Zondag 2 juli 2000

Onze reisdoel van vandaag is Haines Junction, zo'n 300 km verderop. Geen grote afstand, maar met alle Kodak-momenten en opgebroken weggedeelten, doe je daar al gauw zo'n zes uur over. Bovendien moeten we al na tien minuten in actie komen. Een moeder met twee kinderen is gestrand met een lekke achterband. We doen onze burgerplicht en verwisselen het wiel.  De weg loopt langs het Kluane National Park. Een prachtig berggebied. Je kunt er niet echt in. Er zijn geen wegen naar toe en trekken wordt ontmoedigd. Het uitzicht vanaf de weg is wel erg mooi en aan de andere kant van de weg ligt het grote azuurblauwe Kluane Lake. We passeren gehuchten als Silver City en Burwash Landing. De enige manier om wat van het National Park en van de gletsjers te zien is een helicopter tour te doen. En dat doen we uiteraard. Aan de zuidpunt van Kluane Lake heeft Transnorth Helicopters een helicopter gestationneerd. Wij kiezen voor de Kaskawulsh Glacier tour, de tour die nog enigzins te betalen is ($90 pp, minimaal drie personen voor 18 minuten). Wij zijn maar met twee en we besluiten dan maar voor drie te betalen. Net voordat we opstijgen komt er nog een derde passagier aangerend en dat bespaart ons weer $90. Het is een schitterende ervaring om met de helicopter (voor ons de eerste keer) over de gletsjer te vliegen. Op de bergen kunnen we ook Dall Sheep zien en de sporen van Grizly beren. De vlucht is voorbij voor we er erg in hadden.

In Haines Junction nemen we onze intrek in het  Raven hotel, een prima hotel, met verrassend goed restaurant (voor een metropool van 795 mensen). De eigenaar werd ook niet moe dat te benadrukken: "het beste van Alaska en Yukon" ... "behoort tot de beste 50 van Canada". We gaan op het balkon zitten en schrijven kaartjes naar huis, tot de muggen al te opdringerig worden. We vragen bij het Visitor centre naar het Wildlife en met name de beren in de omgeving. Wij krijgen de nodige tips van een medewerkster, die van oorspronkelijk Canadese afkomst is. "Lots of bears", verzekert ze ons, zijn te zien op de Haines Road. Na het eten gaan de Haines Road verkennen. We zien twee auto's langs de kant en dat betekent: Bingo! Langs de kant zit een Grizzly Beer rustig in de avondzon, alsof hij ons niet ziet. Met een voldaan gevoel gaan we terug naar het hotel.

Maandag 3 juli 2000

We ontbijten  op de kamer uit een picknick breakfast box. Daarna gaan we weer beren spotten. Het regent en we hebben geen succes. Daarna is het tijd voor  wat wandelingen. Voorzien van muskietennet en veel spray gaan we op pad door een drassig gebied, gelukkig voorzien van boardwalks hier en daar. We zien geen dieren, maar wel veel sporen. 's middags ga ik nog zwemmen in het Pine Lake. Volgens de park ranger is het niet koud, maar dat moet je vooral ruim zien. Het water is ieder geval nog net vloeibaar. 's avonds rijden we weer langs de Haines Road en ja hoor, we worden weer beloond met een dartelend zwart beertje op nog geen 25 meter van onze auto. Totdat er een camper achter ons stopt en het hem te druk wordt. Hij huppelt vlug de bossen weer in. We eten in het Raven hotel en het moet gezegd, het eten is uitstekend. De eigenaar treft bij ons de juiste toon, hij spreekt begripvol over het onfortuinlijk verlopen Euro2000 en determineert ons vakkundig als Feyenoord fans (!).

Dinsdag 4 juli 2000

Vandaag rijden we naar Whitehorse en leveren de auto weer in. Totaal hebben we zo'n 1600 km gereden. We checken in, in de High Country Inn en huren mountain bikes. Van Wayne, de verhuurder krijgen we wat tips voor routes en weg zijn we. We fietsen over onverharde paden langs de Yukon rivier, komen langs een visladder en beklimmen een paar stevige hellingen. Vermoeid en voldaan keren we terug. We e-mailen naar huis en eten 's avonds bij Panda's restaurant, dat doorgaat voor het beste van Whitehorse, maar zonder "attitude" en "dress-code" zoals ze nadrukkelijk bij de ingang vermelden. De ober is zeer charmant en heet ook Erik. We zijn moe en gaan terug naar de kamer. Die is wel erg warm (ruim 28°C). We vragen en krijgen een kamer aan de noordzijde, die iets koeler is. 

Woensdag 5 juli 2000

We vliegen vandaag naar Vancouver. Als we bij ons guesthouse aankomen regent het en staan we voor een gesloten deur. Check-in tijd blijkt van 16-18 uur te zijn. Was ik even vergeten. Geen nood. We stallen de bagage bij de buren en gaan de stad in. Het Nelson House B&B  is prima. Het is een klein (zes kamers), doch luxueus gay pension. Heel gezellig.

