 |
 |
deel 2 |
|
COSTA RICA |
|
|
deel 2 |
|
COSTA RICA |
We worden vroeg wakker door
het gedonder van de vulkaan en het gebrul van de apen. Na het
ontbijtbuffet gaan we naar de Hanging
bridges. Dit is een rondwandeling door
regenwoud en over canyons via een route over hangbruggen. De paden zijn goed begaanbare paden
en lopen door
prachtig regenwoud. Het is wel wat aangeharkt, de paden zijn grotendeels
betegeld, maar echt indrukwekkend is 
dat je boven de canyons op het niveau van
de boomtoppen loopt en die bomen zijn wel 40 meter of hoger. Bij de ingang worden we verwelkomd door
een stel blauwgele Ara's of Macaws. De wandeling duurt ongeveer anderhalf uur.
Tijdens de wandeling zien we een groep brulapen van boom tot boom springen en
klauteren. Na de wandeling over de vele hangbruggen drinken
we wat in de Arenal lodge, een hotel vlakbij de hanging bridges. De lodge wordt
van verre aangekondigd, maar voorbij de receptie aan de hoofdweg is het nog een
flinke klim met de auto naar de top van een berg. Bovengekomen is het uitzicht
op de immense tuinen en de Arenal vulkaan heel mooi, maar de ontvangst door het
personeel is minder enthousiast. Men is nog bezig de rommel
van het ontbijt op
te ruimen (het is al half twaalf!) en heeft er niet veel zin in. Vervolgens op zoek naar de botanische tuin bij
het dorp Nuevo Arenal. Dat is een ontzettend end rijden langs het Lago Arenal en dan kunnen we de tuin niet eens
vinden. We rijden weer terug naar ons hotel voor de lunch. Rond lunchtijd komt de Arenal
vulkaan helemaal uit de wolken. Dat is een prachtig gezicht. Een rookpluim komt uit de
krater naar boven. Na een halfuur zit de bergspits weer in de wolken. Na de
lunch gaan we naar Baldi Hot Springs. Dit is een moeilijk beschrijfbaar
fenomeen. Het is een groot park met thermale baden, jacuzzi, swim up bars en een
tropische tuin met uitzicht op de Arenal. Er zijn drie zones: één party zone met luide
muziek, een wat rustiger en een stille zone waar je alleen de vogels en de
vulkaan hoort. We brengen de meeste tijd in de laatste zone door. Het ziet er
allemaal zeer kunstmatig uit. Het personeel is, op de jongen die de introductie
doen na, wat sloom en ongeïnteresseerd. De rust wordt bovendien verstoord door
bouwwerkzaamheden aan een hotelgebouw en aan een kunstmatige waterval in de
rustige zone. Het meest onbenullige was, dat je contant moest betalen aan de
swim-up bar. Zie je geld dan maar eens droog over te krijgen! Na 2 uur
hebben we het wel gehad. We rijden weer terug naar het hotel. Dit keer is er een
buffet
diner. Het is niet slecht, maar ja... het is een buffet en betekent vaak was
sufgekookte groente en overgaar vlees. Na het diner verkennen we nog het zwembad
en jacuzzi van het hotel.
Weer: zonnig, wisselend bewolkt. 28 graden
Na het
ontbijt vertrekken we in Westelijke richting langs de noordoevers van het Lago
Arenal. De wegen zijn goed geasfalteerd, maar wel erg kronkelig 
en
heuvelachtig. Van tijd tot tijd hebben we een prachtig uitzicht over het
stuwmeer, Lago Arenal. Na een 40 tal minuten komen we in Nuevo Arenal, het dorp waar de
bewoners van het oude Arenal zijn heen verhuisd nadat hun dorp onderwater is
gezet ten behoeve van. de stuwdam. We drinken koffie met een gebakje bij de German Bakery
en nemen geld op bij een van de banken. We rijden door om het meer heen naar
Tilaran. Vanaf hier wordt
de weg onverhard en vol met stenen en kuilen. We rijden gestaag, maar langzaam
verder tot we rond 12 uur in Monteverde aankomen. Onderweg zijn de
uitzichten mooi en de dorpen leuk om te zien. Over de ruim honderd km hebben
we meer dan 4 uur gedaan!
