We nemen de Shinkansen Asama naar Tōkyō station. We doen er ruim anderhalfuur over en de trein rijdt maximaal 200 km/u. In Tōkyō  stappen we over op een lokale trein (Yokusuka) naar Shinjuku. Vanaf dat grote station is het nog 10 minuten lopen naar het Best Western Astina hotel. We kunnen nog niet op de kamer en daarom gaan we maar even naar buiten om te eten. We doen makkelijk en kiezen voor de Burger King. Daarna lopen we naar het Shinjuku park. Dat is een mooi aangelegd park met een Frans deel en een Japans deel, wat de tuinarchitectuur betreft althans. Vanuit het park zie je de wolkenkrabbers van Shinjuku op de achtergrond. Om 14 uur kunnen we op de kamer. We rusten uit en gaan dan om 16 uur op weg met de TOEI-metro naar Roppongi Hills.

Metro in Tokyo
Tokyo heeft twee aparte metronetwerken: Tokyo Metro en TOEI. Daarnaast zijn er nog de regionale lijnen van JR en enkele private spoorwegen. Op grote knooppunten kruisen de metronetwerken elkaar, zoals bij Shinjuku. Ze hebben ook aparte kaartsystemen, maar er is ook een dagkaart te koop die voor beide metrosystemen en de bus geldig is (¥1000). Beide metro systemen en JR accepteren ook de alle OV-chipkaarten (Suica, Pasmo, Icoca etc) . Je kunt ook losse kaartjes kopen. Je koopt dan geen kaartje van A naar B, maar een kaartje van een bepaalde waarde, bijv 240 yen. Op de netwerkkaart boven de kaartautomaat staat bij elk station wat de ritprijs is naar dat station vanaf de plaats waar je staat. Als je een te goedkoop kaartje hebt gekocht, kun je op het bestemmingsstation bij een fare adjustment machine het verschil bijbetalen. De machine rekent dat voor je uit.
De metro's zijn heel eficient, snel en frequent. Aanduidingen zijn in Japans en Engels en ook de omroep in de metro's is tweetalig. In de modernste treinstellen geeft het informatiescherm in de trein niet alleen de volgende halte(n) en overstapmogelijkheden aan, maar ook in welk treinstel je zit hoe de trappen en uitgangen van het volgende station liggen ten opzichte van jouw positie. Wij planden onze metroreizen met behulp van de MetrO App of de app Tokyo Metro Subway  (beide gratis).

Midden in Roppongi Hills staat de Mori Tower, een moderne wolkenkrabber van 54 etages. Op de bovenste etages is het Mori Art Centre en het Tōkyō City View Observatory. Het uitzicht is er adembenemend. Van bovenaf krijg je een goed beeld van de structuur van de stad met zijn vele centra rond spoorknooppunten. We zien ook een grote snelweg, de Shuto-expressway over de stad heen lopen en een paar grote parken, zoals Shinjuku park, Yoyogipark  en het park rond het Keizerlijk paleis. In de verte zien we het silhouet van de Fuji-berg. Een mysterieus gezicht. We drinken een cocktail met zicht op de stad. Daarna snellen wij met de TOEI-metro weer naar Shinjuku. We eten in het Golden Gai buurtje achter ons hotel. Dit zijn een vijftal straatjes met gammele laagbouw, waarin piepkleine barretjes en restaurantjes zitten. Zeer populair 's avonds. Wij zijn nog wat vroeg en vinden een plekje in een restaurantje waar we een eigen hokje krijgen toegewezen. Later op de avond gaan we op pad naar de gay-wijk in Shinjuku-nichome. Sommige bars zijn zo klein, dat het publiek de straat in beslag neemt. Het wordt een leuke avond.  