We nemen de bus naar Canada Place. Daar is de cruise terminal, waar de "Veendam" van de Holland Amerika op het punt staat te vertrekken. Mooi gezicht. We gaan de uitkijktoren op en bekijken de stad van grote hoogte. Daarna nemen we een kijkje in de Gastown, het historische centrum van Vancouver. Het is vernoemd naar "Gassy" Jack Leighton, die hier in 1867 een saloon begon voor de vele werkers in de houtindustrie. We eten later in een Singaporees eethuisje (Kam's place, Davie Street) en drinken weer koffie (na een week) bij Starbucks. 's avonds staat een verkenning van de gay scene op het programma. Woensdag is uiteraard niet de ideale avond om uit te gaan, maar het valt niet tegen, met name langs Davie Street, de Gay Village van Vancouver.

Donderdag 6 juli 2000

We beginnen vandaag met een fietstocht van tien kilometer door een zonnig Stanley Park, het grootste stadspark van Noord Amerika. Heel mooi. Het park is een stuk, enigzins gecultiveerde, wildernis, dat in 1886 door het pas ingestelde stadsbestuur tot permanent park werd verklaard en daarmee werd gespaard voor de houtkap. Een goed voorbeeld van een vooruitziende blik. Na de fietstocht leveren we de fietsen in en varen met een voetveer naar de Granville Markt, een drukke overdekte markt. Behalve levensmiddelen kopen kun je er ook snel en lekker eten. Tenslotte gaan we naar de Grouse Mountain in North Vancouver, de rijke buurt van de stad. Het ligt aan de overkant van de Burrard inlet, die we met de Seabus, een zeer efficiente catamaran-ferry, oversteken. Dan met een bus de heuvel op naar het grondstation van de kabelbaan. In acht minuten stijgen we bijna 1000 meter. Prachtig uitzicht vanaf de top, waar ook paragliders opstijgen. De berg is ook te voet te bedwingen, maar dat is nogal zwaar.  In de avonduren hebben we genoten van een Japanse maaltijd bij Haro en het gay uitgaansleven, dat zeer uitgebreid is voor Canadese begrippen.

Vrijdag 7 juli 2000

We starten de dag met een zeer origineel en uitgebreid ontbijt in "ons" Nelson House pension. Na het ontbijt nemen we afscheid en gaan we met een taxi naar Hertz Car Rental. Daar krijgen we een mooie auto mee (groter dan besteld, een Pontiac Grand Prix SE voor de kenners) en rijden we de stad uit naar Kamloops. We nemen de Transcanada 1 via de Fraser Valley. Een mooie route. Bij Hell's gate, een stroomversnelling in de rivier, stoppen we om het wat van dichterbij te gaan bekijken. Met een kabelbaan gaan we naar beneden naar de rivier. Indrukwekkend snel spoelt het water onder ons door. De stroomversnelling is ontstaan door een ongelukkig veroorzaakte aardverschuiving bij de aanleg van de spoorbaan. De rivier is later kunstmatig vertraagd om de zalm weer de kans te geven om kuit te schieten. Onderweg worden we zo nu en dan door een regenbuitje verrast, maar over het algemeen is het aangenaam weer.  In Kamloops, dat een weinig memorabel stadje is, logeren we in de Executive Inn, een zakenhotel, dat wel toe is aan een opknapbeurt. 's avonds eten we bij Pete's Pasta. Een uiterst populair pasta restaurant, gerund door Peter uit Zwitserland. Zijn pasta is heerlijk en Peter verzekert ons dat dat als Oranje zijn overigens heerlijke, pasta had gegeten, het kampioenschap heel anders zou zijn verlopen!! Misschien een tip voor de volgende bondscoach. Naam en adres van het restaurant zijn bij ons bekend!! We besluiten de avond met een bezoek aan de bioscoop: Mission Impossible 2.

Zaterdag 8 juli 2000

Vandaag gaan we op weg naar de Rocky Mountains. De weg erheen wordt in de zomer flink onderhanden genomen. Er zijn veel opbrekingen, hetgeen nogal vaak tot vertragingen leidt. Het lucht is bewolkt en zo nu en dan krijgen we een bui te verwerken. We rijden langs Mount Robson, met 3954 meter de hoogste bergtop in de Rockies. Enige tijd later komen we bij de ingang van Jasper National Park. We moeten $6 per persoon per dag betalen. De entree geldt voor alle nationale parken van Parks Canada, dus ook voor Banff, waar we later heen zullen gaan. Een jaarpas is ook mogelijk voor $70, maar dat halen we er niet uit. Het park is meer dan 10.000 km² groot en biedt veel mogelijkheden voor wandelen en trekken. Gelijk bij het binnenrijden van het park zien we een grote elk, een soort hert grazen langs de kant van de weg. Dat kan toch geen toeval zijn! Rond half vijf komen we aan bij de jeugdherberg van Jasper. We hebben een simpele, doch eenvoudige private room geboekt. We eten 's avonds in Jasper Townsite in een steak restaurant (waar we korting krijgen met onze JH-kaart) en e-mailen naar Nederland. 's avonds geeft een medewerker van de jeugdherberg een voordracht over de beren, die rond Jasper verblijven. Wat moet je vooral wel en vooral niet doen. Belangrijkste is: voorkom een ontmoeting met een beer. Als je een beer ontmoet, dan heb je al wat verkeerd gedaan. En: de leuke beerbelletjes die je overal kan kopen, klinken op den duur niet alleen irritant, maar helpen niets. De beer hoort ze niet of is er niet van onder de indruk.