Patagonia

deel 3

Zaterdag 25 februari 2006

  Puerto Montt (CL) - Punta Arenas (CL) - Ushuaia (AR): 944km (3:50 u. vliegen)

We staan bijtijds op en gaan na het ontbijt naar het vliegveld. Daar laten we de auto op het parkeerterrein achter en gooien de sleutel in de brievenbus van Hertz. We vliegen naar Ushaia op het Argentijnse deel van Vuurland (Tierra del Fuego) met een tussenlanding in Punta Arenas. In Punta Arenas moeten we even het toestel uit voor immigratieformliteiten (weer een formulier invullen en een stempel in het paspoort). Daarna stappen we weer in en vliegen we door naar Ushaia op Vuurland ofwel Tierra del Fuego. De aankomst in Ushaia vanuit de lucht is heel mooi. We vliegen over een bergkam en ligt de stad onder ons aan het water van het Beagle kanaal tegen de bergwand aangeplakt. Het vliegveld is erg klein en ligt op een schiereiland in het Beaglekanaal, tegenover de stad.  We nemen een taxi naar het hotel. We weten dat het een beetje uit het centrum moet liggen. Maar dat valt wat tegen. De taxichauffeur blijft maar rijden langs de kust en na twintig minuten staan we aan de rand van een mooi bos en bij ons hotel, het Hosteria los Fuegos. Het ligt dus kilometers buiten het centrum. Het is hotel is wel mooi en ligt aan de rand van een bos bij een snelstromende rivier. Het is hier ontzettend stil. Na ons in de kamer geïnstalleerd te hebben nemen we weer een taxi terug naar het centrum. 

Ushaia is een bizar stadje. Het is de Zuidelijkste stad ter wereld en dat wil men weten ook. Aan alles wordt het etiket "Al fin del Mundo" (aan het eind van de wereld) geplakt. De belangrijkste winkelstraat is San Martin. Deze is volledig gericht op toeristen. Veel restaurants, tour operators en outdoor-winkels. Het stadje is uitgestrekt en heeft vrijwel uitsluitend laagbouw. We informeren bij het Officina de Turismo naar de mogelijkheden voor een boottocht op het Beagle kanaal en een bezoek aan het nationaal park. Er zijn vele rederijen, die tochten organiseren. Er zijn eigenlijk twee varianten: de korte en de lange. De korte tocht duurt 3 à 4 uur en gaat tot aan de vuurtoren en weer terug, al dan niet met een wandeling op een eiland. De lange variant duurt 7 uur en doet ook een pinguïnkolonie aan. Het nationaal park ligt op een klein uur rijden ten westen van de stad en is per bus bereikbaar. De bussen kunnen je op verschillende punten in het Park afzetten en ophalen. Voor de boottocht kiezen we voor Patagonia Adventure Explorer. Zij verzorgen de korte tour met een wandeling op een eiland. Ze varen met kleine boten en de groep is maximaal 14 mensen. We besluiten om toch maar een autootje te huren, zodat we wat makkelijker heen en weer naar het centrum kunnen en naar het nationaal park. Het wordt een kleine Suzuki Fun, die we huren bij Wagens Rent-a-car. Het autootje moet al heel wat fun beleefd hebben, want hij rammelt behoorlijk. We drinken nog een biertje in een Ierse pub en rijden terug naar het hotel.

's avonds eten we in de pizzeria Tante Sara. Redelijk eten, maar de bediening is aan de matige kant. Dan weer terug naar het hotel.

Weer: wisselend bewolkt 16-20 graden met buien.