Weer: bewolkt, 23 graden

Zondag 2 juni 2013

Tōkyō - Kamakura: 58km, 58 min. (trein)

Na het uitgebreide ontbijtbuffet in het hotel gaan we met de Shonan-Shinjuku lijn van JR naar Kamakura. Dit is ongeveer een uur reizen. Voor het eerst maken we het mee dat een trein 5 minuten te laat is. De vertraging wordt overigens tijdens de reis weer ingelopen. Het traject loopt via Yokohama, de grote havenstad, die aan Tokio grenst. In Kamakura vragen we bij de Tourist Information hoe we het best bij de Daibutsu, de grote Boedha, kunnen komen. Met de bus (1 of 6) duurt het tien minuten, wat anders een wandeling van een half uur zou zijn. Het beeld is prachtig. Zo'n 15 meter hoog, zit Boedha te mediteren op een podium. Het beeld is al bijna 800 jaar oud en het is verbazingwekkend hoe men toen al in staat was zo'n groot beeld uit bronzen platen te maken. Je kunt er ook in om iets van de constructie te kunnen zien. Het beeld maakt deel uit van de Kotoku-in tempel. Daarna wandelen we naar een ander heiligdom, de Hase-Dera tempel. Hier staat de met bladgoud bekleede Kannon, die volgens de legende in 736 is aangespoeld en die een van twee beelden moet zijn die uit één kamferboom zijn gesneden. Het houten beeld is 9 meter hoog en een van de grootste houten beelden in Japan. In twee belendende hallen staan een beeld van een Amidha Budha, respectievelijk een kopie van een beeld van Daikoku-ten, de god van de welvaart. Vanaf een terras hebben we een mooi uitzicht op de zee en het strand.   We verlaten de tempel en wandelen naar het strand. Hier zijn veel surfers en vissers actief. Er staat een straffe aflandige wind, wat het voor de beginnende surfers lastig maakt om terug te komen. We eten een burgertje bij een restaurantje met zicht op het water. Daarna nemen we een tram terug naar het Kamakura station en dan verder met de trein naar Shinjuku.  

Rond 4 uur nemen we de metro naar Yoyogipark. We stappen uit bij Yoyogi-koen. Dat is niet zo handig. We hadden beter bij Harajuku kunnen uitstappen. Na een wandeling door de blakende zon komen we bij de ingang van het park. In Yoyogi zien we op zondagmiddag Tokyo at play. Velen komen hier voor de picnic en mensen die denken over een muzikaal of theatraal talent te beschikken verzorgen optredens. Heel levendig en grappig om te zien. Een aantal nozems op leeftijd, compleet met vetkuif en leren outfit geeft een staaltje rock'n roll dansen ten beste.

We nemen de metro terug. 's avonds eten we weer in de Golden Gai. Nu bij een zaaktje dat alleen rice-sticks op het (engelstalige) menu heeft.  

Weer: warm en zonnig. 23-25 graden. 's avonds koelt het wel snel af naar 19 graden.

Maandag 3 juni 2013

We nemen de metro naar station Harajuku, ofwel Meiji Jingumae metrostation. We lopen via een viaduct over het spoor  heen het park in. We zien meteen een grote Torii, die het begin markeert van brede lanen door een bos, die naar de Meiji schrijn leiden. Deze schrijn beschermd de ziel van de Meiji keizer en zijn vrouw. Deze keizer leidde aan het eind van de 19e eeuw de grootschalige modernisering in van het land. Hij verwijderde de Tokugawa shoguns, die het land 2 eeuwen lang in isolement hadden gehouden en geen antwoord wisten op de Amerikaanse druk voor vrijhandel. De keizer verplaatste zijn hof van Kyoto naar Edo, dat Tokyo ging heten en trok de macht naar zich toe. Buitenlandse industriëlen werden naar Japan gehaald om industrieën op te zetten. Westerse kleding en eetgewoonten werden geïntroduceerd onder behoud van Japanse waarden en tradities. Begin 20e eeuw speelde Japan een al een voorname plaats op het wereldtoneel. In deze schrijn wordt zien ziel in ere gehouden, hetgeen via verklarende borden in zeer bloemrijke taal wordt onderstreept. Het is een groots opgezet bouwwerk rond een enorme binnenplaats. Er zijn geen grote beelden. Bezoekers werpen hun muntje in de offerbak, klappen in de handen en zeggen hun gebed op. Zoals op zoveel plaatsen mag het heiligdom zelf niet gefotografeerd worden. We kijken rustig rond en wandelen dan weer terug naar het Harajuku station, dat is uitgevoerd is een soort nep-Tudor stijl. We lopen een stukje noordwaarts langs een soccer-store, waar alle mogelijke voetbalattributen en parafernalia te koop zijn. Van het Japanse elftal, J-league teams en van buitenlandse clubs en landen. Ook Nederland is vertegenwoordigd met grote wandposters van Huntelaar, Sneijder en Van der Vaart. Er is ook een Oranje shirt met Sneijder te koop. We lopen iets verder en slaan rechtsaf Takeshita-dori in dat bol staat van schreeuwende kleding en accessoires  voor de jeugd. Daarna buigen we rechtsaf naar Omotesando-dori. Deze voorname winkelstraat met zijn prachtige bomen is een groot contrast met het jongerengeweld. We kopen wat kleding bij de Nike store en vergapen ons verder aan de flagship stores van Gucci, Hilfiger, Chanel, Dior etc etc. We eten wat bij een sushi-trein restaurantje, waar we door het gehele personeel in koor welkom worden geheten. Daarna lopen we door, steken de Aoyama-dori over. De straat wordt een stuk smaller en een stukje voorbij de winkel van Issy Myake verschijnt het winkelparadijs van Prada. Een glazen kolom, waardoor via een spiraalvormige wandelweg langs voornamelijk dames kleding en tassen wordt geleid. Alleen schoenen zijn er ook voor heren. Maar voor zo'n duizend euro per paar laten we het maar zitten. We nemen de metro terug naar het hotel.

