9 december 2002

Vandaag gaan we Kayakken. Na het ontbijt worden we opgehaald door Jeff van Alpine River Guides, die ons zal gaan begeleiden op de Clutha rivier. Wij zijn absolute beginners en daarom varen we op een grade II rivier. Redelijk stromend met een paar aardige stroomversnellingen. Het weer is perfect: zon en zo'n 20 graden of meer. Erik past niet in de grootste maat kano en daarom moet Claire, de vrouw van Jeff, weer terug naar huis om een speciale kayak te halen waar je niet in, maar op zit. Ik pas prima in de kayak en na een proefsessie in omvallen-en-uit-de-kayak-glippen, gaan we op weg. Het begin is makkelijk. Dan komen er een paar stroomversnellingen met golven, maar we blijven goed overeind. Ook de "Washing Machine" en de " Mother Rapid" krijgen ons er niet onder. Jeff is een uitstekende gids en instructeur die ons goede aanwijzingen geeft en aanmoedigt. Na ruim 2,5 uur peddelen is de tocht volbracht. Jeff brengt ons terug naar Wanaka en we lunchen daar. 's middags maken we een autorit door de Otago streek. Eerst naar Cromwell (saai en zo genoemd om de Ierse immigranten te pesten) en Bannockburn, waar we wijnproeven op de Mt Difficulty winery. Dan gaat het verder richting de oude Kawarau brug, waar je  bij AJ Hackett de originele  bungy jump kunt doen. De springers krijgen een diploma, een T-shirt en tegen extra betaling zelfs een video-opname. Wij gaan alleen kijken hoe anderen hun doodsangsten overwinnen en aan het elastiek het diepe rivierdal inspringen. De toeschouwers staan op speciaal aangelegde uitkijkplatforms. We rijden verder en gaan via de Crown Range Road terug naar Wanaka. Dit is de hoogst gelegen Main Route van Nieuw Zeeland (op 1120m hoogte) en voert langs Cardrona waar nog het Cardrona hotel staat uit de tijd van de Goldrush, in oude glorie (het gerenoveerde hotel gaat schuil achter de geconserveerde oude gevel). Ernaast staat de geconserveerde winkel met postkantoor (niet toegankelijk).

In Wanaka eten we Mexicaans bij Amigas.

 Wanaka - Te Anau: 273 km

10 december 2002

Na het slechte ontbijt bij Kai Whakapai (mislukte scrambled eggs en keiharde toast) rijden we via de Crown Range Highway naar Arrowtown. Dit stadje heeft nog wat van het Gold rush erfgoed weten te restaureren en conserveren. Deze korte goldrush begon nadat Willam Fox hier in 1862 als eerste goud vond en duurde ongeveer 10 jaar. Op haar hoogtepunt had Arrowtown 7.000 inwoners, nu nog 1.200. De hoofdstraat van het oude centrum bestaat uit houten huizen met gevelborden uit vervlogen tijden. Iets verderop ligt de voormalige Chinese settlement. Die herinnert aan de donkere zijde van de goldrush periode. De chinezen moesten tijdens de goldrush apart wonen in kleine hutjes. Zij werden gediscrimineerd, kregen de helft van het salaris voor het zelfde werk dat Europeanen kregen en hadden een zwaar bestaan. De meesten remigreerden (min of meer gedwongen), maar zonder de rijkdom waarvan ze hadden gedroomd. De Chinese settlement is indertijd verlaten en is 15 jaar geleden geconserveerd. 

Heel de ochtend regent het al pijpenstelen, maar na Arrowtown klaart het op. We rijden via Queenstown en dan verder naar het zuiden langs Lake Wakatipu. Met de optrekkende wolken en de hoge bergen er omheen een prachtige introductie in het Southland. De weg naar Te Anau in Fiordland is toch nog lang. Na Queenstown nog ruim 170 km. Ook hier is het land zeer leeg. Slechts een paar minuscule gehuchtjes komen we tegen tot we uiteindelijk in Te Anau in Fiordland aankomen aan het gelijknamige meer. We nemen onze intrek in de YHA jeugdherberg. Het stadje is niet al te groot en niet echt bijzonder (net als de meeste plaatsen in NZ) en ook weer gericht op toerisme. Heel veel accommodatie, redelijk wat restaurants en veel organisatoren van excursies, m.n. naar de Sounds of fjorden.

's avonds eten we bij Radcliff Café & Bar. Zeer smakelijk en fantasierijke gerechten in een rustige omgeving.

Later op de avond komen we terug voor een optreden van de gitarist/zanger Ben Fulton, die op zomertournee is. Aardige liedjes en vol overgave gebracht. Jammer dat veel bargasten gewoon door kwebbelen tijdens zijn optreden.

