Zuid - Afrika

Deel 4

Drakensberg - Durban: 208km

Woensdag 3 maart 2004

Na het strak geregisseerde ontbijt, waarbij we met een Canadees meisje praten die op een soort sabatical is, rijden we naar Durban. We komen rond half twaalf aan bij Gardens Guest House (now closed). We worden verwelkomd door Donna. Het is een mooie B&B in Berea, een prima buurt. Alex één van de eigenaren van het Guesthouse geeft ons tips voor het verkennen van de stad, met name voor het Indiaase karakter van een belangrijk deel van het centrum. Indiërs zijn in de 19e eeuw in grote getalen naar Natal aan de Oostkust van Zuid-Afrika gekomen om te werken in de suikerrietvelden. We rijden naar Grey Street en parkeren in een parkeergarage bij Commercial Road. Het is een drukke buurt met heel veel kleine winkels en nog meer straathandelaren. Opvallend zijn de straatbelwinkels. Een tafeltje, een paar (zeer oude) telefoons, een accu, een antenne en een teller is alles wat nodig is om de klant te laten bellen.

We eten een currie  bij Little Gujarat. Een supergoedkoop en heel druk eethuisje met uitsluitend vegetarische gerechten. We zitten onder TL-licht aan lange tafels met de locals, maar het smaakt prima. Daarna lopen we richting het stadhuis. In de buurt ligt ook de Tourist Junction, de VVV van Durban. In dat gebouw is ook de African Art Centre, een gallerie voor Afrikaanse kunst, waar ook de kunstenaars zelf aanwezig zijn om hun werk toe te lichten. Het stadhuis uit 1910 biedt nu ruimte aan het Natural Science Museum en de Durban Art Gallery. Deze kunsthal was in de jaren '70 bekend als de eerste gallerie van het land die zwarte Afrikaanse kunst tentoonstelde. Via Smith Street lopen we terug richting de auto. Deze straat voert ons door een welvarender deel van het centrum. We nemen de auto naar het strand. Het stadstrand ook wel de Golden Mile genoemd is een breed zandstrand met een een boulevard en een aantal pieren, waarop sportvissers staan te vissen. In het water zijn, ondanks het bewolkte weer, vele surfers bezig te golven te trotseren. De Golden Mile heeft een tijdlang een reputatie opgebouwd als "Muggers Mile", waar berovingen o.a. door straatkinderen aan de orde van de dag waren. De stad heeft echter actie ondernomen. Er wordt druk gepatrouilleerd door politie en beveiligingsbedrijven. De parkeerterreinen worden bewaakt door parkeerwachters die van fooien bestaan. Het helpt, want het strand en boulevard worden druk bezocht en de straatkinderen zijn op enkele na verdreven. Echter 's avonds, zo wordt ons verteld, schijnt het strand en de boulevard nog steeds niet echt een veilige plek te zijn. We drinken wat bij Kool restaurant, waar we een mooi uitzicht hebben op het strand en de surfers.

We genieten de namiddag op het terras van het Guesthouse en drinken koffie en thee met Alex en Murray, de eigenaren van deze comfortabel ingerichte B&B. 's Avonds drinken we een cocktail in de bar van het trendy en levendige Bean Bag Bohemia in het nabijgelegen Greyville. Na het drankje gaan we de de trap op om boven te dineren. Zeer smakelijke, verzorgde en orginele gerechten (struisvogel carpacio, kip en bananen currie) en een leuke ober. Dan rijden we naar de Roman Lounge op Florida Road. Dit is een populaire gay lounge bar, waar iedereen op af komt. Het is er behoorlijk druk op een woensdagavond. Het is vanavond ook karaoke avond en Belinda, de presentatrice speelt zelf ook keyboard en helpt de vrijwillige zangers door de moeilijke stukken heen. Heel gezellige avond.

Weer: bewolkt, maar warm en vochtig. 28 graden.

Durban - Port Elizabeth: 75 minuten vliegen

Donderdag 4 maart 2004

We staan vroeg op want we moeten vanochtend vliegen. We krijgen ontbijt op het terras en daarna gaan we op weg met de beste wensen van Murray. De rit naar het vliegveld gaat prima en om 9.25 vliegen we met South African Airways naar Port Elizabeth. De catering is slecht, maar de vlucht met het kleine toestel is in 75 minuten  gepiept. In PE krijgen we, tot Erik's vreugde, een Toyota Corolla als huurauto.

We logeren in de Jutland Manor Guesthouse, dat mooi gelegen is op een heuvel met een uitzicht op zee. We krijgen een ruime kamer met uitzicht. De eigenaresse is een beetje nieuwsgierig, maar we weten haar op afstand te houden. We gaan naar het strand, waar we eerst wat eten in het Boardwalk centrum, een fantasieloos kunstmatig eet-emporium bij het strand. Daarna doen we een poging om op het strand te liggen, maar de (aflandige) wind is zo sterk dat we na een uurtje helemaal gezandstraald zijn. Ik doe nog een duik in het water, dat lekker van temperatuur is, en trotseer de hoge golven. Na een uur geven we het op en gaan het rustig aan doen bij het zwembad van het guesthouse.

's avonds eten we bij Natti Thai's restaurant. Een klein tentje dat veel lijkt op Blue Mekong in Rotterdam. Zelfs de eigenaar in zijn doen en laten op als twee druppels water Paul van Blue Mekong. We eten er lekker (niet volgens het systeem van Blue Mekong, maar toch...)

Weer: het is zonnig en warm (25 graden) maar er staat een straffe wind.

