Zaterdag 24 juni 2000

We vertrekken met vlucht NW59 om 18:50 uur vanaf Schiphol. Alvorens we mogen instappen moeten we van Northwest Airlines nog een aantal vragen beantwoorden over onze bagage en de duur van onze relatie (!). Onze reis over de grote plas leek probleemloos te verlopen tot we in Detroit willen overstappen op het toestel naar Seattle. De vlucht bleek geannulleerd te zijn. Niet vanwege het weer (het was noodweer) verzekerde men ons, maar vanwege de bemanning.  Het was al rond half elf 's avonds en de volgende vlucht was pas om 7:05 de volgende ochtend. Dat betekent een onvrijwillige overnachting in Detroit (zijn we daar ook een keer geweest). Het hotel is gelukkig vlakbij het vliegveld en we krijgen snel een kamer. We hebben maar één doel voor ogen: zo snel mogelijk het bed in ... en slapen! Het zal een zeer korte nacht worden.

Zondag 25 juni 2000

Om 4.45 am gaat de wekker weer. De vlucht verloopt vanochtend voorspoedig. We komen er rond negen uur aan en om half elf zijn we al op onze hotelkamer in Hotel Seattle in de gelijknamige stad.   In Seattle is het prachtig weer en kunnen we een en ander van de stad gaan zien. We beginnen met Pioneer Square waar we kunnen genieten van de beroemde koffie uit Seattle. Er bestaat daar een echte koffie cultuur. Om de vijftien meter is een cappucino zaakje. Starbucks is een wereldwijd verbreide keten, die hier zijn oorsprong vond. In het kielzog daarvan zijn nog een flink aantal bedrijven zich op de lekkere koffie gaan storten. In een land dat bekend staat om de slechtste koffie ter wereld, geen slechte ontwikkeling. Wij strijken neer bij Torrefazione Italia, een luxe concurrent van Starbucks, waar de koffie in duur en mooi koffieservies (dat ook te koop is) wordt geserveerd.  Pioneer Square is min of meer het historische centrum van Seattle.  De gebouwen hier dateren van na 1889 toen de stad na een grote brand heropgebouwd werd. In de zestiger jaren werd de buurt bijna afgebroken, maar werd gespaard en zorgvuldig gerestaureerd. We lopen naar de waterfront en stappen daar in de Historic Street Car. Dat zijn trams (afkomstig uit Melbourne in Australië), die als toeristen attractie de havenboulevard op en neer rijden. We stappen uit bij Pike Place Market. Dit is een overdekte markt, waar sinds 1907 verse groeten, fruit, vlees en vis wordt verkocht. Het is er elke dag druk, zondag niet uitgezonderd. Naast de marktactiviteiten zijn er ook een aantal eetgelegenheden. Wij lunchen bij Lowell's, waar we een prachtig uitzicht hebben op de Puget Sound, de baai waaraan Seattle is gelegen. Vandaag is ook de Gay Pride parade van Seattle, dus ook wat dat betreft vallen we met de neus in de roze boter. We nemen de trolleybus naar Volunteer park, waar de manifestatie in volle gang is. De parade hebben we helaas gemist. De straten van Capitol Hill, de enigzins alternatieve en zeker ook gay wijk zijn gevuld met een grote menigte "blije" mensen.

Ter afsluiting van de sight seeing gaan we nog naar de Space Needle, de uitzichttoren van Seattle. Een erfenis van de Expo 1962. Het uitzicht is niet goedkoop ($11), maar wel mooi. Naast de Space Needle wordt dit weekend de Experience Music Project geopend. Een interactieve tentoonstelling gewijd aan de popmuziek, gefinancierd door Microsoft miljardair Paul Allen. Het gebouw is ontworpen door de beroemde architect Frank Gehry. Dat bewaren we voor een volgend bezoek.

's avonds eten en drinken we wat in Capitol Hill en pikken nog een staartje mee van de Gay Pride festiviteiten. We maken het niet laat, want morgen is het weer vroeg dag.