Zondag 26 februari 2006

  Bij het ontbijt blijkt er een luidruchtig Nederlands vriendenclubje in ons hotel te logeren. We doen net of we ze niet verstaan en maken dat we  snel weg zijn. Landgenoten in den vreemde is niet erg, maar waarom moeten deze zo hard praten (over niets) in de vroegte? Vandaag gaan we met een boot het Beagle kanaal op. We gaan met Patagonian Adventure in een kleine boot een tocht maken over het Beagle Kanaal. We varen eerst 45 minuten naar de vuurtoren, die op een klein eiland midden in het Beagle kanaal staat. Onderweg zien we onverwacht ook tientallen Magellan pinguïns in het water. Het eiland met de pinguïnkolonie is veel verder weg, maar in deze tijd van het jaar als de jongen al zijn uitgebroed gaan de pinguins verder weg om te vissen. We zien ook wenkbrauwalbatrossen met hun grote vleugels en verschillende soorten aalscholvers. Het Beagle kanaal is geen gegraven kanaal maar een zeestraat, die de Atlantische Oceaan met de Stille oceaan verbindt en het grote eiland van de Vuurlandarchipel scheidt van de kleinere zuidelijker gelegen eilanden. De grens tussen Chili en Argentinië loopt er dwars door heen. Het is 240 km lang en 5km breed op het smalste punt. Het is goed bevaarbaar, maar de noordelijker straat van Magellan is veiliger. Het zeestraat is vernoemd naar het schip waarmee kapitein FitzRoy - in gezelschap van de bioloog Charles Darwin - de kusten van Zuid-Amerika in kaart bracht.  Bij de vuurtoren zien we op een naastgelegen eiland veel zeeleeuwen en Antarctische pelsrobben. Ze liggen boven op elkaar en maken veel kabaal.   Na een paar uur gaan we op een eiland aan land (Bridges eiland, genoemd naar een anglicaanse missionaris, die missie bedreef onder de Yamana indianen). De gids vertelt ons wat over de Yamana's en de planten op het eiland. Het indianenvolk is uitgestorven, bezweken aan vervolging en belangrijker nog Europese besmettelijke ziekten, waartegen ze geen weerstand hadden. Het eiland ligt midden in het Beagle kanaal en biedt een mooi uitzicht op de openingen naar de Atlantische en de stille oceaan. Na 4 uur zijn we terug in de haven. 

We lunchen bij Café Tante Sara en dan rijden we naar het Nationaal Park. Buiten het dorp is het nog 20 km over onverharde weg. We maken een paar korte zeer eenvoudige wandelingen. O.a. één naar een beverkolonie, waar we geen bever gezien, maar wel een aantal dammen. Een andere gaat naar een uitzichtpunt over een meer en de derde loopt langs het Beagle kanaal. Het is wel mooi, maar niet erg avontuurlijk. Het is opvallend druk, de wandelingen zijn tamelijk vlak en de wandelpaden nogal platgetreden. Misschien hebben we het verkeerde deel verkend. We rijden uiteindelijk helemaal door tot Lapataia, waar de weg ophoudt. Ook hier wandelen we wat rond over een uitgezette wandeling. Terug in het dorp leveren we de auto in en gaan we wat drinken. 's avonds eten we bij Kaupe restaurant. Zonder twijfel het beste restaurant van Ushaia en zuidelijk Argentinië (maar dat kunnen we natuurlijk niet zeker weten!) Superbe kwaliteit eten en bediening. Het restaurant ligt bergopwaarts vanaf de grote winkelstraat San Martin aan de Roca. Het uitzicht op de Beagle kanaal is ook geweldig. Ik neem het vismenu, Erik het vleesmenu (Tastings of the Sea and Tastings of the Earth). Menu is  inclusief wijn en champagne (achteraf!). Voldaan gaan we terug naar het hotel.

Weer: zonnig, rond 15 graden

Maandag 27 februari 2006

  Ushuaia (AR) - Punta Arenas (CL) : 158km (1:00 u. vliegen)

Het is vandaag een stuk frisser en er staat veel meer wind. We nemen een taxi naar de stoeltjes lift, die  naar de gletsjer El Martial voert. Het is een hele lange kabelbaan en de rit met de lift duurt zeker 20 minuten. Bovengekomen is het nog fikse een bergwandeling van 20 minuten naar het uitzichtpunt. Het is ook mogelijk naar de voet van de gletsjer zelf (stijl) omhoog te lopen. Het uitzichtspunt biedt een prachtige blik op Ushaia en het Beagle kanaal. Het is helder weer, maar de wind snijdt door m'n fleecetrui heen.