Port Elizabeth - Storms River Village: 168km

Vrijdag 5 maart 2004

Na het onbijt verlaten we de Jutland Manor guesthouse. We rijden eerst naar het centrum van Port Elizabeth waar we geld pinnen. Dan gaan we de snelweg op richting Cape Town. Na een paar kilometer begint de motor een ratelend geluid te maken. Eerst dachten we nog even dat het bij de Zuidafrikaanse popmuziek hoorde die uit onze autoradio schalde, maar even later blijkt dat het toch uit de motor komt. Net als we besluiten om terug te rijden, wordt het geluid nog heviger en houdt de motor er gewoon mee op. We staan stil langs de snelweg (zo'n 8 km buiten PE) en er beginnen lampjes op het dashboard te branden die niet horen te branden. Uit de gebruiksaanwijzing van de auto blijkt dat dit duidt op "engine failure". Dat was ons ook al duidelijk, want de motor was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. En dat met een auto die nog maar ruim honderd km (!) op de klok heeft. We bellen mobiel met Sixt, de verhuurder. Na een korte beschrijving van onze situatie, krijgen we te horen dat er iemand aan komt met een nieuwe auto. Na een 50 minuten verschijnt er een sleepwagen ten tonele. De chauffeur zegt dat de nieuwe auto er aan komt. Een paar minuten later komt er inderdaad een Nissan Almera aangereden met iemand van Sixt. Na invullen van enkele formulieren kan de bagage worden overgeladen en zijn we weer op weg. We rijden naar Storms Rivier. Een dorpje nabij het Tsitsikamma National Park. Hier nemen we onze intrek in The Armagh, een project van Johan en Marion, die, na een IT carrière in Kaapstad, een nieuwe start in hun leven hebben gemaakt. We krijgen, vanwege de boekingsituatie een kamer op de zolder. Ruim, maar ingericht met meubilair dat aan een studentenkamer uit de jaren zeventig doet denken. Johan de eigenaar heeft een boekwerkje samengesteld met huisregels en suggesties voor een aangenaam verblijf dat wel drie dagen kan duren. Johan heeft bijna het hele hotel volgehangen met briefjes met suggesties en regeltjes - en dat alles doorspekt met zijn eigen gevoel voor lolligheid. Johan heeft met name een sterk ecologische inslag, vandaar de suggestie om tijdens het inzepen de douchekraan even dicht te draaien. Langer dan 10 minuten douchen mag wel, maar hoort eigenlijk niet. Het hotel is gelegen is een mooie tuin en de andere kamers lijken er prima uit te zien.

We lunchen in het guesthouse en rijden daarna naar het Tsitsikamma National Park. Het Tsitsikamma National Park bestaat uit twee delen: De Vasselot in het westen en Storms River Mouth in het Oosten. Beide delen zijn niet met elkaar verbonden, behalve via een wandelroute. Voor Storms River Mouth moeten we een entree betalen. Het is een prachtige plek met een onstuimige zee die tegen de rotsen botst. We doen de wandeling naar de hangbrug over de riviermonding via een mooie boardwalk. Dan ga ik zonder Erik verder naar het uitzichtpunt dat 220 meter hoger is gelegen. Een stevige beklimming, maar het wordt beloond met een grandioos uitzicht over de kust. Binnen vijftig minuten ben ik weer terug bij de hangbrug. We lopen terug via de boardwalk en drinken nog wat in het restaurant van het nationale park. We rijden terug naar Storms River Village. We rijden nog even door naar het mooist gelegen tankstation van het land dat bij de rivier kloof is gelegen om daar foto's te maken van de canyon. Dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel. We dineren later op de avond in het restaurant (Rafters) van het guesthouse. Het is een uitstekend buffet-diner en we bestellen een Viljoen Grandeur 2000. Een heerlijke Shiraz.

Weer: zonnig, maar koel. Er is een koufront overgetrokken en de temp is gezakt tot 20-22 graden.

Zaterdag 6 maart 2004

We rijden weer naar Storms River Mouth voor de wandeling langs het Otter Trail. Dit is een wandelpad voor een vijfdaagse trek naar Nature's Reserve. Dagbezoekers mogen echter tot de waterval drie kilometer langs de kust (en terug). We beginnen vol goede moed langs de woeste kust. Het eerste uur gaat prima over paden door het kustbos, maar dan komen we bij een stuk dat alleen uit grote rotsen bestaat. We gaan nog een tijdje door, maar vinden het allengs minder leuk geven het uiteindelijk toch op. We lopen een stuk terug en nemen dan het Blauduikerpad. Dit gaat vanaf de kust gestaag omhoog door het regenwoud. Dichte begroeiing met Tarzan achtige lianen en gigantische Yellowwood bomen. Na anderhalf uur zijn we er mee klaar en keren terug naar de auto. We lunchen in het restaurant van het Nationaal Park en gaan dan op weg naar Nature's reserve in het De Vasselot deel van het National Park. We nemen de oude weg, de R102 via de Bloukranspas, een mooie route. In Nature's reserve zien we een prachtig zandstrand. Het waait er gigantisch hard, dus zonnebaden is zonder zandstraling niet mogelijk. Er zijn slechts een paar die-hards die beschutting in de duinen zoeken. We rijden weer terug naar Storms rivier village en komen weer wat op adem. We hebben inmiddels gezelschap gekregen van een flinke muis op de kamer, die zich evenwel niet laat vangen.

's avonds eten we wederom heerlijk in het restaurant van het guesthouse.