Later in de middag gaan we naar het Isetan warenhuis in de buurt van het hotel bekijken. Het is een zeer voorname winkel,  een soort Harrod's, waar alle dure merken vertegenwoordigd zijn. De winkel is in 1886 hier in Shinjuku opgericht, maar heeft nu filialen in Japanse steden, maar ook in Singapore en Maleisië. Er is veel personeel, dat voortdurend in een buiging schiet als we langskomen. We raken onder de indruk van het assortiment. Herenkleding en assecoires van alle topmerken, westers en Japans, zijn in een apart heren-gebouw ondergebracht. Er is zelfs een aparte afdeling voor lange mensen (tot 195cm). Na al dit modegeweld gaan we naar het dakterras op het vrouwen-gebouw (die op het herengebouw is een golfschool). Hier is een zeer rustige tuin, waar winkelend publiek even uitblaast op een bankje langs een grasperk, dat met een nagelschaartje wordt bijgehouden. Er is ook een shinto-schrijn, zodat de goden ook aan hun trekken komen. Een etage lager gaan we wat drinken op een buitenterras. Wijntje, cocktail en een klein hapje voor 2400 yen.

Aan het begin van de avond gaan we naar Shibuya, een druk spoorweg en verkeersknooppunt met veel hoogbouw en en winkels. We eten eerst wat in een currytentje (eerst een bonnetje uit de automaat halen) en vatten daarna post op een passarel van het station met zicht op het drukke kruispunt, waar voetgangers via brede zebrapaden ook kruislings kunnen oversteken. Een fascinerend gezicht. Daarna drinken we koffie bij Starbucks, eveneens met uitzicht op het enorme verkeersaanbod.

Weer: aanvankelijk licht bewolkt en fris en daarna zonnig en warm 25 graden  

Dinsdag 4 juni 2013

 Ik sta vroeg op - om 5.15 uur -  om naar de vismarkt van Tsukiji te gaan. In de metro is het nog uitgestorven. Ik ga met de  TOEI tot Tsukiji-Shijo. Op het marktterrein is het een drukte van belang. Electrische karretjes racen af en aan.

Vervolgens pakken we de draad weer op gaan we met de metro naar Asakusa, waar de grote Senso-ji tempel staat uit de  7e eeuw. Het is hier ontzettend druk, vooral met schoolklassen. Riksja rijders bieden hun diensten aan, maar niet aan ons, begrijpelijkerwijs. We bekijken de tempel en de Shinto-schrijn die er achter ligt, maar veel minder aandacht krijgt. De tempel is gebouwd rond een beeld van de Bodhisatva Kannon, dat volgens legende in het jaar 628 door twee visser uit zee is opgevist. Het beeld is niet zichtbaar voor het publiek, omdat de monnik die de tempel liet bouwen, dit in een droom had doorgekregen van de goden. De tempels is de oudste van Japan en ontvangt jaarlijks 30 miljoen bezoekers. We lopen nog wat rond door Asakusa en eten in een gekoeld restaurant. Buiten is het inmiddels smoorheet. Na het eten lopen we naar de rivier bij het metrostation Asakusa en kopen kaartjes voor de waterbus/river cruise van Tokyo Cruise, die bij de AzumaBashibrug vertrekt richting Hinode pier. Bij de brug hebben we zicht op de Skytree, de gloednieuwe uitkijk- en tv-toren van Tokyo. Daarvoor zien we het Asahi-gebouw met de gouden vlam er op van Philppe Starke. We varen de rivier af onder een tiental bruggen door. Allemaal verschillend en gebaseerd op voorbeelden elders. We zien uiteindelijk ook in de verte het typische Fuji-tv gebouw met de hangende bol. Vanaf Hinode pier nemen we de New Transit, een onbemande monorail naar Shiodome, waar we overstappen op de Oedelijn naar Shinjuku.  