We zullen verblijven in de Cloud Forest
Lodge. Gelegen op een groot terrein met eigen wandelpaden. We slapen in een
twee onder 1 kap huisje. Ruim en eenvoudig ingericht en het tweepersoonsbed is
opmerkelijk breed en lang. We lunchen in het restaurant van de lodge. Daarna
gaan we naar de Ranario,
of wel de Frog Pond. Hier worden meer dan 20 kikker- en paddensoorten uit
Costa Rica gehouden in grote terraria. Kikkers zijn meest nachtdieren en overdag
houden de meesten zich schuil. Ook hun kleuren zijn fletser om minder op te
vallen voor roofdieren. Alleen de gifkikkers zijn actief overdag. Dat zijn
minuscule beestjes van niet meer dan 2cm lang met zeer felle kleuren.
De jonge enthousiaste gids vertelt heel levendig over de reptielen en weet zelfs
veel termen in het Nederlands (en Hebreeuws voor onze Israelische medebezoekers)
We mogen vanavond terug komen voor een bezoek in het donker, als de kikkers
actiever en kleurrijker zullen zijn. In de namiddag gaat het ontzettend
hard regenen, wel een uur lang. Daarna is het droog, maar wel wat koeler. Dan
wordt ook duidelijk wat een cloud forest moet zijn. We zien grote wolken
verdampend regenwater tussen en boven de bomentoppen hangen.
's avonds eten we bij Restaurante de Lucia. Prima eten en een lekkere wijn erbij. Ik neem zeebaars, een vis (Corvina) die hier overal op de kaart prijkt. Na het eten gaan we weer terug naar de Ranaria voor de avondtour van de kikkers. De kikkers zijn nu actiever en kleurrijker, hoewel ze in het schijnsel van de zaklamp verstijven. De kleuren zijn prachtig en het lukt om een aantal foto's te maken. Spurelli's vliegende boomkikker is de hoofdprijs. Dit markante diertje met zijn rode ogen en gele pootjes siert menig ansichtkaart en reisgids. Na het bezoek gaan we terug naar het hotel en drinken we nog een biertje.
Weer: Zonnig en warm. 28 graden. In de namiddag zware onweersbuien en koeler, 20 gr.
We staan vroeg op en ontbijten
om half zeven. Om zeven uur rijden we naar het Monteverde
Cloud Forest Preserve. Dit is groot natuurreservaat in particuliere
handen met een bijzonder regenwoud, dat erg vochtig is. Vaak is het in wolken
gehuld. Na een inleiding met een 
videopresentatie,
beginnen we aan een wandeling met een gids. Melvin doet veel moeite doet
om ons en de zes andere deelnemers aan de wandeling, zoveel mogelijk
bijzondere dieren te laten zien. We worden verwelkomd door een Coati Mundi of
neusbeertje. De neusbeertjes zijn verwand aan de wasbeer en zijn helemaal niet
schuw. Alsof we er niet staan scharrelt hij zijn eten bijelkaar tussen bladeren
op de grond. Daarna volgen brulapen, die weer een kabaal maken hoog in de bomen.
Er zijn ontzetten veel vogels en Melvin toont onder andere de Zwarte Guam en
de zwartmasker solitaire, die een geluid maakt van een piepend
deurscharnier. Maar de onbetwiste hoofdprijs is: ...de Quetzal. We kijken er
uitgebreid naar deze zeldzame en geliefde vogel. Het is een paartje.
Opvallend zijn rode borst, blauwe kop en vooral zijn uitzonderlijk lange
staartveren. Zijn zang is daarentegen bescheiden, maar Melvin hoorde de twee
vogels al van ver aankomen. Melvin is maar wat trots op deze vondst, want de
meeste andere gidsen, die we tegenkomen hebben het gemist.
