Patagonia

deel 4

Woensdag 1 maart 2006

  Puerto Natales - Parque Nacional Torres del Paine : 190km

We nemen de weg die ons van Puerto Natales naar Torres del Paine Nationaal Park gaat voeren. Al na een tiental km is het asfalt op en moeten we verder over een kiezel weg met vele kuilen en hobbels. Er wordt druk aan de weg gewerkt en op tal van plaatsen wordt het weinige verkeer geregeld door wegwerkers die met vlaggen zwaaien. De ingang van het nationaal park is zo'n 160 km vanaf Puerto Natales en we worden aardig door elkaar geschud. Onderweg komen we slechts één dorpje tegen, Cerro Castillo, waar we een koffiestop doen. De uitzichten op het gebergte worden wel steeds mooier, zeker als ook het Lago Sarmiento in beeld komt, een prachtig blauw meer met de bergen op de achtergrond. Na 2,5 uur komen we bij de ingang van het park, waar we ons in moeten schrijven en de entrée moeten betalen, CL$10.000 pp (€16). Het is dan nog zeker een half uur rijden naar Hosteria las Torres. We moeten over een heel smalle brug en dan nog door tientallen bochten, alvorens het hotel opdoemt. Ons doorzettingsvermogen wordt beloond, want het is hier prachtig. Een mooi uitzicht op met sneeuw en ijs bedekte bergen en een Parador-achtige accomodatie (zie onze reizen door Spanje als je wilt weten wat dat is). De open haard brand in de lounge en er is ook een sauna en massagesalon.

We lunchen om half een. Heerlijk bereid eten. Hierna volgt een korte rustpauze om de trillingen van de rit uit ons systeem te krijgen. 's middags willen we een stukje gaan wandelen om de spieren een beetje los te krijgen. We willen het pad richting Cuernos del Paine nemen, langs het Lago Nordenskjold met zicht op de Cuernos (horens) van het Paine massief. Maar na een half uur nemen we een verkeerde afslag en we worden omhoog geleid de bergen in. Na een uur hebben we welliswaar een mooi uitzicht op het meer, maar hebben we ook door dat het niet helmaal de goede kant op gaat. Dit is het pad dat we morgen zouden gaan nemen. We kijken nog eens rond en lopen weer terug naar het hotel. Terug in het hotel drinken we wat aan de bar en daarna is er een presentatie van alle excursies die je hier kunt maken. Het zijn er talloze. Ook de klim die wij morgen willen doen en die als zwaar wordt bestempeld.

Het diner is in de vorm van een buffet en smaakt prima. We nemen geen wijn met het oog op de tocht van morgen. Bijtijds naar bed.