’s Avonds eten we in een piepklein chinees eettentje, Shanghai Xihaochi niet ver van ons hotel. Het staat aan een zeer  smal steegje en slechts met aanwijzingen uit onze Rough Guide en Google Maps weten we het te vinden. De bediening is wat basaal en zonder de Japanse hoffelijkheden. Die zijn aan Chinezen kennelijk niet besteed. We bestellen uit een boek met plaatjes en krijgen wat verduidelijking van een personeelslid met een smartphone. Ik eet een vogel (naar later blijkt een duif) en Erik iets met varkensvlees. Het smaakt prima.

 Weer: zonnig, 27 graden 

Woensdag 5 juni 2013 

We gaan met de metro naar Nijubashi-mae. Vandaar is het een klein stukje lopen naar de poorten van het keizerlijk  paleis dat in een grote groen enclave in het midden van de stad ligt. Ook in het stuk tussen de metro halte en de poort is geen enkele bebouwing en lopen we onbeschermd tegen de felle zon richting paleis. Het enige wat we zien van het paleis is een slotgracht, een vestingmuur, twee mooie bruggen en een 17e eeuwse kasteeltoren. Het paleis is wel te bezichtigen, maar dat moet je maanden van te voren aanvragen. Rondleidingen zijn in het Japans en buitenlanders krijgen een Engelstalige folder. De wacht wordt met opvallend weinig ceremonieel afgelost. We lopen een stukje langs de slotgracht en buigen dan af de stad in langs de ministeries. We nemen de metro naar Ginza, de mondaine winkelwijk van Centraal Tokyo. Daar drinken we wat, waarna we het Sonygebouw bezoeken. Hier vind je de allerlaatste gadgets van dit merk, waaronder de 4K tv, die 4x zoveel resolutie heeft dan een gewone full HD tv, maar wel met een scherm van 84 inch! - aldus een jongeman van Sony in perfect Engels. Er is nog veel meer te zien, maar geen zaken die we niet kennen. De presentatie is wel mooi en het personeel is vakkundig. Na Sony lopen we over de Harumi-dori naar het Matsukoshi-warenhuis. Dit is het meest prestigieuze warenhuis van Japan. We kopen een kadootje voor vrienden en lunchen er op de bovenste etage. Schuin tegenover het warenhuis staat een winkelgebouw met een grote klok op het dak van Seiko. Meer dan een eeuw geleden begon hier een juwelier met de verkoop van dit horlogemerk, dat precisie betekent. De klok uit 1894 is een herkenningspunt. We nemen een taxi naar de hoek van de Yaesu-dori en de Chuo-dori. Daar staat het monument voor de Nederlandse koopman Jan Joosten van Lodenstein (1556-1623), die met zijn Engelse stuurman William Adams (1564-1620) in 1600 in Japan aankwam met het schip de Liefde, waarmee hij twee jaar eerder van Rotterdam was vertrokken. Van Lodenstein vestigde zich in Japan en luidde daarmee een 200 jaar durende exclusieve handelsrelatie in. In 1609 werd een VOC factorij geopend in Hirado, die later naar Dejima werd verplaatst. De tekst op het monument is in het Japans en Nederlands. Yaesu is de Japanse naam voor Jan Joosten, naar wie de brede straat en de buurt is vernoemd. We nemen de trein vanaf Tokyo Station terug naar Shinjuku. Daar kopen we kaartjes voor de Narita-express (trein naar het vliegveld) voor a.s. vrijdag.