11 december 2002

We ontbijten bij de Bakery en rijden vervolgens naar Manapouri aan het gelijknamige meer. Hier gaan we aan boord voor onze cruise in de Doubtful Sound met Real Journeys. Dat wil zeggen, we steken eerst Lake Manapouri over met een boot. Dit is het op vijf na grootste meer van Nieuw Zeeland en het op een na diepste. Aan de overkant stappen we over op een bus, die ons over de Wilmott pass brengt, dwars door het regenwoud. Het woud is dicht begroeid met varens, berken en rimu. De rit gaat over de meest afgelegen weg van Nieuw Zeeland. Hij sluit niet aan op andere wegen en verbindt alleen het Manapouri meer met de Doubtful Sound. Het weer is somber en het regent behoorlijk. De Doubtful Sound is nog deels in mist gehuld. Doubtful is de op één na grootste fjord van de 14 fjorden in dit gebied. De fjord is maximaal 430 meter diep. We gaan aan boord van weer een boot die ons over de Sound zal vervoeren. De sound is eigenlijk een fjord, omdat ze door een gletsjer is gevormd en niet door een rivier. Op de sound is het uitzicht op de bergen en het groen indrukwekkend. Door de grote hoeveelheden regen die hier vallen zijn er talloze watervallen die het water van de bergen afvoeren naar de fjord. We varen zo'n 40 km de richting zee. We gaan niet de zee op omdat de zeegang te heftig is. We merken dat al want als we open zee naderen begint de boot al behoorlijk te deinen. In tussen hebben we ons lunchpakket verorberd. We keren via wat zijarmen weer terug. Onderweg zien we nog wat pelsrobben en - zeer gelukkig - een groep van ongeveer 10 Bottlenose Dolfijnen of Tuimelaars. Deze zijn een stuk groter (tot 3 meter lang) dan de dolfijnen waar we in Kaikoura hebben gezwommen. Ze gaan vrolijk op en neer. We mogen niet klappen of fluiten, want dat is tegen de regels. Na een tijdje van de dieren te hebben genoten gaan we verder naar het beginpunt aan Deep Cove.

Daar staat ons nog een bezoek aan de elektriciteitscentrale te wachten. Het is een krachtcentrale die gebruik maakt van het hoogteverschil tussen Lake Manapouri en de Doubtful Sound. In de berg heeft kanalen geboord en turbines ingebouwd, waarmee stroom wordt opgewekt. Via een tunnel, die spiraalgewijs de berg in gaat, rijden we met bus en al naar binnen. Op zich wel aardig, maar na al dat natuurschoon niet zo boeiend. Dan volgt de laatste etappe over Lake Manapouri weer terug naar het vaste land.

We rijden weer naar Te Anau waar we 's avonds Italiaans eten bij La Toscana. Prima eten. tonnetje rond verlaten we de zaak. We drinken nog een biertje en wijntje bij de Radcliff bar.

Te Anau - Dunedin: 290 km

12 december 2002

Vandaag rijden we naar Dunedin. Daarvoor moeten we het zuidereiland oversteken naar de Oostkust. Het is redelijk mooi weer en de reis verloopt voorspoedig. Dichter bij Dunedin wordt het bewolkt en begint het met regenen. We vinden ons B&B, de Albatross Inn vrij vlot. Op zich is het wel een aardige tent, maar het meubilair is hier en daar dringend aan vervanging toe. Voordeel is het gratis internet. We lunchen in een café (Capers) aan George St. We verkennen het centrum. Het spoorwegstation uit de late 19e eeuw is mooi bewaard gebleven en van binnen rijk gedecoreerd met porselein en majolica, speciaal voor de NZ Railways gemaakt door Royal Doulton in Engeland. Het centrale plein van Dunedin is de Octagon, zoals de naam doet vermoeden een achthoekig plein. Daaraan zijn het stadhuis, de St Paul's Cathedral en het Regent theater gelegen. In het stadhuis is ook de VVV. De kathedraal is wel aardig, dateert uit 1909 en heeft een apsis uit 1971. Even verderop is de First Church. Een schotse presbyteriaanse kerk uit dezelfde periode. Alles is de grijze  steensoort die aan Edinburgh doet denken, de hoofdstad van Schotland, waaraan Dunedin zijn naam ontleend. De schotse erfenis is duidelijk voelbaar. Er zijn veel Schotse winkels - zelfs Kilt kleermakers - en er wapperen hier en daar Schotse vlaggen. De winkels gaan vroeg dicht, om vijf uur.

's avonds eten we bij Abalone, een trendy restaurant en bar, met een prima keuken.