Weer: mooi zomerweer. Zonnig, temp. 19 graden. Wel veel wind

Donderdag 2 maart 2006

Na het ontbijt buffet pakken we onze spulen in. Omdat we "vrij laat" (september, 6 maanden van tevoren!) hebben geboekt konden we niet meer dan één nacht hier reserveren. We zullen vanavond dus naar het volgende hotel moeten rijden. We gaan op pad richting de Mirador del Paine, waar ons een prachtig uitzicht op de Torres (torens) van het Paine massief staat te wachten. We gaan hetzelfde pad als gisteren dat al snel naar boven gaat klimmen. Dat gaat een uur zo door. Dan bereiken we het voorlopig hoogste punt en komen in het Ascencio dal, tussen de Monte Almirante Nieto en de Cerro Paine. Hierna dalen we langzaam af naar de trekkershut Chileno, die beneden aan de Ascencio rivier ligt. Hier besluit Erik niet verder te gaan. We eten wat van ons lunchpakket en ik ga verder. Ik neem de wandelstokken van Erik over. Een uur lang gaat het nu op en neer door een bos langs de rivier. Een paar keer moet er een beek of riviertje worden overgestoken. Meestal via een zeer smal bruggetje, maar één keer door de rivier stappend via stenen. Je kunt je enigzins aan een boomstam vasthouden. Het water stroomt snel en ook over de schoenen heen. Dan kom ik bij de Campamento del Torres. Hier pak ik weer te eten wat uit mijn "ransel" en bereid me voor op de laatste 45 minuten omhoog. Eerst gaat het nog wel via een pad met grote stenen zigzaggend over een stroompje. Boven de boomgrens houdt het pad op en wordt het klauteren over de grote keien, de hier en daar aangebrachte verfstippen volgend. Het is ontzettend vermoeiend en stijl (bijna 45°). Ik vraag me af hoe ik ooit nog weer beneden kom. Na 45 minuten worden de inspanningen beloond met een adembenemend uitzicht op de Torres del Paine, de torens van  het Paine Massief: links de Torre Norte, in het midden de Torre Central en rechts de Torre del Sur. Ik ga, samen met een groeiend clubje andere wandelaars, op een rand zitten, even uit de harde wind, eet wat en geniet van het uitzicht. Het weer werkt vandaag ontzettend mee. De Torres zijn niet gehuld in wolken, de zon schijnt en uit de wind is het lekker warm. Na een half uur aanvaard ik de terugtocht en ga voorzichtig over de keien - soms om handen en voeten - naar beneden. Bij de camping weer een korte drinkpauze en dan een uur door het bos naar de Chileno hut. Daar zit Erik al vijf uur te wachten in het zonnetje en heeft een enorme diepbruine teint opgebouwd. Ik rust even uit, want ik ben behoorlijk moe. Dan volgt het laatste stuk: eerst weer naar boven het dal uit en daarna weer naar beneden naar het hotel. Bovengekomen worden we verrast door een snoeiharde wind, die ons bijna het pad afblaast dat langs een afgrond loopt. Vervolgens is de afdaling naar het hotel wel lang maar niet erg lastig. Dan moeten we met de auto naar de volgende accommodatie. We rijden een uur naar Lago Pehoé, waar het Hosteria met de zelfde naam op een klein eilandje in het meer ligt. Prachtige locatie. De kruier helpt ons met de koffers over de loopbrug. De kamer valt enorm tegen. Klein, de deuren klemmen, de verf bladdert en de douche produceert een piesstraaltje. We halen een monteur erbij die het probleem met een nieuwe douchekop denkt te verhelpen. Het lijkt wel iets beter. Je wordt tenminste nat. We nemen een drankje in de bar. Daar hebben we een prachtig uitzicht over het meer en de Cuernos del Paine. Het eten later op de avond is ook niet fabuleus. Het hoofdgerecht ging wel, maar voorgerecht en toetje waren dubieus.

Uitgeput van de inspannende dag liggen we om halftien in bed.

Vrijdag 3 maart 2006

  In de douche wordt ik verrast door een kakkerlak!! Het ontbijt is ook teleurstellend. En dat alles voor US$169 per nacht! We genieten nog eens van het prachtige uitzicht op het Lago Pehoé en de Cuernos del Paine en gaan ervandoor. We rijden eerst even terug naar het uitzicht op de Salto Grande, de grote waterval. Hier waait het zo hard dat ik zo nu en dan bijna letterlijk wegwaai. De waterval is mooi tussen twee meren, Lago Nordenskjold en Pehoé in gelegen en stort een tiental meters omlaag. We rijden verder naar ons volgende verblijf, Hosteria Cabañas del Paine. We rijden naar de zuidelijke grens van het park. Eerst langs het mooie Lago Pehoé. Daarna gaat over een brug over de Rio Paine, langs het Lago del Toro tot de weg doodloopt bij de Puente Negro over de Rio Serrano. Deze burg is buiten gebruik en de bordjes naar ons hotel ontbreken. De enige optie is rechtsaf. Die weg loopt dood op een parkeerterreintje bij een loopbrug over de Rio Serrano. Ik loop dan maar verder de loopbrug over en kom na een tiental minuten bij de receptie van de Hosteria. Na het inschrijven rijdt ik met een kruier in een busje terug naar de brug. Hij helpt ons met de koffers naar de kamer. Die ziet er prima uit. Een verademing in vergelijking met gisteren. We rusten even uit van de hobbelende rit en nemen de lunch in de Hosteria. Juan is onze allervriendelijkste ober. Het eten is wel aardig: zalm of kip met groentesoepje vooraf. 