’s Avonds eten we eerst bij een Italiaans kelder restaurant. Wederom geen Engelse menukaart, maar met de iPhone  komen  we een heel eind. De serveerster typt de trefwoorden op het japanse toetsenbord in en de phone vertaalt. We eten wel lekker, maar blijkbaar wel snel voor Japanse begrippen, want men vraagt of we erg hongerig waren. Daarna gaan we wat drinken bij de Dragon Men, de gaybar waar we zaterdag ook al waren. Het is er nu een stuk rustiger. Vervolgens gaan we naar de Kusuo bar. Dit op de 3e etage van een gebouw en de lift is een zijstraat. We vinden het wel en bij aankomst is de bar zo goed als leeg. Na een uur stroomt het vol en kan het feest beginnen. Diverse mannen en jongens pakken de microfoon van de karaoke. Op de tafels staan kleine consoles met een microfoon erbij. Via het beeldscherm kun je een titel uitzoeken en de toonhoogte bepalen. Vervolgens wordt de muziek gespeeld en verschijnt de tekst op het grote scherm. Leuk om eens mee te maken.  

Weer: zonnig en warm. 27 graden.  

Donderdag 6 juni 2013 

We nemen de metro naar het Shimbashi-station. Daar stappen we over op de onbemande monorail, die hier New Transit  wordt genoemd. Die neemt ons over de imposante dubbeldeks hangbrug, de Rainbow Bridge naar Odaibo. Dit is een kunstmatig eiland, waar de gemeente een 21e eeuwse wijk ontwikkelt. In de jaren 90 toen het project startte, zat Japan in een diepe vastgoedcrisis en liep de gronduitgifte niet zo hard. Inmiddels is het aardig gevuld en de monrail slingert door het gebied langs opvallende architectonische hoogstandjes, waaronder het jaarbeuscomplex Big Sight en het opvallende gebouw van Fuji-tv (architect Kenzo Tange). We gaan naar halte Ariake, waar het Panasonic Center staat. Het is veel groter dan het Sony-gebouw en naast de paradepaardjes van Panasonic is het vooral educatief voor scholieren met veel natuurkundige proefopstellingen. We stappen weer op de monorail, maar nu naar de halte Aomi. Hier is een winkelcentrum Venus fort, dat in Italiaanse stijl is uitgevoerd. Geen daglicht, maar de plafonds zijn met een mediterane hemelschildering uitgevoerd. We eten er een pizza en storten ons dan op de Toyota tentoonstelling met historische auto’s. Even lijkt alsof het personeel ons aanbiedt een ritje te maken, maar dat is een misverstand. We mogen er alleen in zitten. Daarna gaan we naar de nieuwe auto’s van Toyota in de Megaweb-hall. We maken een rit in een simulator, waarin we het verschil tussen gewone vering en die van Toyota moeten merken en we krijgen we voorstelling in een bioscoop met bewegende stoelen. De testbaan met electrische auto’s is helaas in onderhoud en de ontwerpstudio is gesloten. Dat is teleurstellend. We gaan terug naar het hotel.

’s Middags ga ik nog even kijken bij BIC Camera, een grote electronicagigant bij het Shinjuku station. Indrukwekkend   assortiment a la Mediamarkt of Saturn, maar niet veel anders dan bij ons.

’s Avonds eten we bij een sushi restaurant bij ons in de straat. Prima sushi, aan de bar geserveerd.  

 Vrijdag 7 juni 2013 

We staan vroeg op. Om 6.15 uur staan we buiten en lopen we naar het station. Onze trein gaat pas om 6.55 vanaf spoor 5.  De Narita-express (alleen gereserveerde plaatsen) of N'EX van JR East doet er een uur en twintig minuten over. Bij een automaat  pakken we onze boardingkaarten en we geven daarna onze bagage af. Vervolgens door de veiligheidscontrole, die redelijk streng is. De duty free stelt niet heel veel voor, maar we slagen erin onze laatste yen op te maken. Zelfs de waarde die nog op onze ov-chipkaarten staan kunnen we hier nog besteden. We vliegen met een 747-400 van KLM naar Amsterdam. We vertrekken iets later dan 10.35, maar komen twintig minuten eerder dan gepland aan.  

Weer: in Nederland zonnig 22 graden.