 |
|
deel 4 |
|
Dinsdag 4 september 2007 Durness - Ullapool 104km Na het ontbijt gaan we op weg
naar het zuiden. Bij Kinlochbervie slaan we af een smalle éénbaansweg in naar Blairmore,
waar we een wandeling beginnen naar Sandwood Beach. Het is een gemakkelijk
parcours door een prachtige omgeving van bergen, meertjes en veel Weer: wisselend 14 graden. Woensdag 5 september 2007 Ullapool - Stornoway 2:45 u. varen Bij het ontbijt neemt Erik zijn eerste bordje Schotse pap. Volgens hem smaakt het naar de onder Groningers beroemde delicatesse "Klont". Na het ontbijt gaan we het stadje in om bij de VVV te vragen naar een aardige auto tour in de omgeving. Het regent voortdurend en buitenactiviteiten lijken daarom niet erg aanlokkelijk. Ze sturen ons op een tour rond het schiereiland Coigach met mooie bergen en smalle éénbaansweggetjes. Om de honderd meter is wel een uitwijkplaats. Onderweg is bij Achiltibuie een visrokerij te zien. Die stelt als schouwspel niet zo veel voor. Door de ramen kun je een glimp op vangen van de rookruimte en de inpakafdeling. De winkel die er bij is verkoopt wel heerlijke gerookte zalm. We zouden ook uitzicht moeten hebben op de Summer Isles, maar door het ontzettend slechte weer en zicht komt daar niets van. De baai is helemaal in een regengordijn gehuld. Ook het Hydroponicum laten we voor wat het is. Het is een "Garden of the Future" waar bloemen, planten en groenten worden gekweekt zonder aarde, alleen met zonnestralen. Ze verbouwen aardbeien, sla, vijgen en zelfs bananen. We rijden terug naar Ullapool en vervelen ons een beetje want het weer staat niet toe om iets buiten te ondernemen. Rond half vier gaan we
inchecken voor de overtocht naar het eiland Lewis (Leodhas). De boot komt rond half
vijf binnen en binnen 3 kwartier varen we alweer uit. De boot van de rederij Caledonian
MacBrayne (ook wel CalMac genoemd) is een beetje afgetrapt en sleets. De
rederij onderhoud heel veel veerverbindingen tussen de Schotse eilanden en het
vasteland. Na 2 uur en 45 minuten zijn we aan de overkant. Dan is het nog een 20
minuten rijden naar Broadbay
House Guest House bij het gehucht Back. Dat blijkt een luxueus
onderkomen te zijn. De kamer is prachtig en smaakvol ingericht. We hebben een
balkon met zicht op zee en zijn van alle gemakken voorzien . Ik val voor de
gadgets als een flatscreen tv, hifi stereo en dvd installatie en
om het compleet te maken een docking station voor mijn iPod, zodat we
mijn muziek via de hifi kunnen beluisteren. We drinken nog wat in de lounge voor
dat we naar bed gaan en tv kijken. Weer:
heel de dag regen 16 graden Donderdag 6 september 2007 Het
is ontbijt is heerlijk. Kippers, toast, roerei en zomeer met een geweldig
uitzicht op het strand en de Broad Bay. Er ligt zelfs een heel goede
verrekijker klaar om de vogels in de gaten te houden.
Vanuit Port Nis rijden we naar Arnol, waar we een Black house (of Taigh Dubh) bezoeken. Dit is een traditionele woning met een turf dak en een haard midden in de kamer zonder schoorsteen. Zo kan de rook de midges verdrijven. Ook de dieren verbleven in het huis, terwijl de aardappels en het graan in een naastgelegen schuur werden opgeslagen. De laatste bewoonster werd pas in 1964 tegen haar zin naar een normale woning verhuisd, maar pas nadat de gemeente ook een onderkomen voor haar dieren had gebouwd. Aan de overkant van de weg staat een vervallen Black House met ernaast een woning (White House of Taigh Geal) waar de bewoners in 1920 zijn ingetrokken. De woning is te bezichtigen, ingericht met de meubels uit de jaren 60. Verder rijden we naar
Gearrannan (Garenin), een openlucht museum dat bestaat uit een dorpje van Black
houses. Dan verder naar Calanais (Callanish), waar
de beroemde staande stenen staan in een kring met uitlopers in de noord en zuid
richting. Tenslotte rijden we naar Uig.
Dat ligt nogal veraf aan de westkust, bereikbaar via een smalle éénbaansweg. De weg
eindigt in een lange canyon naar
het strand. Daar werd in 1831 door een koe een historische vondst gedaan: 92
figuurtjes, waarvan 78 viking schaakstukken gesneden uit walrus ivoor. De
stukken zijn nu in het Museum of
Scotland in Edinburgh en het British Museum in Londen te bewonderen. Hier in het
gemeenschapshuis zien we replica's. We rijden terug naar het
Guest House voor een borrel met uitzicht. Op een rots in de baai zien we
zeehonden van de zon genieten.'s Avonds eten we heerlijk. Onze gastheer Ian is
een prima kok. Weer
: droog met zonnige perioden 18 graden Vrijdag 7 september 2007 Stornoway - Tarbert - Isle of Skye 72 km We rijden naar het zuiden naar
Tarbert, dat op het eiland Harris (Na Hearadh) ligt. Harris is fysiek verbonden met
Lewis. Wij rijden het eiland rond, door een prachtig en ruig, maar door de laag
hangende regenwolken verborgen landschap en komen uiteindelijk uit bij Rognadal
(Rodel),
waar de St Clemens Kerk staat. In de kerk zijn een aantal clanhoofden van de
McCleod clan begraven. De kerk is in 1520 gebouwd. Ik beklim de toren. In de
gevel We eten in het Rodel
hotel dat achter de kerk ligt. Het dorpje is erg klein en we zijn hier echt
aan het eind van de wereld. We rijden weer terug naar Tarbert (An
Tairbeart) en lopen
daar wat rond, kopen en schrijven kaartjes en drinken thee in de First Fruits tea room.