Maandag 26 juni 2000

De volgende morgen gaan we met de Victoria Clipper, een snelle ferry, naar Victoria op Vancouver Island in Canada. Victoria is een mooie, rustige en groene stad met een Engelse inslag. Ook vandaag is weer een stralende dag en het is zo'n 25° C. We nemen onze intrek in de sfeervolle en rustig gelegen James Bay Inn. Het centrum van Victoria ligt rond de haven en wordt gedomineerd door het parlementsgebouw van de provincie British Columbia, waarvan Victoria de hoofdstad is, en het Empress Hotel. Het hotel is het tophotel van de stad en maakt deel uit van een keten van zeer luxueuse hotels van de spoorwegmaatschappij Canadian Pacific. Deze heeft dit en andere hotels aan het begin van deze eeuw laten bouwen in het toeristisch onontgonnen Canada om het passagiersvervoer naar het westen te stimuleren. We verkennen het centrum rond Government Street. Aan het begin van de avond drinken we een cocktail in het Empress Hotel. We eten bij Earl's. Een Westcanadese keten van restaurants die goed en betaalbaar Noordamerikaans eten serveert. We hebben de sterke indruk dat de bediening niet alleen is geselecteerd op vaardigheden, maar ook op het uiterlijk. We genieten volop. Koffie drinken we bij Starbucks.

Dinsdag 27 juni 2000

Vandaag staan we wat later op (7 uur). We worden opgehaald voor een Whale Watching excursie van Sea Coast expeditions op een open "Zodiac" boot. Het weer is goed en we smeren ons goed in met zonnecreme. Drie en half uur op het water werden beloond met een flink aantal "sightings" van Orca's en Harbour purpoises, een soort dolfijnen. Heel leuk. Met een hydrophoon konden we ook hun geluiden en sonar horen. 's middags gaan we met Pacific Coach Lines naar Vancouver. De bus brengt ons op de ferry van BC Ferries in Nanaimo. De overtocht voert langs talloze eilandjes in de George Strait naar Tsawwassen op het vasteland. Dan is het nog een klein uur rijden naar Vancouver. We hadden een private room besproken in de Jeugdherberg, maar er is iets misgegaan. Er is geen meer beschikbaar. Het receptiepersoneel is zeer behulpzaam met het vinden van een kamer in de YMCA en betaalt zelfs de taxi daarheen.

's avonds eten we wederom bij Earl's. Dit keer hebben we een goed uitzicht op Robson Street, de drukke winkelstraat van Vancouver. Ook hier is zowel het eten als het personeel de moeite waard. Daarna verkennen we, na de koffie bij Starbucks, de gay scene.

Woensdag 28 juni 2000

Na het ontbijt nemen we een taxi naar het vliegveld. We vliegen met Canadian Airlines naar Whitehorse in Yukon, het noordwestelijkste gebied van Canada. De reis verloopt zonder incidenten. Whitehorse is de hoofdstad van Yukon, maar daar moet je je niet teveel bij voorstellen. Hooguit 20.000 inwoners langs een paar lange straten. Wel een prachtige omgeving. Het is goed weer, zonnig, maar wel wat koeler dan in het zuiden: 20°. We bezoeken de Klondike paddlesteamer, een raderboot die tot in de jaren vijftig van de 20e eeuw het vervoer onderhield met Dawson City in het noorden. Met name tijdens de Goldrush van 1898 waren dit soort schepen van levensbelang voor de bevolking van Dawson. De Klondike rivier was echter maar van mei tot september bevaarbaar! We worden rondgeleid door een gids die het verhaal zeer levendig weet te brengen. 's avonds eten we in de Talisman Café, waar ik een Caribou steak mag proeven. Daarna installeren we ons voor de buis voor de integrale herhaling van de voetbalwedstrijd Frankrijk-Portugal.

Donderdag 29 juni 2000

Vandaag zullen we met een huurauto beginnen aan onze tocht door de Yukon en Alaska. De auto laat echter op zich wachten. In plaats van 9.00 worden we pas om 10:45 opgehaald door AVIS. Bovendien blijkt men slecht op de hoogte van wat er nu wel en niet inclusief is in het huurbedrag dat ik in Nederland heb betaald. Ze zullen het nog wel uitzoeken... Het wachten betekende overigens wel dat we live naar Nederland-Italië op het Europees kampioenschap voetbal in Nederland konden kijken, hoewel we daar niet vrolijk van werden [Nederland verliest na penalties]. Ja, je gelooft het niet, maar  de verrichtingen van onze jongens in Oranje worden hier LIVE op de televisie vertoond!! Om elf uur zijn we dan echt op weg. Het begint te regenen. Gelukkig houdt dat niet lang aan en breekt de zon weer door. De weg wordt steeds stiller op onze 550km lange tocht naar Dawson City. Onderweg op de Klondike Highway komen we met lange tussen pozen slechts wat gehuchten tegen met enkele tientallen inwoners. De natuur is adembenemend mooi. Dawson is een bijzonder stadje. Het wekt de indruk dat er weinig is veranderd sinds de Goldrush van 1898. Dawson was toen een rijke stad en de hoofdstad van Yukon en trok gedurende korte tijd zo'n 100.000 gelukzoekers. Een jaar later was de rush voorbij, maar de gevolgen waar grotendeels blijvend. Na een lange tijd van verval is Parks Canada begonnen met de restauratie van Dawson en het is nu een National Historic Site. Met de onverharde straten, boardwalks en houten huizen lijkt het een decor voor een Western. We nemen onze intrek in de Bunkhouse, een motel in westernstijl, maar zonder de goudzoekers.  We eten 's avonds uitstekend bij Klondike Kate en internetten in een cybercafé. Later drinken we nog een biertje in de saloon van het Downtown Hotel. Om 11 uur 's avonds gaan we slapen, hoewel het nog klaarlichte dag is.