Terug beneden staat een taxi klaar die ons naar het centrum brengt.  We lunchen bij Tante Sara en gaan terug naar het hotel om de bagage op te halen. Daarna gaan we weer naar het vliegveld. Het gebouw is wel modern, maar het incheck proces is nog volledig handmatig. Geen computers en printers, geen monitors, niets dat erop wijst dat de 21e eeuw al meer dan zes jaar is begonnen. Om 4 uur vertrekken we voor een korte vlucht naar Punta Arenas in Chili. Hier huren we op het vliegveld een Toyota  Yaris (sedan). In Punta Arenas staat de bekende niet aflatende krachtige koude wind waar Patagonia berucht om is. We rijden naar het centrum naar Hostal de Patagonia, waar we een prima, doch eenvoudige kamer hebben. We bezoeken aan het begin van de avond wat  wel de meest fascinerende bezienswaardigheid van het stadje genoemd kan worden, namelijk het beroemde kerkhof. Het kerkhof is een aantal stratenblokken lang en breed en staat vol met familiemausolea en flatgebouwen met graven. Het is een stadswijk op zich. De verschillende families hebben zich echt uitgeleefd om van hun laatste rustplaats iets bijzonders te maken. Geen stijlvorm wordt geschuwd en de mausolea kunnen niet opzichtig genoeg zijn. Opvallend is ook er veel bloemen bij de graven staan. Blijkbaar bezoekt men zijn dode verwanten geregeld. De lanen die het kerkhof doorkruisen zijn omzoomd door keurig geknipte cypressen en de plek vertelt een stukje Patagonische geschiedenis is grafstenen.  Een bezienswaardigheid is ook het  monument voor de onbekende indiaan. Het indiaantje wordt aanbeden en hangt vol met gedenkplaatjes van mensen die hem bedanken voor het geven van hoop of zelfs het verrichten van wonderen. 's avonds wandelen we voor het eten over de Plaza Muñoz Gamero, het centrale plein. In het midden staat een indrukwekkend monument van Magellan, die omringd wordt door een paar indianen. Het valt op dat de grote teen van een van de indianen glanzend gepoetst is. Dat komt omdat men hier geloofd, dat als je de teen aanraakt of zelfs kust, je in Punta Arenas zal terugkeren. We zien dan ook met enige regelmaat voorbijgangers de teen kussen of aanraken. Later op de avond eten we prima bij restaurant La Luna. Na een heerlijke Pisco Sour krijgen we door het vriendelijke personeel lekkere gerechten van Chileense oorsprong, maar (gelukkig) met invloeden uit verre streken,  voorgeschoteld.

Weer: zonnig, veel wind, 12 graden

Dinsdag 28 februari 2006

  Punta Arenas - Puerto Natales : 250km

Na het ontbijt rijden we Punta Arenas uit in de richting van Puerto Natales en we krijgen al snel het Patagonia gevoel te pakken. De weg is leeg en lijkt in een rechte lijn naar het grote niets te leiden. Zo ver je kan kijken een grote vlakte, geen huis te bekennen en eens in de 40 minuten komen we een auto tegen. En waaien, dat doet het onafgebroken. We rijden in een paar uur naar Puerto Natales en stoppen een paar keer voor het maken van foto's van o.a. Nandu's (een soort struisvogel) en roze Chileense Flamingo's. Puerto Natales stelt bar weinig voor als plaatsje. Wel veel restaurants en hotels, maar het is om 12 uur 's middags zo goed als uitgestorven. We nemen onze intrek in Concepto Indigo, een vriendelijk, doch zeer eenvoudig pension, waar we een kamer met een prachtig uitzicht op de Seno Ultima Esperanza (Zeestraat van de laatste Hoop) krijgen. De wind giert om het huis, maar de kachel staat te snorren op vier... De baai kreeg haar bijzondere naam van de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Ladrilleros, die in 1557 wanhopig op zoek was naar een Westelijke ingang naar de straat van Magellan. Hij vond het, maar de bemanning overleefde het maar ternauwernood. 

's middags lopen we wat rond in Puerto Natales, dat na vijf uur tot leven komt als de bussen met trekkers uit Torres del Paine terugkomen. Ook hier ligt het plein Plaza de Armas centraal in het stadje. Daar staat ook de nauwelijks interessante kerk. Het plaatsje is volledig op toerisme (en visserij) ingesteld. Je vindt hier veel pensions, hotels en hostels, naast talrijke eethuisjes en winkels voor outdoor uitrusting. Het is duidelijk dat het seizoen afloopt, want de meeste restaurants zijn stil en de obers turen werkloos over de lege tafels. In de namiddag willen we wat snacken en we bestellen de typisch Chileense vorm van de hotdog: de Completo. Dit is een hotdog, waarbij het worstje is begraven in tomaat, mayonaise, avocado en zuurkool. Ik wil er een zonder zuurkool. Dat noemen ze dan een Italiano, vanwege de kleuren, die overeenstemmen met de Italiaanse vlag (rood, wit, groen). Als ik de mayonaise hadden weggelaten was het een dinámico geweest. Ze hebben er speciale bordjes voor, waar het broodje precies in past.

We eten 's avonds bij Angelica, een prima restaurant. Ook de wijn is lekker, Casillero del Diabolo uit de Centrale Vallei, gemaakt van de Carmenere druif, een typisch Chileense soort. We nemen nog een afzakkertje bij El Living, een vriendelijk lounge bar.