Om 16 uur vaart de ferry van CalMac
uit naar Uig op het Isle of Skye. 1 uur en 40 minuten later komen
we daar op het eiland Skye aan. Vanuit Uig nemen we een smal bergweggetje door
het Quirang woud naar Staffin, dat aan de andere kant van het eiland
ligt. Het is ontzettend mistig en we zien geen hand voor ogen. Ons B&B, Old
Mission House ligt in het kleine Staffin, een gaelic sprekende gemeenschap.
Het was ooit de pastorie van de ernaast gelegen Free Church. Het zoeken
van een restaurant is nogal lastig. Er is een hotel, Glenview, 6 mijl naar het
zuiden, maar dat blijkt vol te zitten. Dan weer 12 mijl naar het noorden, naar
Flodigarry Country House Hotel. Die zijn gesloten wegens een privé feest. Onze
laatste redding in deze streek zonder een enkele pub (!) is een
opleidingscentrum met een cafetaria.. We nemen een hamburgertje, waarna we weer
terug naar het B&B van Nick en Kevin gaan..
|
||
heide.
Het uitzicht op de bergtoppen is prachtig. Het gebied hier kwam in 1993 in
handen van de John Muir Trust, die als doel heeft ecologisch waardevolle
gebieden in stand te houden. Vooral voor vogels, zoals vele ruiters en de
goudplevier is dit gebied van groot belang als broedgebied. Net als veel
plaatsen in de Schotse Hooglanden was dit gebied ooit bevolkt door kleine
boeren. Na de grote misoogsten in 1847 werden de boeren door de landeigenaren
verdreven, die het land voor schaapsteelt wilden gebruiken. Velen emigreerden
naar de steden, Engeland en Amerika. De route loopt uiteindelijk naar Sandwood
Beach, een anderhalve kilometer lang strand (bij vloed). Bij eb is het twee keer
zo groot. Het strand wordt aan weerszijden omgeven door kliffen, in de verte
ligt Cape Wrath, met de noordelijkste vuurtoren van Schotland. Het miezert een
beetje. Via dezelfde weg loopt de wandeling weer 7km terug naar de
parkeerplaats. We eten onze boterhammen op. Dan rijden we verder in zuidelijke
richting nar Ullapool . Mooie route langs zeearmen, bergen, en lochs. Om 14.30
uur komen we in 
We beginnen de ochtend met
koffie in Stornoway (of Steornabhagh), het hoofdstadje dat niet erg memorabel is.
Het valt ons op dat Keltische teksten op verkeersborden en dergelijke veel
prominenter aanwezig zijn dan op het vasteland. In de Highlands zie je het ook
wel veel, maar altijd secundair aan het Engels. Hier is het andersom. Regelmatig
ontbreken zelfs de Engelse vertalingen, waardoor je bij verkeersborden soms even
in verwarring komt en snel moet schakelen. Op de radio kunnen we luisteren naar
de 
Er is een café in het eerste huisje, de andere zijn te bezichtigen en
je kunt er zelfs in overnachten. Wij lunchen hier, waarna we doorrijden naar Dun
Charlabhaigh Broch (Carloway Broch) een goed bewaarde verstevigde woontoren uit
de tijd rond het begin van onze jaartelling. De Broch staat op een heuvel en
overziet de zee. De Schotse Atlantische kust is bezaaid met zo'n 500 brochs,
maar dit is de best bewaarde. Het gebouw bestaat uit twee concentrische ronde
muren en heeft maar één lage ingang. Het gebouw bood waarschijnlijk
bescherming tegen de Romeinse slavenhandelaren. 
Het complex dateert van ongeveer 3000 voor Christus. Het zijn er in
totaal zo'n 50 stenen. De site ligt prachtig aan een meer. Waar de stenen toe
dienden is onderwerp van jarenlange debatten geweest. Men is het er nu wel over
eens dat de aanleg van de site door vele generaties is uitgevoerd en dat
het een kalenderfunctie gehad moet hebben. Belangrijk voor de landbouw. De
gelijkenis van de plattegrond met een Keltisch kruis en de aanwezigheid van een
grafkelder hebben dus geen enkele betekenis, maar waren jarenlang voedingsbodem
voor wilde speculaties over buitenaardse interventies en menselijke offering.
Vele stenen staan in lijn met een zonne- of sterrenstand. 
van de toren zien we nog een afbeelding van een Sheila-na-gig, de de Oude
Ierse Godin van Geboorte en Dood, zij wordt grijnzend afgebeeld terwijl ze met
beide handen haar vagina opentrekt. Bij deze kerk heeft ze - heel ongebruikelijk
- een broertje die zijn genitaliën laat zien. De kerk werd in de 19e eeuw van
de ondergang gered en in 1873 gerestaureerd door de hertogin van Dunmore.