Na de lunch rijden we naar Lago Grey. De weg erheen is ontzettend slecht. We worden voortdurend door elkaar geschud door de kuilen en de "wasbordjes" in de weg. We doen een uur over  24 km. We proberen bij Hosteria Grey kaartjes te krijgen voor de boottour nar de Grey-gletsjer, maar dat lukt niet, de tocht vanmiddag is uitverkocht. Vanavond kan nog wel, maar dan moeten we in het donker terug naar ons hotel en morgenochtend om 8 uur kan ook, maar dat vinden we wel wat vroeg. We maken dan maar we een wandeling langs het meer naar de zandbank die het meer in twee deelt. We komen bij de parkeerplaats aan de Rio Ping en gaan daar de hangbrug over de snel stromende rivier over, waar bovendien een keiharde wind dwars op staat. De hangbrug zwiept heen en weer. We lopen door een klein bos en dan de zandplaat op. Van hier hebben we een aardig uitzicht op de gletsjer Grey en de ijsbergen die op het meer drijven. We lopen terug naar de Hosteria en drinken wat in de bar, die een schitterend uitzicht heeft op het meer. Met uitzichten weten ze wel raad hier. Bij elke Hosteria hebben ze een bar met zitjes gericht op grote panoramavensters op het mooie uitzicht. Net of je naar een levend schilderij zit te kijken.

We rijden weer terug naar onze eigen Hosteria. Daar drinken we een biertje (Austral) en een Pisco Sour. Juan doet weer zijn best om het ons naar de zin te maken. We wandelen nog wat rond langs de andere hotels hier in de buurt. De paarden, die voor trektochten te huur zijn, lopen hier los rond. 's avonds eten we in de Hosteria. Nu drie keuzes: zalm, kalkoen en rund. We nemen er een goede Chileense Carmenere wijn bij.

Weer: zonnig, wel veel wind. 17 gr.

Zaterdag 4 maart 2006

's nachts is de wind gaan liggen, maar is het  keihard en gestaag gaan regenen. Dat doet het nog steeds als we op staan. We ontbijten, checken uit en gaan op weg. De wegen zijn gek genoeg beter begaanbaar. De klei is zachter en we hobbelen minder. Wel is het hier en daar een stuk gladder. We rijden het park uit en nemen de weg naar Puerto Natales. Die weg wordt flink onderhanden genomen. Er zijn veel werkzaamheden. In Castelo Ciero drinken we koffie. Verderop vraagt bij een wegopbreking een wegwerker of hij mee mag rijden tot zijn hotel. We nemen hem mee. Hij vertelt ons dat de werkzaamheden nog een jaar gaan duren. In Puerto Natales regent het een beetje. We nemen weer onze intrek in Concepto Indigo. We lunchen in het hotel. Dan de stad in om wat boodschappen te doen en de auto in te leveren. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, want het Avis filiaal hier wist niets van onze komst, hoewel dat wel was afgesproken. Toch heel soepel opgelost. In de supermarkt kopen we, naast wat eten voor onderweg morgen, een fles Pisco. Een witte brandy van Muscatel druiven, dat met citroen, geklopt eiwit en angusturabitter het hoofdingrediënt vormt van de nationale cocktail: Pisco Sour (In Peru vinden ze het ook heel lekker). In de namiddag doen we ons weer eens te goed aan een Completo (hotdog met van alles erop) en een Austral biertje. We eten 's avonds bij Tio Pepe, een traditioneel chileens restaurant. Wij zijn de enige klanten, maar dat ligt zeker aan het seizoen. Veel restaurants hebben helemaal geen klandizie. We nemen nog een laatste Chileense Pisco Sour bij lounge bar El Living voor we terug gaan naar het hotel.

Weer: regen en zwaar bewolkt. 10 graden.