Vrijdag 30 juni 2000

We ontbijten weer bij Klondike Kate en na de koffie rijden we naar Claim 33 aan de Bonanza Creek. Daar kan je wat Goldpanning doen als een echte goudzoeker. Voor 5 dollar krijg je wat aarde waaruit je na geduldig spoelen en schudden wat goudkorrels uit te voorschijn kunt toveren. Wel aardig. We rijden verder naar Dredge 4, een stoomaangedreven gouddelf installatie, die is gered van de ondergang en nu een monument is. We rijden weer verder langs de Bonanza Creek op zoek naar het begin van een wandelpad. We komen wel langs een paar actieve goudmijntjes, maar het pad vinden we niet. We rijden terug naar Dawson en lunchen. Dan gaan we het andere eind van het pad zoeken. Dat lukt. We wandelen ruim een uur bergop. Mooi bos. Veel sporen van hoefdieren, maar gelukkig niet van beren. We zien overigens geen enkel dier, behalve wat vogels. De zon breekt goed door en het wordt behoorlijk warm. De muggen worden ook actief en beginnen hun irritante werk. Gelukkig hebben we genoeg anti-muggenspray bij ons. We keren terug. Daarna rijden we naar de top van de Midnight Dome, een heuvel die boven Dawson uittorent. Het biedt een prachtig  uitzicht over het stadje, de rivierdalen en de bergen verderop. We eten 's avonds in Belinda's dining room van het Westmark hotel en drinken een afzakkertje in het Downtown hotel.

Zaterdag 1 juli 2000

Vandaag is het de verjaardag van Canada: Canada Day. Canada wordt vandaag 133 jaar oud. Op de ferry over de Yukon rivier krijgen we een Canada-button uitgerijkt. De ferry brengt ons naar het begin van de "Top of the World Highway" naar Alaska. Tot de grens met Alaska zijn de wegen in goede staat. De weg klimt snel naar grote hoogten, boven boomgrens en ook boven de sneeuwgrens. Het uitzicht is prachtig. Na twee uur rijden is de grenspost het eerste teken van menselijke activiteit. Aan de grens beantwoorden we wat standaardvragen en krijgen we wat stempels in de pas. Aan de amerikaanse zijde houdt het asfalt op en begint een onverharde weg met de nodige kuilen. Sommige zijn groot genoeg om de hele auto in te parkeren. Even na de grens komen we in Boundary, een gehucht van een paar huizen een garage, tankstation en koffiehuisje. De volgende nederzetting is Chicken, zo'n twee uur verderop. Ook niet erg groot. We eten hier een burgertje en een salade. We zetten onze reis voort door het Tetlin Wildlife refuge. De natuur blijft adembenemend en de wegen bijna leeg. Uiteindelijk wordt de weg weer verhard kort voordat bij Tetlin Junction de Alaska Highway bereiken. We slaan hier linksaf richting Canada. We stoppen in Beaver Creek, dat trots is op z'n drie motels, 2 tankstations en 145 inwoners. Hier we overnachten we  in een wat deprimerend aandoend, maar schoon en functionerend motel. De muskieten in deze omgeving zijn behoorlijk fanatiek. Een stap uit de auto en je bent in no time helemaal lek gestoken. Gelukkig hebben we " In the Woods" muggenspray bij ons. Maar toch vinden die krengen nog plekjes die je hebt gemist, of ze steken door je sokken of T-shirt heen.  We eten in het enige restaurant van betekenis, dat van de Westmark Inn.