We lopen verder en zien een hele club Smaragdasari's (toucanet), een kleine toekansoort. Even verderop struikelen we bijna over Tarantula, of vogelkopspin. Vrijwel onschuldig, maar eng genoeg voor sommige dames. Als toetje krijgen we een kapucijneraapje te zien op zoek naar kikkers. Bij de entrée is een kolibrigallery ingericht. Hier heeft men drinkapparaten opgehangen, waar de vogeltjes zich aan de zoete drank laven. Er zijn kolibri's in vele kleuren en maten. Het is een leuk gezicht om ze te zien stil hangen in de lucht of zelfs achteruit te zien vliegen. De enige vogelsoort die dat kan.
We
rijden daarna terug naar de lodge. Na de lunch op de lodge gaan we naar de vlindertuin.
Hier krijgen we door een Amerikaans meisje alles te weten over insecten uit
Costa Rica en in het bijzonder de vlinders. We zien een pop uitkomen en gaan
door vier overdekte tuinen, met ieder een eigen klimaat om de vlinders uit de
verschillende delen van het land te laten floreren. De mooiste is natuurlijk de
Morphus, de blauwe nationale vlinder van Costa Rica. Er vliegen er veel, maar
het is vrijwel onmogelijk om hem te fotograferen met zijn vleugels open. Na
afloop van de vlindertoer krijgen we nog een inkijk in een leafcutter
mierenkolonie. Dat is ook heel interessant om te zien. Na de vlinders gaan we
naar de koffieplantage van Don
Juan. Hier krijgen we een rondleiding over het terrein en vertelt onze
gids Gerardo ons alles over de Costaricaanse koffiecultuur. Hier in Costa Rica
verbouwt men alleen Arabica, een hoge kwaliteit koffiebonen, maar met lage
opbrengst. De koffie groeit het best op zo'n 1200 meter hoogte. We lopen over de
plantages en gaan door alle fasen van de productie: van aanplant, via groei,
oogst, verwerking en branden tot in het kopje. In de shop kopen we nog wat
pakjes. Don Juan verkoopt alleen op de locale markt, dus zeldzaam is het wel. We
rijden weer terug naar de lodge. 's avonds dalen we weer via de steile weg af
naar het dorp en eten bij
Johnny's pizzaria. Heerlijke pizza en prima bediening.
Weer: zonnig en warm 26 graden.
We rijden vroeg naar het Santa
Helena Cloud Forest
reservaat, 5km ten noorden van het dorp. De weg is zeer hobbelig en gaat
gestaag 
omhoog.
Het duurt bijna een half uur voor we er zijn. Het is hier veel rustiger dan in
het Monteverde reservaat. We nemen dit keer geen gids, maar nemen zelf het
Sendero Encantado pad. Dit is een mooi parkoers. We horen veel vogels, maar zien
er veel minder dan met gids. Een enkele keer krijgen we ze te zien. De wandeling
daalt en stijgt en daalt en zo voort. We doen 2,5 uur over de 5 kilometer. Na de
wandeling rijden we terug naar de lodge. 's middags gaan we naar de Sky
Walk, een hangende bruggenwandeling. We moeten eerst een hoge draaitrap
op klimmen
en dan over de eerste van 6 bruggen. De tour lijkt veel op die in Arenal, maar
is minder mooi en slechter onderhouden. We horen wel brulapen maar zien ze niet.
We zien ook de beloofde Quetzal niet. Alleen een Tarantula laat zich zien. Na de
tour rijden we naar het dorp Santa Elena, dat eigenlijk erg lelijk is. Het is
gericht op een lawaaiig en jong soort toerisme dat gaat voor de canapy tours
(via kabels langs de boomtoppen) en white water rafting. We nemen geld op en
gaan snel weer weg. We drinken wat net buiten de kern en rijden dan terug naar
de lodge. 's avonds eten we bij hotel Funda Vela in Monteverde. Prima restaurant
en lekker eten. Net als zo vaak in Costa Rica volgen de gangen elkaar in zeer
hoog tempo op en ben je snel mudje vol. We rijden weer terug door het donker
over de onverharde hobbelweg. Alleen in het dorp Santa Elena is de weg verhard
en verlicht.
Weer: zonnig en warm 26 graden. 's avonds koelt het af naar 19gr en miezert het een beetje.
