijn vrouw zien langskomen. Ze herkennen ons en groeten uitbundig. Ook zij gaan hier eten.

 

Weer: zonnig 25°C

Na het ontbijt drinken we weer koffie bij Downtown Subscription. Na de koffie rijden we naar Albuquerque. Het is maar een uur rijden. We komen er rond half elf aan. We kunnen met de juiste codes het huis in, dat we via Airbnb hebben gereserveerd en zetten het alarm uit. Het is gelegen in een rustige woonwijk in de buurt van Old Town. We installeren ons en rusten even uit. Daarna doen we boodschappen in de Lowe's buurtsupermarkt. Een grote winkel met een grote keus uit (peperdure) organische levensmiddelen, maar gelukkig ook gewone kost.

Daarna rijden we naar Old Town. Dat ligt rond de Plaza. Aan de noordzijde staat de kerk, die al sinds 1709 onafgebroken in gebruik is. Binnen is de kerk simpel en een beetje teleurstellend. De straatjes rond de plaza zijn gevuld met kunst, antiek en souvenirwinkeltjes en restaurantjes. Het is erg toeristisch. Vervolgens rijden we naar het Aquarium in het ABQ Bio park aan de Rio Grande. Het aquarium heeft veel roggen en haaien, die in groot bassin rondzwemmen en ook vanuit het cafetaria zijn te bewonderen. Er is ook een tunnel waar je tussen de vissen door kunt lopen.

We rijden weer terug naar het huis. We eten ’s a avonds sushi in ons eigen huisje. De sushi komt van de supermarkt. We drinken later koffie bij de Golden Crown panaderia verderop op Mountain St.

Weer: zonnig en 26°C

We ontbijten in ons huisje. Na het ontbijt drinken we koffie bij het koffie tentje twee deuren verder in onze straat, de Boiler Monkey. Vervolgens rijden we naar de Sandia Mountain Tramway. Dit is een kabelbaan die naar de top van de Sandia Mountain leidt. De kabelbaan is gestart door een ski-enthousiast in Albuquerque, die het berggebied wilde ontsluiten voor de skiërs. Wij gaan omhoog voor het uitzicht op de stad en omgeving. We genieten van het uitzicht. Na een beetje rondlopen aanvaarden we de terugtocht naar beneden. We rijden vanaf het grondstation via de Tramway Boulevard naar Central Avenue. Deze straat maakt deel uit van de historische Route 66, de highway van Chicago naar Los Angeles. De route werd in 1926 ingesteld en is een icoon geworden in de Amerikaanse cultuur. Het was de route voor de mensen uit het midden-westen die de Dust Bowl ontvluchtten in de jaren ’30 richting kust. Later werd het in de jaren 60 een fenomeen in de Amerikaanse cultuur met de trek naar de Californische kust waar de jaren 60 jongerencultuur floreerde, zeker na de hit “Get your kicks on Route 66”. De route bestaat officieel niet meer als US highway, nadat ze werd vervangen door het Interstate-systeem van autosnelwegen. De route spreekt nog steeds tot de verbeelding. Veel dorpen, steden en gemeenschappen doen hun best om de nostalgie rond de route levend te houden. Zo ook in Albuquerque. Langs de straat zijn vele motels, hotels, bars en restaurants in leven gehouden of weer tot leven gewekt om de romantiek van de route in ere te houden. Wij stoppen bij de diner 66, die gebouwd in Art Deco style helemaal in oorspronkelijke staat is gehouden of gebracht. We gaan er lunchen. Onze burger is rijk voorzien van fries. Het personeel is uitgedost in jaren ’50 uniformen en de bar is van museale waarde.

’s Avonds eten we  bij Cocina Azul, waar ze New Mexican gerechten serveren in een diner achtige omgeving. De bediening is vriendelijk en vlot, maar wel met een scherp oog op de commercie. Na het eten drinken we koffie bij de Golden Crown panaderia.

Later op de avond rijden we naar het Hotel Parq Central. Op het dakterras is de Apothecary Lounge bar. Het hotel is een voormalig psychiatrisch ziekenhuis. Het dakterras is geweldig. Mooi uitzicht vanaf comfortabele lounge banken en heerlijke cocktails. De verkoelende avondbries op het dakterras maakt het helemaal compleet.

Weer: zonnig, 25°C

Na het ontbijt drinken we koffie bij de Boiler Monkey. Daarna rijden we naar het vliegveld van Albuquerque. Het inleverpunt voor huurauto’s is nog een flink eind van het luchthavengebouw. We leveren de Chrysler 200 naar 4 weken trouwe dienst in bij Hertz en nemen de shuttle bus naar de vertrekhal. We checken in en wachten op het vertrek van onze vlucht naar Mineapolis-St Paul in Minesota. We vertrekken om 14.35 en komen rond 18 uur aan. We eten wat in een fast food restaurant en wachten op onze vlucht naar Amsterdam. Alle zitplaatsen in de wachtruimte zijn voorzien van een ipad en die kun je gebruiken om informatie te bekijken, maar ook om iets te bestellen. Heel modern. We vertrekken op tijd en na 12 uur vliegen komen we in Amsterdam om 10.40 aan. Vandaar nemen we de IC naar Rotterdam, omdat de IC Direct vandaag wegens werkzaamheden niet rijdt.

Rond 12 uur zijn we thuis.

 

	Andere Reisverslagen
terug